แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1583

เมื่อเฉินโม่ลงมือโหดเหี้ยมด้วยโกรธเคือง หลับตาลงสัมผัสข้อมูลที่ยันต์สะกดรอตตามส่งกลับมา เมื่อขึ้นไปที่ชั้นสอง

ขณะที่กลุ่มคนหงซิงกั๋วตามมาถึง เห็นเพียงหญิงสาววัยกลางคนนอนอยู่บนพื้นอย่างอ่อนแรง

ลูกน้องเอามือไปแตะที่จมูก สีหน้าตกตะลึง พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ : “ตะ......ตายแล้ว......”

“เฉินโม่เป็นคนของโลกแห่งการบำเพ็ญเซียนแท้ ๆ วันนี้ลงมือกับมนุษย์ธรรมดาได้อย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้ คุณชาย พวกเรารีบไปจากตรงนี้เถอะ หรือขอความช่วยเหลือจากตระกูล ลงโทษเขาให้หนัก!” ลูกน้องอีกหนึ่งคนตะลึงงันกับฝีมือของเฉินโม่ ทำได้เพียงพูดโน้มน้าวให้หงซิงกั๋วรีบไปจากที่นี่

หงซิงกั๋วกัดฟัน พูดด้วยความคับแค้นใจว่า : “ขึ้นไปชั้นบน! ผมไม่เชื่อว่า เขาจะกล้าลงมือกับคนในตระกูลหงของผม!”

พลานุภาพของยันต์สะกดรอยตามหายไปยังห้อง ๆ หนึ่งที่อยู่ในมุมของชั้นสอง

“ตรงนี้แหละ!” ในที่สุดพลานุภาพของเฉินโม่ก็สามารถสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของมู่หรงยานเอ๋อร์ รีบทุบกลอนประตูให้พังโดยเร็ว ผลักประตูเข้าไป

มู่หรงยานเอ๋อร์ที่อยู่ในห้องถูกมัดไว้เหมือนดั่งบ๊ะจ่าง มีผ้าสีขาวอุดไว้ที่ปากแนบแน่น ได้ยินว่ามีคนเข้ามา ตกใจจนหน้าถอดสี หรือว่าหงซิงกั๋วสาระเลวคนนั้นอดกลั้นไว้ไม่ไหวแล้วจริง ๆ หรือ?

ถ้าเขากล้าทำเรื่องแบบนั้นกับตัวเองจริง ๆ แม้ว่าตนต้องตายก็จะไม่ให้เขาได้สมดั่งใจหวังแน่นอน!

วินาทีที่มู่หรงยานเอ๋อร์ตัดสินใจพร้อมที่จะตายแล้วจริง ๆ

แต่เมื่อเธอเห็นคนที่เดินเข้ามาอย่างชัด ๆ ว่าเป็นเฉินโม่ หัวใจที่ตกอยู่ที่ตาตุ่มก็โล่งใจขึ้นมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข แต่กลับร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม

มองดูมู่หรงยานเอ๋อร์โดนคนอื่นปฏิบัติเช่นนี้ เฉินโม่รู้สึกได้เพียงว่าหัวใจตัวเองเหมือนโดนคนอื่นเอามีดมากรีดอย่างโหดเหี้ยม

ก้าวออกไปหนึ่งก้าวเฉินโม่ก็มาถึงข้างกายมู่หรงยานเอ๋อร์แล้ว เอามือแตะไปที่เชือกเบา ๆ เชือกก็หายไปแล้ว