แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 277

ทุกคน ก็ตกใจอีกครั้ง!

หรือว่าเฉินโม่จะรั้งตัวของไว้งั้นหรือ?

หลี่ฉงซานขมวดคิ้ว แล้วก็มองเฉินโม่อย่างเย็นชา สีหน้านิ่งขรึมสุดขีด

"ไอ้หนู มึงจะเอายังไง?"

เฉินโม่ก็พูดนิ่งๆ นิ่ง "ในเมื่อมาแล้ว อย่างนั้นก็อยู่ต่อเลยแล้วกัน!"

หลี่ฉงซานหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง "ไอ้หนู มึงนี่มันไม่เพียงอวดดี แถมยังกล้ามากด้วยว่ะ!"

"มึงมีปรมาจารย์ ตระกูลหลี่ของกูก็มี มึงจะทำอะไรได้?"

หลี่หลงจียืนหน้าโกรธอยู่ข้างๆ สายตาที่จ้องมองเฉินโม่เต็มไปด้วยรังสีอาฆาต ราวกับรู้สึกว่าตนเองถูกเฉินโม่ดูถูกไปด้วย

"มึงคิดว่าแค่เขาคนเดียว แล้วจะรั้งตัวกูไว้ได้งั้นหรือ?" หลี่หลงจีมองเฉินซงจื่อ แล้วใบหน้าก็แสยะยิ้มออกมา

เฉินโม่หน้านิ่ง "ไม่ใช่จะรั้งตัวไว้ แต่จะฆ่ามึงต่างหาก!"

น้ำเสียงของเฉินโม่ไม่เหมือนตอนที่คุยกันปกติ คำที่พูดออกมามันดูองอาจมาก ทำให้คนในงานถึงกับอึ้งอ้าปากค้างไป!

หลี่ฉงซานก็มีสีหน้าดูถูก หัวเราะเสียงดังพูดว่า "กูไม่รู้ว่าจะพูดกับมึงอย่างไรดี คิดจะฆ่าปรมาจารย์งั้นหรือ? เหอะ มึงก็กล้าพูดออกมาได้นะ!"

หลี่หลงจีก็โกรธมาก โกรธจนหน้าเขียว "ไอ้หนู มึงกล้ามาดูถูกปรมาจารย์ กูจะฆ่ามึงแน่!"

เฉินโม่ก็มองสองคนนั้นนิ่งๆ สีหน้าปกติ แล้วก็หันตัวกลับไปนั่งบนเก้าอี้ แล้วพูดกับเอียนชิงเฉิงว่า "ไปรินชาให้ผมแก้วหนึ่ง"

เอียนชิงเฉิงก็อึ้ง ให้เธอรินชาให้ตอนนี้ มันหมายความว่าอย่างไร?

แต่เอียนชิงเฉิงก็ไม่กล้าถามมากไป คนที่เกิดในตระกูลใหญ่อย่างเธอ รู้ว่าคนรับใช้ใกล้ชิดควรทำอย่างไร