แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 237

เมื่อพูดจบ ฉือโฉงหวาก็วางสายทันที

โทรศัพท์เปิดลำโพงอยู่ ทำให้เฉินโม่และคนอื่นๆได้ยินน้ำเสียงโกรธของฉือโฉงหวาอย่างชัดเจน

เวินฉิงเกือบจะหัวเราะออกมา สีหน้าของเธอมีแต่ความเยาะเย้ยและมองหน้าฉือรุ่ยปิงด้วยสายตาดูถูก

เฉินซงจื่อและคนอื่นๆรู้สึกดีใจในความโชคร้ายของฉือรุ่ยปิง

เฉินซงจื่อพูดอย่างเย็นชา:"นี่คือครั้งแรกที่ฉันได้ยินพ่อด่าลูกว่าสมองมีปัญหา มันเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมากๆ!"

ซังซังเตือนด้วยความหวังดี:"รู้จักเลี้ยงดู แต่กลับไม่อบรมนิสัยของลูก มันเป็นความผิดของพ่อ ถึงแม้พ่อจะพูดจามีคุณธรรมและองอาจผึ่งผายแค่ไหน แต่เมื่อมีลูกที่มีนิสัยแย่ๆแบบนี้ พ่อของเขาก็คงไม่ต่างกันอย่างแน่นอน"

ฉือรุ่ยปิงเขินอายจนหน้าแดง ตัวเองเสียหน้าไม่พอ หลังจากนี้เขาจะทำให้คุณพ่อหายโกรธได้ยังไง เรื่องนี้สำคัญมากๆ

เฉินโม่เป็นคนที่คว้าโอกาสในการแกล้งคนอื่นเก่งมากๆ เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง:"ตอนนี้ยังจะถอนหุ้นอีกไหม?"

ในที่สุดเวินฉิงก็ทนไม่ไหวอีกแล้ว เธอหัวเราะเสียงดังออกมาทันที

สีหน้าของซังซังกับเอียนชิงเฉิงมีแต่รอยยิ้ม พนักงานต้อนรับหญิงสองคนนั้นก้มหน้าทันที แต่พวกเธอพยายามไม่หัวเราะเสียงดังออกมา ทำให้พวกเธอกลั้นหัวเราะจนรู้สึกปวดท้อง

ฉือรุ่ยปิงไม่กล้าอยู่ที่นี่อีกแล้ว เรื่องที่เขาโดนดูถูกเหยียบหยามในวันนี้เป็นเพราะเฉินโม่เพียงคนเดียว เขาจ้องเฉินโม่อย่างไม่พอใจ:"ไอ้เศษสวะ คุณรอไปก่อน ต้องมีสักวันที่ฉันจะทำให้คุณยอมคุกเข่าขอร้องฉัน!"

เมื่อพูดจบ ฉือรุ่ยปิงจากไปด้วยความโกรธ

สายตาของเฉินโม่เย็นชาทันทีและเผยรังสีฆ่าฟันออกมาอย่างชัดเจน ถ้าตรงนี้ไม่ใช่ใจกลางเมือง เขาคงตบหน้าฉือรุ่ยปิงจนเสียชีวิตไปแล้ว และคงไม่ให้โอกาสเขาได้พูดมากแบบนี้

เวินฉิงมองหน้าเฉินโม่ สายตาของเธอมีแต่ความชื่นชม:"เสี่ยวโม่ นายดูออกได้ยังไงว่าอีกฝ่ายแค่ข่มขู่เฉยๆเท่านั้น?"