แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 174

เว่ยจื่อหยุน รวมไปถึงพวกลูกน้องด้านหลัง อดเสียวสันหลังวาบไม่ได้ พวกเขาเคยเห็นพลังที่อู๋ไต้ซือแสดงออกมา กลืนกินคนเป็นๆ เข้าไปทั้งคน ฉากนั้นน่ากลัวจนพวกเขาไม่กล้าจินตนาการ

ซุนจิ้งไฉพามู่หรงยานเอ๋อร์ที่มองไปรอบๆ ออกจากงานประมูล มาหารถไปเขาหลิงอู่ อยู่ข้างทาง

ซุนจิ้งไฉมองชายหนุ่มข้างๆ แล้วถามว่า "อายู่ ถ้าได้ยาวิเศษที่เขาหลิงอู่ จะทำให้นายยกระดับพละกำลังได้เท่าไร"

อายู่แววตาเป็นประกาย "นายท่าน ถ้าได้ยาวิเศษ ผมมั่นใจว่าจะเข้าสู่แดนในได้ กลายเป็นนักบู๊แดนในในตำนานได้ครับ!"

ซุนจิ้งไฉมองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง มีคนแปลกหน้าจำนวนมาก เดินออกมาจากงานประมูล ส่วนใหญ่เป็นผู้อาวุโสกับวัยกลางคน สีหน้าแต่ละคนเคร่งขรึม บนตัวมีออร่าเย็นชาเย่อหยิ่ง แผ่ออกมาเบาๆ

แม้ซุนจิ้งไฉไม่ใช่นักบู๊ แต่ดูออกว่า คนพวกนั้นไม่ใช่คนธรรมดา น่าจะเหมือนอายู่ ล้วนเป็นนักบู๊ในตำนาน

"เฮ้อ อยากได้ยาวิเศษพวกนั้น กลัวว่าจะไม่ง่ายน่ะสิ!" ซุนจิ้งไฉถอนหายใจออกมา

อายู่แววตาหม่นหมอง ประสานมือ แล้วพูดว่า "นายท่าน ในบริเวณร้อยเมตรแถวนี้ ผมสัมผัสถึงการมีอยู่ของนักบู๊ 7-8 คน มีหนึ่งคน พละกำลังแข็งแกร่งกว่าผม เราไม่ต้องไปเขาหลิงอู่แล้ว ผมจะให้นายท่านเป็นอันตรายเพราะผมไม่ได้!"

แววตาซุนจิ้งไฉเย็นชา มองภูเขาสูงตระหง่าน ความแน่วแน่ผุดขึ้นมาบนใบหน้า "ตอนนั้นฉันช่วยนาย ตอนตกอยู่ในอันตราย แต่นายกลับละทิ้งศักดิ์ศรีนักบู๊ ยอมให้ฉันเป็นเจ้านาย ติดตามฉันไปตลอดชีวิต ถ้าแค่ยาวิเศษ ฉันยังไม่กล้าช่วงชิงมาให้นาย ฉันคงดูถูกแม้แต่ตัวเอง"

ซุนจิ้งไฉหันหน้ามามองชายหนุ่ม "อายู่ ยาวิเศษนี้ ฉันต้องเอามาให้นายให้ได้!"

พูดจบ ออร่ารุนแรงแผ่ออกจากตัวซุนจิ้งไฉ นี่เป็นท่าที ที่ผู้มีอิทธิพลควรมี