แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1460

หยูเปียวได้ยินคำพูดนี้ ก็หน้าแดงทันที ตระกูลเฉินเป็นเพียงตระกูลธรรมดาในโลกมนุษย์ พวกเขากลับสู้ไม่ได้ ถ้าหากพูดออกไปไม่รู้ว่าจะถูกตู๋กูเยว่หัวเราะเยาะหรือเปล่า?

แต่ว่าในเมื่อตู๋กูเยว่ถามแล้ว หยูเปียวก็ไม่สามารถปิดบัง ทำได้เพียงพูดตามความจริง

ตู๋กูเยว่ฟังจบแล้ว พยายามกลั้นหัวเราะอย่างมาก ในใจยิ่งดูถูกความสามารถของตระกูลหยูเข้าไปอีก

“คุณลุงหยูสบายใจได้เลย ครั้งนี้ผมจะช่วยคุณลุงหยูเอาคืนพวกมันเอง！”

“ไม่ว่ามันจะเป็นลูกศิษย์ของใคร ฉันตู๋กูเยว่ก็ไม่กลัว！”

สีหน้าที่หยูเปียวมองตู๋กูเยว่เหมือนกับว่าต่อให้ฮ่องเต้มาเขาก็ไม่กลัวแล้ว รู้สึกปวดใจเล็กน้อย นี่แหละคือความสามารถ！

ถ้าหากตระกูลหยูก็มีความสามารถอย่างแปดตระกูลใหญ่ วันนี้จะยังต้องไปเชิญตระกูลตู๋กูมาช่วยจัดการกับตระกูลของโลกมนุษย์อีกเหรอ?

“มา คุณลุงหยู ผมขอดื่มให้กับคุณลุงหยูหนึ่งแก้ว ดื่มเหล้าแก้วนี้หมดแล้ว เราก็ออกเดินทางเลย ผมจะช่วยคุณลุงหยูจัดการตระกูลเฉินให้ราบคาบ！”ตู๋กูเยว่มั่นใจอย่างมาก ก็แค่ตระกูลของโลกมนุษย์ แค่นิ้วของเขานิ้วเดียวก็สามารถฆ่าพวกมันให้ตายทั้งหมดแล้ว

หยูเปียวที่สีหน้าดูแย่ยกแก้วเหล้าขึ้น ยิ้มแห๋ยๆ “งั้นก็รบกวนหลานชายแล้ว！”

ที่หนานซู ในตระกูลเฉิน

เฉินโม่กำลังสอนเทคนิคการใช้พลังให้กับเฉินกั๋วเหลังอยู่ในลานสวนบ้าน จู่ๆก็หยุดลง มองไปยังทิศทางของประตู

เฉินกั๋วเหลียงไม่ได้มีความสงสัยเลย ยังคงฝึกฝนเทคนิคการใช้พลังที่เฉินโม่สอนให้เขา

ป้าง！

ประตูของตระกูลเฉินถูกถีบจนกระเด็น ยามที่เฝ้าอยู่ตรงหน้าประตูก็โดนถีบจนลอยกระเด็นมาพร้อมกัน ตู๋กูเยว่กับหยูเปียวพาคนเดินเข้ามา

มองไปยังเฉินกั๋วเหลียงที่ยังวาดท่าต่อสู้อยู่ตู๋กูเยว่กวาดมองอย่างดูถูก จากนั้นก็หันหน้าไปถามหยูเปียว “คุณลุงหยูก็คือพวกมันเหรอ?”

หยูเปียวสองตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น จ้องมองเฉินโม่แล้วพยักหน้า “ก็คือพวกมัน”

หยูเปียวตกใจจนต้องหลบสายตา เผชิญหน้ากับเฉินโม่ เขาไม่กล้าที่จะบังอาจ

ตู๋กูเยว่มองเฉินโม่ด้วยความสนใจ เขาแม้จะไม่ใช่คนเก่งอะไร แต่เรื่องสังเกตสีหน้าแววตาก็ยังพอมีความสามารถอยู่บ้าง เขาพบว่าหยูเปียวนั้นกลัวเฉินโม่มาก

“แบบนี้มันก็น่าสนใจแล้ว ผู้นำตระกูลหยูผู้สง่างาม แม้ว่าจะไม่ค่อยเก่ง แต่ก็ไม่ถึงกลับต้องเกรงกลัวเด็กหนุ่มที่อายุยังไม่ถึงยี่สิบปีขนาดนี้มั้ง！ นอกเสียว่าไอ้หนุ่มคนนี้จะมีความสามารถที่น่าสะพรึงกลัว?”

ขณะที่เขาคิด สายตาของตู๋กูเยว่ก็ไปรวมอยู่บนร่างของเฉินโม่โดยธรรมชาติ

“ไอ้หนุ่ม อย่างแกก็มีสิทธิ์ที่จะไม่เคารพผู้นำตระกูลหยูเหรอ? ฉันว่าแกคงไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว！” ตู๋กูเยว่หัวเราะพูดอย่างเย็นชา

เฉินโม่เหลือบมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา ถามอย่างไม่แยแส “แล้วแกล่ะเป็นใคร ชอบเสือกเหรอ?”

มุมปากของตู๋กูเยว่โค้งขึ้นอย่างลำพองใจ “ฉันตู๋กูเยว่ ฉันก็คือตระกูลตู๋กู หนึ่งในแปดตระกูลใหญ่ของโลกบู๊โบราณ คุกเข่าอย่างสำนึกผิด ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ！”