แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1500

เฉินกั๋วต้งมองเฉาจื่อหมิงด้วยความเย็นชา แล้วตะโกนว่า “คนแซ่เฉา ได้ยินหรือยัง?”

สีหน้าของผู้ทรงอิทธิพลชื่อดังเหล่านั้น เปลี่ยนเป็นแปลกเล็กน้อย หากสิ่งที่เฉินเข่อเอ๋อร์พูดเป็นความจริง การกระทำวันนี้ของตระกูลหลิน ก็ไร้ยางอายจริง ๆ

เฉาจื่อหมิงกล่าวเยาะเย้ย “ฟังความข้างเดียว แล้วหลักฐานล่ะ?”

เฉินกั๋วต้งมองเฉินเข่อเอ๋อร์ แล้วกล่าวว่า “เข่อเอ๋อร์ สามารถหาหลักฐานมาพิสูจน์ได้ไหมว่าสิ่งที่หนูพูดเป็นความจริง?”

ดวงตาของเฉินกั๋วต้งเต็มไปด้วยความคาดหวัง

เฉินเข่อเอ๋อร์พยักหน้า “ตอนนั้นพี่เฉินโม่พบห่อผงยาที่ยังไม่ได้ใช้จากร่างกายของเขา เพื่อนนักเรียนทุกคนก็เห็น และสามารถเป็นพยานได้”

เฉาจื่อหมิงกล่าวเยาะเย้ย “ถ้าเช่นนั้น คุณโทรหาเพื่อนนักเรียนตอนนี้เลย ขอเพียงแค่พวกเขายอมออกหน้าเป็นพยานให้คุณ ผมก็จะเชื่อว่าสิ่งที่คุณพูดเป็นความจริง”

เฉินกั๋วต้งกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา “เข่อเอ๋อร์ โทรหาเพื่อนนักเรียนของหนูเดี๋ยวนี้ เพื่อให้เขาแพ้อย่างไร้ข้อกังขา”

“ค่ะ!”

เฉินเข่อเอ๋อร์หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วเริ่มโทรหาหวางหยิงหยิงเพื่อนสนิทของตนเอง

เพียงแต่ หลังจากโทรเป็นเวลานาน แต่ไม่มีคนรับสาย

เฉินเข่อเอ๋อร์ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากวางสาย มองเฉินกั๋วต้งแล้วกล่าวว่า “คุณปู่ ไม่มีคนรับสาย บางทีเธออาจจะไม่อยู่ หนูจะลองโทรไปหาคนอื่น”

เฉาจื่อหมิงหัวเราะเยาะด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

เฉินกั๋วต้งกล่าวว่า “เข่อเอ๋อร์ งั้นหนูก็ลองโทรหาคนอื่น”

“ค่ะ” เฉินเข่อเอ๋อร์โทรหาผู้หญิงอีกคน

โทรศัพท์ดังไม่กี่ครั้ง แต่คราวนี้โทรติดแล้ว เฉินเข่อเอ๋อร์กดสปีกเกอร์โฟนทันที เพื่อให้ทุกคนได้ยิน

เฉินเข่อเอ๋อร์กล่าวว่า “หลิวฟางหรือเปล่า?”

เฉาจื่อหมิงกล่าวเยาะเย้ยหยันด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เกรงว่าไม่ใช่เพราะมีเรื่องด่วน แต่เป็นเพราะคนเหล่านี้ไม่อยากให้การเป็นพยานเท็จกับคนบางคน!”

“หุบปากเน่า ๆ ของคุณซะ!” เฉินกั๋วต้งด่าด้วยความโกรธ “คุณรู้อยู่แก่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”

เฉาจื่อหมิงรู้สึกร้อนตัวเล็กน้อย แต่เขาไม่แสดงออกมาให้เห็นแม้แต่น้อย เขากล่าวด้วยความโกรธทันที “เฉินกั๋วต้ง คุณเกรงใจกันหน่อย มิฉะนั้น ก็อย่ามาโทษว่าผมไม่เกรงใจ!”

“ถ้าคุณไม่เกรงใจ แล้วไงล่ะ? คิดว่าผมกลัวคุณเหรอ?!” เฉินกั๋วต้งกล่าวแบบตาต่อตาฟันต่อฟัน เมื่อเห็นว่าพวกเขาสองคนกำลังจะต่อสู้กัน

เฉินเข่อเอ๋อร์รีบกล่าวว่า “คุณปู่ ใจเย็น ๆ ก่อน หนูจะโทรหาเพื่อนนักเรียนคนอื่น ๆ”

“โทร...โทร... รีบโทรเร็ว ผมเชื่อว่าจะต้องมีใครสักคนที่กล้าพูดความจริง” เฉาจื่อหมิงกล่าวด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

“คำพูดประโยคคือสิ่งที่พวกเราต้องการจะพูด” เฉินกั๋วต้งมองเฉาจื่อหมิง แล้วกล่าว

เฉินเข่อเอ๋อร์กล่าวว่า “คราวนี้หนูจะโทรหาฉินรั่วเฉิน เพราะวันนั้นเป็นงานเลี้ยงวันเกิดของเขา”