แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 342

โครม!

ตาข่ายห้าแสงสีระเบิดพลังทำลายที่มหาศาลออกมา แล้วระเบิดในทันที ภูเขาทั้งลูกถล่มลง ทับถมพวกเฉินโม่และสำนักหยินทิพย์ทั้งหมด!

ณ. เขาเฝ้ายาม เงาหนึ่งเดินออกมาจากที่ลับตา ใบหน้าและผิวพรรณที่อยู่ภายนอกเสื้อผ้า ล้วนขาวซีดอย่างกระดาษ เหมือนดั่งภูตผีวิญญาณ

คนนั้นก็คือเจ้าสำนักน้อยสำนักทิพย์

"เจ้าสำนักระเบิดค่ายกลคงรากด้วยตัวเอง ดูแล้วพลังของเจ้าหนุ่มคนนั้นจะแข็งแกร่งอย่างมากเลยเชียว!"

"ฉันสะกดรอยตามมาจนถึงที่แห่งนี้ ยังดีที่ไม่ลงมือไปอย่างรีบร้อน ไม่อย่างนั้นฉันคงจะมีผลลัพธ์อย่างเจ้าเหลียนเฉิงอวี้แน่นอน!"

"ค่ายกลสูญพันธุ์ห้าธาตุระเบิด ภูเขาถล่มต่ำลงไปกว่าครึ่ง ถึงแม้มันจะเป็นนักบู๊แดนเทพก็ต้องตายแน่นอน!"

ชายหนุ่มที่ขาวดั่งกระดาษยิ้มชั่วร้าย "หึๆ ตายไปให้หมดก็ดี ตั้งแต่นี้ไปสำนักหยินทิพย์ก็เป็นของฉันแล้ว ฉันไปบูรณาการอำนาจของสำนักหยินที่ภายนอกให้เรียบร้อยก่อน จากนั้นก็ไปตามหาครอบครัวของเจ้าหนุ่มคนนี้ แล้วฆ่าทิ้งให้หมด ถือว่าเป็นการได้แก้แค้นให้พวกเจ้าสำนักแล้ว!"

ชายกระดาษขาวจากไปอย่างได้ใจ ส่วนภูเขาขนาดใหญ่ลูกนั้นที่ตั้งสำนักหยินทิพย์ไว้ ถล่มลงไปหลายร้อยเมตร ส่วนสูงของภูเขาได้ถล่มจนกลายเป็นแนวราบ ฝุ่นคละคลุ้งไปทั่วทั้งหุบเขา เหมือนดั่งค่ำคืนที่ท้องฟ้ามืดครึ้มอย่างหนัก

ยอดเขาที่ถล่มเช่นนี้ มีพลังมหาศาล อย่าว่าแต่ปรมาจารย์เลย แม้แต่ผู้แข็งแกร่งแดนเทพก็ไม่มีความหวังที่จะรอดชีวิต

มุมหนึ่งของซากปรักหักพัง ฝ่ามือหนึ่งผลักก้อนหินก้อนใหญ่ด้านบนออก ปรากฏให้เห็นเฉินโม่และเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนที่ถูกปกป้องไว้ในอ้อมกอด ชั่วครู่ ภายในซากปรักหักพังก็ได้ถูกเขาเก็บกวาดให้มีที่พื้นที่ส่วนหนึ่ง

เมื่อดูอย่างละเอียด จะสังเกตเห็นกำบังโปร่งใสชั้นหนึ่งปกป้องเฉินโม่และเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนไว้ แต่ว่ากำบังตัวนั้นอ่อนแรงมากแล้ว เมื่อเฉินซงจื่อพาเฉินโม่และเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนไปยังพื้นที่ว่างที่ปลอดภัยแล้ว กำบังตัวนั้นถึงได้หายไป

เฉินโม่ค่อยๆลืมตาขึ้น สีหน้าซีดเซียว มุมปากมีรอยเลือด น้ำเสียงอ่อนแรงอย่างมาก "เสี่ยวเชี่ยนแค่สลบไปเท่านั้น ไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ฉันบาดเจ็บสาหัส ต้องปลีกวิเวกเดี๋ยวนี้ นายช่วยฉันหาถ้ำที่ปลอดภัย แล้วทำการพิทักษ์ฉัน"