แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1489

หลินฮ่าวหรานเดินไปอยู่หน้าเฉินเข่อเอ๋อร์ แล้วรินไวน์แดงให้เฉินเข่อเอ๋อร์หนึ่งแก้วด้วยตัวเอง จากนั้นยกแก้วไวน์ขึ้น กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เข่อเอ๋อร์ ผมขอดื่มคารวะให้คุณหนึ่งแก้ว! เมื่อสักครู่คุณเต้นรำได้เยี่ยมมาก”

เฉินเข่อเอ๋อร์ยิ้ม ก้มหน้าเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “ขอบคุณ หลินฮ่าวหราน!”

ขณะที่เฉินเข่อเอ๋อร์กำลังจะดื่มไวน์แก้วนั้น เธอรู้สึกถึงลมกระโชกแรงที่พัดมาจากด้านหลัง

หลังจากนั้น เสียงเย็นชาของเฉินโม่ก็ดังขึ้น “อย่าดื่ม”

เฉินเข่อเอ๋อร์ชะงัก มองเฉินโม่ด้วยความสงสัย “พี่เฉินโม่ เพราะอะไร?”

เพื่อนนักเรียนของเฉินเข่อเอ๋อร์มองเฉินโม่ด้วยความสงสัยเช่นกัน ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงออกมาขัดขวางอย่างกะทันหัน

เฉินโม่มองหลินฮ่าวหรานด้วยสายตาดุดัน และกล่าวด้วยความเย็นชา “เขาใส่ยาลงไปในแก้วไวน์”

“อะไรน่ะ!”

เพื่อนนักเรียนทุกคนต่างจ้องมองหลินฮ่าวหรานด้วยความโกรธ โดยเฉพาะผู้ชายเหล่านั้น แทบอยากกินเลือดกินเนื้อหลินฮ่าวหราน

แม้ว่าเฉินโม่จะไม่ได้บอกว่าหลินฮ่าวหรานใส่ยาชนิดใดลงไปในแก้วไวน์ แต่การที่ผู้ชายวางยาผู้หญิง ไม่ต้องใช้สมองคิดก็รู้ว่าเป็นยาชนิดใด

เฉินเข่อเอ๋อร์มองหลินฮ่าวหรานด้วยสีหน้าตกใจ และถามเสียงดังว่า “หลินฮ่าวหราน นายทำแบบนี้ทำไม?”

เพื่อนนักเรียนคนอื่น ๆ จ้องมองหลินฮ่าวหรานด้วยความเย็นชา และกล่าวเสียงดัง “เลวทรามต่ำช้า ไร้ยางอาย!”

อย่างไรก็ตาม หลินฮ่าวหรานแสดงสีหน้าไม่แยแส ราวกับว่าเขาเมินเฉยต่อท่าทางที่ไม่เป็นมิตรของทุกคน

เขามองเฉินเข่อเอ๋อร์ และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เข่อเอ๋อร์ คุณเชื่อว่าผมวางยาในแก้วไวน์นี้ด้วยเหรอ?”

“ตอนที่ผมรินไวน์ให้คุณ ทุกคนต่างจับตามอง แล้วผมจะมีโอกาสใส่ยาลงไปในแก้วไวน์ได้อย่างไร?”

หลินฮ่าวหรานยืนอยู่ที่เดิมอย่างเงียบ ๆ ยิ้มแล้วมองเฉินโม่ด้วยความสงบ แล้วกล่าวว่า “ทุกคนดูสิ ตอนนี้ผมไม่เป็นไร บอกหน่อยสิ พี่ชายเข่อเอ๋อร์ คุณใส่ร้ายผมทำไม?”

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เฉินโม่ทันที

เพื่อนนักเรียนทุกคนในห้องโถง สังเกตเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นที่โต๊ะนี้ได้อย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินว่ามีคนวางยาเฉินเข่อเอ๋อร์ มันเป็นข่าวร้อนแรงที่สุด ทำให้ทุกคนวิ่งเข้ามาดู

ฉินรั่วเฉินในฐานะที่เป็นเจ้าภาพของงานเลี้ยงวันเกิดนี้ เมื่อได้ยินว่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น และเฉินเข่อเอ๋อร์เป็นคนที่เขาห่วงใยมากที่สุด ฉินรั่วเฉินรู้สึกเป็นห่วงมากกว่าคนอื่น ๆ ดังนั้นเขาจึงรีบเดินมาถามสถานการณ์

“เฉินเข่อเอ๋อร์ เกิดอะไรขึ้น?” ฉินรั่วเฉินมองเฉินเข่อเอ๋อร์ ใบหน้าที่หล่อเหลาสะอาดสะอ้านเต็มไปด้วยความสงสัย

เฉินเข่อเอ๋อร์มองฉินรั่วเฉินด้วยสายตาขอโทษ “ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น?”

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเฉินเข่อเอ๋อร์เชื่อในตัวเฉินโม่อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้มีหลักฐานมากมายที่เป็นประโยชน์ต่อหลินฮ่าวหราน ทำให้เฉินเข่อเอ๋อร์เองก็ไม่รู้ว่าจะเชื่อใครดี