แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 220

ดวงตาทุกคนจับจ้องไปที่เฉินโม่ นอกจากตะลึง ก็คือตะลึง!

"แสงสีทองนั้นดูเหมือนจะเป็นแสงสีทองที่ช่วยท่านพรตเฉิน?" มีคนอุทาน

"ที่แท้ผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่ไม่เปิดเผยใบหน้านั่นก็คือเฉินไต้ซือ ไม่แปลกใจเลยที่แสงทองนั่นหายไป เฉินไต้ซือนั่งรถแท็กซี่มาถึง ฉันก็บอกแล้วไง จะบังเอิญขนาดนี้ได้ยังไง?"

กู่เชียนซามองไปที่เฉินโม่ ใบหน้าโทรม ค่ายกลหมื่นผีถูกทำลาย พละกำลังของเขาหายไปทั้งหมด มีชีวิตอยู่ ตายไปยังดีกว่ามีชีวิตอยู่เสียอีก

"แกคือใครกันแน่? ทักษะแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่โลกนักบู๊จะมีกันได้? ก่อนที่ฉันจะตาย หวังว่าจะทำให้ฉันเข้าใจกระจ่าง!" กู่เชียนซายิ้มและพูด ทั้งตัวก็เหมือนคนแก่ที่กำลังจะตาย ไปได้ตลอดเวลา

"ฉันบอกแล้วไง ฉันก็แค่ผู้บำเพ็ญคนหนึ่ง" เฉินโม่ใบหน้าไร้อารมณ์ พูดเบาๆ

"เหอะๆ ผู้บำเพ็ญ ผู้บำเพ็ญ......" กู่เชียนซาหัวเราะอย่างอธิบายไม่ได้ เสียงหัวเราะเต็มไปด้วยความอ้างว้าง หันหลังและจากไป

เฉินโม่ไม่ได้ห้ามไว้ เพียงแค่มองเขาอย่างเงียบๆ

ฉู่เหวินสงและคนอื่นๆรีบพูด: "เฉินไต้ซือ อย่าปล่อยให้เขาไปเด็ดขาด! ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องหวนกลับคืนมาอีกหวนกลับมามีอำนาจอีก!"

เฉินโม่ไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ เพียงแต่มองกู่เชียนซานิ่งๆ: "วางใจได้ เขาเดินได้ไม่ถึง 7 ก้าวหรอก!"

สายตาของทุกคนดูงงๆ อดไม่ได้ที่จะมองไปที่กู่เชียนซา

ในใจของเฉินโม่ 1 ก้าว 2 ก้าว 3 ก้าว 4 ก้าว......

ขณะที่เดินก้าวที่ 5 แสงสีทองพุ่งออกมาจากร่างกู่เชียนซา กู่เชียนซาแตกกระจายเป็นชิ้นๆ กลายเป็นกลุ่มขี้เถ้า ถูกลมพัดสลายไป

"นี่มัน......"

ทุกคนสูดอากาศเย็น ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดผวา

การใช้ค่ายกลหมื่นผีไม่เพียงแค่เป็นพละกำลังของกู่เชียนซา แต่ยังเป็นเลือดเนื้อและวิญญาณของเขาอีกด้วย เฉินโม่ฟันผีนับหมื่นด้วยดาบเดียว ไม่ปล่อยกู่เชียนซาไปแน่