แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1491

คำพูดประโยคเดียวของหลินฮ่าวหราน ทำให้ฉินรั่วเฉินลำบากใจจนพูดอะไรไม่ออกสักคำ

สีหน้าของเฉินเข่อเอ๋อร์แย่มาก เธอมองหลินฮ่าวหรานด้วยความโกรธ ตอนแรกเธอคิดว่าเรื่องนี้จบแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าหลินฮ่าวหรานจะมองข้ามความหวังดีของคนอื่น

“รั่วเฉิน ขอบคุณสำหรับความหวังดีของนาย แต่นายอย่าเข้ามายุ่งเรื่องนี้เลย ปล่อยให้พวกเขาสร้างปัญหาเถอะ!” เฉินเข่อเอ๋อร์อารมณ์เสียเช่นกัน ในเมื่อหลินฮ่าวหรานไม่อยากไกล่เกลี่ยเพื่อยุติความขัดแย้ง? มาคอยดูกันว่าอีกสักครู่ใครจะเป็นคนโชดร้าย

เพียงแต่ เมื่อฉินรั่วเฉินได้ยินคำพูดของเฉินเข่อเอ๋อร์แล้ว เขารู้สึกไม่สบอารมณ์ เพราะเขารู้สึกว่าเฉินเข่อเอ๋อร์กำลังเยาะเย้ยว่าเขาเป็นคนไร้ความสามารถ เรื่องเล็กแค่นี้ก็ไม่สามารถช่วยเธอได้

ฉินรั่วเฉินรู้สึกโกรธทันที เขามองหลินฮ่าวหรานด้วยสายตาดุดัน แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถ้าเป็นฉัน ฉันจะเลือกไกล่เกลี่ยเพื่อยุติความขัดแย้ง!”

เฉินโม่เหลือบมองฉินรั่วเฉินที่หน้าแดงก่ำและไม่คำนึงถึงอะไร เขาแอบส่ายศีรษะ เมื่อเทียบกับหลินฮ่าวหรานแล้ว ชายหนุ่มคนนี้แตกต่างกันมาก

หลินฮ่าวหรานเดินไปข้างหน้าทันที ใช้เท้าเตะไปที่ท้องของฉินรั่วเฉิน ทำให้ฉินรั่วเฉินล้มลงบนพื้น

“หลินฮ่าวหราน นายทำร้ายคนทำไม!” เฉินเข่อเอ๋อร์ตะโกนด้วยความโกรธ แล้วรีบไปช่วยพยุงฉินรั่วเฉินลุกขึ้น

“ฉินรั่วเฉิน นายไม่เป็นไรใช่ไหม” เฉินเข่อเอ๋อร์ถามด้วสายตาขอโทษ

พวกเขาล้วนเป็นคนหนุ่มสาว ทำให้การเตะครั้งนี้ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ฉินรั่วเฉินพักครู่หนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืน

สีหน้าของเพื่อนนักเรียนที่อยู่รอบ ๆ เปลี่ยนเป็นแปลกประหลาดทันที เดิมทีนี่เป็นเรื่องระหว่างหลินฮ่าวหรานและเฉินโม่ แต่ตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องระหว่างหลินฮ่าวหรานและฉินรั่วเฉินแล้ว

ฉินรั่วเฉินในฐานะที่เป็นเจ้าภาพ ทุกคนจึงไม่อยากล่วงเกินเขา แต่ฐานะครอบครัวของหลินฮ่าวหรานก็ไม่ธรรมดา ดังนั้นทุกคนจึงไม่อยากล่วงเกินเขาเช่นกัน

ตอนนี้ เพื่อนนักเรียนส่วนใหญ่เลือกที่จะไม่พูดอะไรสักคำ เพียงแค่เฝ้ามองเพื่อความสนุกเท่านั้น และไม่ล่วงเกินทั้งสองฝ่าย

หลินฮ่าวหรานทำร้ายคน แต่เขายังคงยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ไม่เป็นพิษเป็นภัย มองฉินรั่วเฉินที่ยืนขึ้นอีกครั้ง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ตอนนี้คุณเลือกที่จะไกล่เกลี่ยเพื่อยุติความขัดแย้งอีกไหม?”

แต่หลินฮ่าวหรานก็บังคับให้ตนเองสงบ มองเฉินโม่ด้วยความระมัดระวัง แล้วกล่าวว่า “ใช่ แล้วแกต้องการอะไร?”

เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ฉันไม่ได้ต้องการอะไร ฉันแค่คิดจะช่วยเขาตบกลับไปเป็นสองเท่า”

“แก……”

ทันทีที่เฉินโม่กล่าวจบ เขาก็ลงมือทันที ตอนแรกหลินฮ่าวหรานกำลังจะพูดคำว่าแกกล้าเหรอ แต่ก่อนที่เขาจะพูดคำว่ากล้าออกมา เฉินโม่ก็ตบหน้าเขาแล้ว

เพี๊ยะ!

เด็ดขาด เสียงชัดเจน เขาตบหน้าหลินฮ่าวหรานอย่างแรง แล้วรอยนิ้วห้านิ้วก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่หล่อเหลา