แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 235

เมื่อมองเห็นสีหน้าลังเลของเวินฉิง เฉินโม่เดินมาข้างหน้าทันที เขาจับมือของเวินฉิงเอาไว้และพูดอย่างอ่อนโยน:"พี่เวินฉิง พี่เชื่อใจฉันเถอะ เขาไม่กล้าถอนหุ้นอยู่แล้ว"

เวินฉิงมองเห็นความเชื่อมั่นจากใบหน้าของเฉินโม่ ทำให้เธอตกใจเล็กน้อย เธอคิดไม่ออกจริงๆว่าเฉินโม่เอาความเชื่อมั่นแบบนี้มาจากไหน

"พี่วางใจได้ ถึงแม้ตระกูลฉือจะถอนหุ้น ฉันก็สามารถหาเงินมาทดแทนให้บริษัทได้ เชื่อใจฉันได้!"สายตาที่เฉินโม่มองเวินฉิงนั้น เป็นสายตาที่อบอุ่นมากๆจนหาคำมาอธิบายไม่ถูก

มองเห็นดวงตาสีดำอันอบอุ่นของเฉินโม่ ทำให้จิตใจของเวินฉิงค่อยๆสงบลงทันที

นี่เป็นดวงตาอะไรกันแน่!

สายตาอันนิ่งๆแต่สามารถมองทุกอย่างจนทะลุปรุโปร่ง สายตาอันอ่อนโยนแต่กลับแฝงไปด้วยความเปลี่ยนแปลง นี่ไม่ใช่สายตาของเด็กประถมปลายปีที่สามควรมี แต่ควรเป็นสายตาของคนที่เผชิญโลกกว้างมาแล้วต่างหาก

ในเวลานี้ จู่ๆหัวใจของเวินฉิงก็เต้นเร็วขึ้น เธอไม่กล้าสบตากับเฉินโม่อีก

จู่ๆเธอก็พบว่าเฉินโม่เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย เปลี่ยนไปจนเธอจำไม่ได้ เมื่อก่อนเฉินโม่จะชอบแต๊ะอั๋งเธอตลอดเวลา แต่มันก็เป็นการแกล้งของเด็กผู้ชายเท่านั้น ตอนนี้ถึงแม้เฉินโม่จับมือของเธอเอาไว้ แต่เขาไม่ได้ขยับตัวเลย ราวกับเขากำลังปลอบโยนจิตใจของเธออยู่

อย่างไรก็ตาม เวินฉิงรู้สึกว่ามือของเฉินโม่อบอุ่นมากๆ ทำให้จิตใจของเธอนิ่งสงบทันที เธอรู้สึกว่าผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าตัวเองไม่ใช่เด็กมัธยมปลายเลย แต่เป็นผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่และมีเสน่ห์มากๆ

นี่คือครั้งแรกที่เวินฉิงเผชิญหน้ากับเฉินโม่ และมีท่าทางเหมือนเด็กผู้หญิง เรื่องนี้ทำให้เธอรู้สึกกังวลและกลัวมากๆ

ทำให้เวินฉิงหน้าแดงด้วยความเขินอาย เธอก้มหน้าลง เธออยากจะเดินหนีไปแต่ก็ไม่กล้า ราวกับเธอเจอคนที่ตัวเองชอบกำลังสารภาพรักกับเธออยู่ ทำให้เธอรู้สึกดีใจ ปลาบปลื้มและทำตัวไม่ถูก

ฉือรุ่ยปิงที่เป็นคนเจ้าชู้ เขามองปุ๊บก็ดูออกว่าสีหนาของเวินฉิงเปลี่ยนไป สายตาของเขาที่มองเฉินโม่เย็นชาและโหดเหี้ยม:"แม่งเอ๊ย ฉันจีบผู้หญิงคนนี้มานานมากๆ แต่เธอกลับไม่สนใจฉันเลย คิดไม่ถึงจริงๆว่าเธอจะชอบเด็กหนุ่มไร้ประโยชน์คนนี้ เรื่องนี้ทำให้ฉันโกรธมากๆ"