แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 205

ไอ้มีดทั้งต่อยทั้งเตะหวงเจิ้นครู่หนึ่ง ต่อยเข้าจุดสำคัญทุกครั้ง ต่อยจนหวงเจิ้นร้องออกมาอย่างอนาถครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่ว่า หวงเจิ้นกลับไม่สนใจความเจ็บปวด ในสมองมีแต่ความสงสัย : "พี่มีดบอกว่าแม้แต่ลูกพี่ฉู่เจอเฉินไต้ซือคนนี้ยังต้องโค้งคำนับด้วยความเคารพ นี่จะเป็นไปได้ยังไง?เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นแค่เด็กมัธยมปลายคนหนึ่งเท่านั้น!"

รอจนไอ้มีดต่อยเสร็จ หวงเจิ้นก็ฟุบลงกับพื้นหายใจแขม่วๆ

ไอ้มีดพาพวกลูกน้องมากลุ่มหนึ่ง แต่ละคนต่างก็เผยสีหน้าที่เหลือทน

ไอ้มีดหอบเล็กน้อย เดินมาตรงหน้าของเฉินโม่ สีหน้าท่าทางประจบสอพลอ : "เฉินไต้ซือ ท่านดูว่าบทลงโทษนี้เพียงพอไหม?"

เฉินโม่มองไอ้มีดอย่างนิ่งๆแวบนึ่ง : "เขาจะต้องตาย!"

ไอ้มีดตกตะลึง พวกลูกน้องเหล่านั้นตกใจ มองไปยังเฉินโม่ด้วยสีหน้าไม่กล้าที่จะเชื่อ

แม้ว่าพวกนักเลงเหล่านี้ก่อกรรมทำชั่ว แต่ถึงยังไงพวกเขาเป็นคนของโลกมนุษย์ ไม่กล้าคิดเลยว่าจู่ๆเฉินโม่จะพูดเรื่องการฆ่าคนได้อย่างง่ายดายเช่นนี้

นัยน์ตาของไอ้มีดเผยความกลัวอย่างลึกซึ้ง ยิ้มพร้อมพูดวอย่างอึดอัดใจว่า : "เฉิน เฉินไต้ซือ แม้ว่าหวงเจิ้นจะล่วงเกินท่านแล้ว แต่ก็ไม่ถึงขนาดที่ต้องลงโทษถึงตาย?คุณยกโทษ......"

เฉินโม่มองดูไอ้มีดอย่างเยือกเย็น น้ำเสียงของไอ้มีดเล็กลงมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงท้ายที่สุดก็ไม่กล้าพูดเลย ก้มหน้าลง กล้ามเนื้อแน่นตึงไปทั้งตัว แผ่นหลังมีเหงื่อไหลเย็นออกมาแล้ว

"ฆ่าเขาหนึ่งหมื่นครั้งยังไม่พอ!ถ้าหากแกพูดมากอีกประโยคเดียว แกก็ตายไปพร้อมกับเขา!"

ไอมีดช็อก ถ้าหากเฉินโม่อยากจะฆ่าเขา เกรงว่าแม้แต่ฉู่เหวินสงก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก

"เฉินไต้ซือ ผมผิดไปแล้ว ขอร้องท่านได้โปรดยกโทษให้ด้วย!"พูดจบ ไอ้มีดคุกเข่าทันที

เฉินโม่สองมือไพล่หลัง ไม่ได้สนใจเขา เดินมายังข้างกายของหวงเจิ้น

มองดูใบหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึกของเฉินโม่ หวงเจิ้นหวาดกลัวมาก ตอนนี้แม้แต่แรงที่จะวิ่งหนีเขายังไม่มีเลย

"พี่มีด ช่วย ช่วยผมด้วย!พี่จะทนมองดูโดยที่ไม่ช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ พี่ทำแบบนี้จะทำให้เหล่าสหายผิดหวังอย่างเจ็บปวด!" หวงเจิ้นตะโกนเสียงแหบแห้ง