แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 333

"เข้าไป!"

เฉินโม่ไม่ลังเลเลยสักนิด น้ำเสียงที่เฉยเมย และเป็นผู้ที่นำหน้าเดินเข้าไป

ยิงอี้สงสามคนมองหน้ากัน ต่างคนต่างพยักหน้า ในสายตาเผยความรู้สึกเดิมพันเสี่ยงวัดดวงเป็นครั้งสุดท้าย ก้าวใหญ่เดินไปข้างหน้า ริเริ่มนำทางให้กับเฉินโม่

เห็นได้ชัดว่า ทั้งสามคนได้อุทิศชีวิตทั้งหมดไว้บนตัวเฉินโม่แล้ว

ด้านหลังเขาเฝ้ายามเป็นหุบเขาผืนหนึ่ง ในหุบเขามีทะเลสาบใส เชื่อมต่อกับทะเลสาบเป็นภูเขาที่เป็นระเบียบราวกับตัดด้วยมีดและผ่าด้วยขวาน

หมอกในหุบเขากำลังเพิ่มสูงขึ้น ปราณทิพย์ยิ่งเพิ่มมากกว่าภายนอก แต่ชี่พิฆาตก็แข็งแกร่งกว่าหลายสิบเท่า เฉินโม่และคนอื่นๆมีพลังบำเพ็ญคุ้มกาย จึงไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไร แต่สีหน้าเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนนั้นซีดเซียวเสียแล้ว ในใจเกิดความหงุดหงิดขึ้น ซึ่งโมโหฉุนเฉียวโดยไร้เหตุผล

ในขณะที่เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนกระสับกระส่าย จู่ๆก็รู้สึกว่ามีฝ่ามือที่อบอุ่นเหมือนหยกกุมมือเล็กๆของตัวเองไว้ อากาศที่เย็นค่อยๆไหลเข้ามาจากฝ่ามือ ผ่อนคลายความกระสับกระส่ายในใจของเธอลง ทำให้เธอรู้สึกสบายตัวขึ้น

"ขอบใจนายนะเฉินโม่!" เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนหน้าแดงเล็กน้อย แล้วมองเฉินโม่ด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ

"เกรงใจอะไรกับฉันด้วยนะ" เฉินโม่ยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้น

ยิงอี้สงชี้ไปที่ภูเขาที่อยู่ด้านหลังทะเลสาบแล้วพูดว่า "ที่นั่นก็คือสำนักหยินทิพย์ ที่นี่ไกลเกินไปยังมองไม่เห็น รอให้เดินเข้าไปใกล้หน่อยก็จะสามารถเห็นโพรงถ้ำบนกำแพงหิน"

ด้วยสายตาของเฉินโม่ เห็นตั้งนานแล้วว่าบนภูเขานั้นมีถ้ำวงรีหลายสิบแห่ง ซึ่งสามารถรองรับคนสองคนเข้าไปเป็นแถว

ผู้ที่บำเพ็ญเห็นกาลเวลานั้นบอบบาง มักจะใช้ท้องฟ้าเป็นผ้าห่มและพื้นดินเป็นเตียงนอน บ้านเรือนของสำนักหยินทิพย์สร้างอยู่ในใจกลางภูเขา ก็เลยไม่ได้รู้สึกแปลกใจนัก

"พาฉันเข้าไป!" เฉินโม่พูดเสียงเรียบเฉย

ยิงอี้สงสีหน้าลำบากใจ แล้วพูดเสียงเคร่งขรึมว่า "ผู้อาวุโส แม้ว่าฉันจะเป็นคนของสำนักหยินทิพย์ แต่เพียงแค่มีหน้าที่รับผิดชอบในการรวบรวมทรัพยากรในการบำเพ็ญให้ครบ ข้างในนั้นฉันได้เคยเข้ามาในตอนที่เข้าร่วมสำนักเมื่อสิบกว่าปีก่อนแค่ครั้งเดียว ไม่รู้ว่าด้านในจะมีกลไกค่ายกลประเภทนั้นหรือเปล่า คุณต้องระวังตัวนะ"

ใบหน้าของเฉินโม่เฉยเมย "ไม่เป็นไร กลไกค่ายกลใดๆ ฉันจะทำลายด้วยดาบเดียว!"

"นำทาง!"