แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1556

ในใจของกู่หลานโกรธมาก แต่ถ้ายังไม่รู้ฐานะที่ชัดเจนของเจียงเยว่เจียวก่อน ยังไงก็ไม่กล้าล่วงเกินเธอ

เย่ซูซูที่อยู่ข้างๆมองเห็นกู่หลานคล้ายกลับจะยอมให้ แต่เป็นเพราะกลัวเสียหน้าไม่กล้าพูดออกมา เธอจึงรีบหาทางลงให้กู่หลาน

“นายน้อยกู่ในเมื่อแม่หญิงเจียงออกมาพูดแทนแล้ว นายน้อยกู่จะไว้หน้าเธอหน่อยก็ไม่หายเสียนะ จะได้ไม่ต้องให้คนอื่นเอาไปพูดว่านายน้อยกู่ไม่รู้จักทะนุถนอมผู้หญิงหน่ะสิ?”เย่ซูซูพูดอย่างออดอ้อน

กู่หลานก็หาทางลงไม่ได้พอดี ในเมื่อเย่ซูซูพูดแบบนี้ก็รีบใช้ประโยชน์จากที่เธอพูดทันนี้ “เอาล่ะ เพื่อเป็นการไว้หน้าแม่หญิงเจียง โสมพวกนี้ข้ายอมให้เขาก็แล้วกัน”

“แต่เจ้าเด็กน้อยข้าจะบอกอะไรเจ้าไว้นะ คราวหน้าก็ให้ระวังหน่อย” กู่หลานจ้องไปที่เฉินโม่พูดขู่หนึ่งประโยค หันกลับและพาเย่ซูซูเดินจากไป

เจียงเยว่เจียวมองเฉินโม่ ใบหน้าได้ใจพูดอย่างใหญ่โตว่า “เอาล่ะ คุณก็ไม่ต้องขอบใจฉันหรอก ฉันเนี่ยเห็นท่าทางพวกสำนักตันจงที่รังแกคนแล้วไม่ค่อยเข้าตา จากนี้ไปก็ให้ห่างกู่หลานนั่นหน่อยล่ะกัน เขาจะต้องมาเอาคืนคุณแน่ พอแล้ว ฉันไปล่ะ”

พูดจบ เจียงเยว่เจียวก็กะโดดโลดเต้นจากไปอย่างมีความสุข ท่าทางน่ารักเหลือล้น

มู่เจิ้งเฟิงขมวดคิ้วแล้วพูด “แม่หญิงคนนี้พละกำลังไม่เลว คงไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ!”

เฉินโม่พยักหน้า “อายุน้อยขนาดนี้ฝึกจนถึงขั้นปรมาจารย์แดนคุ้มกาย คงไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน”

“เอาล่ะ ไม่สนใจเธอแล้ว พวกเราเดินไปดูข้างหน้าต่อเถอะ” เฉินโม่เอาโสมนั้นเก็บไว้พามู่เจิ้งเฟิงเดินออกไป

ทั้งสองคนเดินเล่นอยู่ที่งานแลกเปลี่ยน ต่อมาเฉินโม่ก็พบกับวัตดุถิบยาที่เขาต้องการสองต้น ล้วนเป็นยาที่ค่อนข้างหายาก ถ้าเกิดหาเจออีกสองต้นก็สามารถนำมาผสมกับวัตถุดิบยาและทำเป็นยากลับสวรรค์รักษาร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บได้

เฉินโม่และมู่เจิ้งเฟิงพักอยู่ที่วิลล่าตันเฟิงหนึ่งวัน วันที่สองงานแลกเปลี่ยนก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

มุมหนึ่งของวิลล่าตันเฟิง มีลานที่สร้างเพื่อเอาไว้ให้นักปรุงกลั่นยามาแลกเปลี่ยนกัน ข้างบนสร้างที่นั่งสูงไว้อยู่สองสามอัน