แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1502

เฉาจื่อหมิงกล่าวเยาะเย้ย “เฉินกั๋วต้ง ขอโทษเถอะ!”

หลินเจิ้นหนานมองเฉินกั๋วจง “เฉินกั๋วจง ถ้าคุณไม่สามารถตัดสินใจได้ ผมก็จะรอให้ผู้นำตระกูลเฉินกลับมา”

เฉินกั๋วจงกล่าวว่า “ขอบคุณผู้นำตระกูลหลินสำหรับความเข้าใจ โปรดรอสักครู่!”

เฉาจื่อหมิงกล่าวเยาะเย้ยว่า “พี่หลินสามารถรอให้ผู้นำตระกูลเฉินกลับมาได้ แต่ข้อตกลงระหว่างผมกับเฉินกั๋วต้งต้องดำเนินการตอนนี้เลย เฉินกั๋วต้ง คุณจะไม่รักษาสัญญาเหรอ?”

เฉินกั๋วต้งเงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธ กระอักเลือดออกมาเต็มปาก เอียงตัวแล้วล้มลงบนเก้าอี้

“น้องสาม!” เฉินกั๋วจงอุทานด้วยความตกใจ

“คุณปู่!” เฉินเข่อเอ๋อร์รีบวิ่งไปอยู่ข้างหน้า แล้วพยุงเฉินกั๋วต้ง

“คุณปู่สาม คุณอาสาม......” สมาชิกทุกคนของตระกูลเฉินต่างร้องด้วยความตกใจ

สีหน้าของเฉินกั๋วต้งซีดเซียว พิงอยู่บนเก้าอี้ แต่เขายังมีสติอยู่

เพียงแต่ เห็นได้ชัดว่าเฉาจื่อหมิงไม่คิดที่จะปล่อยเขาไป

เฉาจื่อหมิงกล่าวเยาะเย้ยว่า “เฉินกั๋วต้ง อย่าคิดว่าคุณแกล้งป่วยแล้วจะผิดสัญญาได้ ทุกคนได้ยินสิ่งที่คุณพูดเมื่อสักครู่ คุณไม่สามารถบิดพลิ้วได้หรอก”

เฉินเข่อเอ๋อร์มองเฉาจื๋อหมิงด้วยความโกรธ “คุณยังมีมโนธรรมอยู่หรือเปล่า? คุณทำให้คุณปู่โกรธจนมีสภาพแบบนี้แล้ว คุณยังไม่ยอมปล่อยเขาไปอีก!”

เฉาจื่อหมิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เขาเป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเอง ใครใช้ให้เมื่อสักครู่เขาคุยโวโอ้อวดล่ะ! ในเมื่อเขาคุยโวโอ้อวดแล้ว ก็อย่ามาบิดพลิ้ว!”

“ใช่ไหมทุกคน?” เฉาจื่อหมิงหันกลับมา กางมือทั้งคู่ออก แล้วมองผู้ทรงอิทธิพลชื่อดังเหล่านั้นด้วยสีหน้าลำพองใจ

เฉินกั๋วต้งพยายามลุกขึ้นยืน มองเฉาจื่อหมิงด้วยใบหน้าซีดเซียว แล้วกล่าวว่า “คนแซ่เฉา บอกมาเถอะ คุณต้องการอะไร?”

เฉาจื่อหมิงกล่าวเยาะเย้ยด้วยความลำพองใจ “เห็นแก่ที่คุณมีสภาพแบบนี้แล้ว ผมจะไม่ทำให้คุณลำบากใจ ขอเพียงแค่คุณคุกเข่าขอโทษผม เรื่องนี้ก็จบเพียงแค่นี้!”

“คุณฝันไปเถอะ!” เฉินตงซุ่นตะโกนด้วยความโกรธ มองเฉาจื่อหมิงด้วยสายตาดุดัน

สถานะของเฉินกั๋วต้งในตระกูลเฉินนั้นสูงมาก หากเฉินกั๋วต้งคุกเข่าขอโทษเฉาจื่อหมิง แล้วต่อไปคนของตระกูลเฉินจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

เฉินเข่อซินนึกถึงเรื่องที่ตนเองใส่ร้ายและโจมตีเฉินโม่ในอดีต แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา “เฉินโม่ ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว!”

สีหน้าของเฉาจื่อหมิงเต็มไปด้วยความลำพองใจ หลินเจิ้นหนานและเซี่ยโหวปาก็ยิ้มเช่นกัน ส่วนดวงตาของหลินฮ่าวหราน แสดงให้เห็นถึงความสุขจากการได้แก้แค้น

สีหน้าของเหล่าผู้ทรงอิทธิพลชื่อดังที่ตระกูลหลินเชิญนั้นแตกต่างกัน แต่ส่วนใหญ่เพียงแค่เฝ้ามองด้วยสายตาเย็นชา และเฝ้ามองตระกูลเฉินถูกปราบ

เฉิงเซี่ยวอดที่จะรู้สึกสงสารไม่ได้ เขาหันหน้าไปทางอื่น เพราะเฉินกั๋วต้งเป็นคนรุ่นเดียวกับตนเอง ตอนนี้เขากลับต้องคุกเข่าขอโทษเฉาจื่อหมิง หลังจากทำสิ่งนี้แล้ว เฉินกั๋วต้งจะมีหน้ามีชีวิตอยู่ได้อย่างไร เรื่องนี้เป็นการเอาชีวิตของเฉินกั๋วต้งอย่างไม่ต้องสงสัย

เฉาจื่อหมิงเป็นคนชั่วร้ายจริง ๆ!

เพียงแต่ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่เมื่อสักครู่เฉินกั๋วต้งพูดมั่นใจเกินไป ตอนนี้ถูกเฉาจื่อหมิงจับจุดอ่อนได้ แม้ว่าเฉิงเซี่ยวอยากจะออกหน้าพูดแทนเขา แต่ก็ไม่สามารถทำได้

เฉินกั๋วต้งหลับตาลง และรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก “ช่างมันเถอะ ช่างมันเถอะ นึกไม่ถึงว่าผมเฉินกั๋วต้งแก่ขนาดนี้แล้ว กลับทำให้ตระกูลเฉินต้องอับอาย ผมละอายใจต่อผู้อาวุโสของตระกูลเฉิน!”

“มีเพียงความตายเท่านั้น ที่จะสามารถล้างบาปได้!”

และขณะที่เฉินกั๋วต้งกำลังจะคุกเข่า เขาก็พบว่าเข่าของเขาไม่สามารถงอได้ ราวกับว่ามีพลังที่มองไม่เห็นคอยพยุงเอาไว้