แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 364

หลังจากรอให้เฉินโม่จากไปแล้ว เพื่อนร่วมชั้นบางคนเริ่มเยาะเย้ย "ถูกไล่ออกก็คือถูกไล่ออก ยังมีหน้ามาบอกว่าขอลาอีก? น่าขำจริง ๆ!"

"พี่ทาวสุดยอดจริง ๆ บอกไล่ออกก็ถูกไล่ออกเลย คนไร้ประโยชน์อย่างเฉินโม่ คงจะไม่มีวันลืมบทเรียนนี้ไปชั่วชีวิต!"

เพียงแต่ตอนที่พวกเขาเลิกเรียน เมื่อเห็นประกาศบนกระดานข่าวของโรงเรียนแล้ว พวกเขาต่างรู้สึกตกตะลึง

พี่ทาวที่พวกเขาคิดว่าเก่ง ถูกบันทึกทัณฑ์บนพร้อมกับเฉินโม่

เฉินโม่กลับมาที่ลานชุมชนเมือง เฉินซงจื่อกำลังชี้แนะให้เอียนชิงเฉิงฝึกฝนอยู่ เฉินโม่เดินกลับไปที่ห้อง ยังคงหล่อเลี้ยงกระบี่สับสวรรค์ต่อไป

ไม่ใช่ว่าเฉินโม่ไม่ให้ความสำคัญกับการสอบเข้าวิทยาลัย แต่เขาอ่านหนังสือทั้งหมดจบแล้ว และเข้าใจทั้งหมด สำหรับเขาแล้วการสอบเข้าวิทยาลัยนั้นง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ

เขาไม่จำเป็นที่จะต้องเสียเวลาในโรงเรียนอีกต่อไป การพัฒนาความแข็งแกร่งของเขาถึงจะเป็นเรื่องสำคัญที่สุด

มณฑลเจียงหนาน ตระกูลหนานกงซึ่งเป็นตระกูลบู๊

ชายหนุ่มที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าเดินออกมาจากตระกูลหนานกง หันไปมองประตูตระกูลหนานกง ดวงตาเป็นประกายด้วยแสงที่เยือกเย็น

ชายหนุ่มคนนี้ชื่อหยางหมิงหยู่ เป็นคนที่มีพรสวรรค์เป็นอันดับหนึ่งของตระกูลหยาง ซึ่งเป็นตระกูลมหาอำนาจของยานจิง

ชายหนุ่มสวมชุดดำที่ยืนอยู่ข้างหลังหยางหมิงหยู่ถามด้วยความสงสัยว่า "คุณชาย ผมไม่เข้าใจเล็กน้อย"

หยางหมิงหยู่เหลือบมองเขาเบา ๆ แล้วกล่าวว่า "ถามมาเถอะ"

หยางหมิ่นฟากล่าวด้วยความสงสัยว่า "ถึงแม้ว่าพลังบำเพ็ญของคุณชายหนานกงจะไม่เลว แต่เขาเป็นเพียงแดนในชั้นสมบูรณ์เท่านั้น คุณให้เขาไปจัดการเฉินโม่ มันเป็นการเอาไข่ไปกระทบกับหินหรอกหรือ?"

หยางหมิงหยู่ยิ้มบาง ๆ สีหน้าเคร่งขรึม "เดิมฉันก็ไม่ได้คาดหวังว่า หนานกงหลินเทียนจะสามารถจัดการเฉินโม่ได้ การที่ฉันให้ออกหน้าแทนนั้นเป็นเพราะเขาเป็นคนของตระกูลหนานกง"

หยางหมิ่นฟายังคงไม่ค่อยเข้าใจ และถามต่อไปว่า "ด้วยนิสัยของเฉินโม่แล้ว เขาไม่เห็นแม้แต่ตระกูลใหญ่อย่างตระกูลหลี่อยู่ในสายตา ดังนั้นเขาจะกลัวตระกูลหนานกงได้อย่างไร?"

หยางหมิงหยู่กล่าวด้วยรอยยิ้มแปลก "แน่นอนว่าเฉินโม่ไม่กลัวตระกูลหนานกง ถ้าเขาฆ่า หนานกงหลินเทียนนั้นจะเป็นเรื่องดีที่สุด เช่นนี้มันถึงจะสามารถบีบบังคับให้คนที่อยู่เบื้องหลังตระกูลหนานกงลงมือเคลื่อนไหว"

หยางหมิ่นฟาเข้าใจทันที "ผมเข้าใจแล้ว คุณฉลาดหลักแหลมมาก!"

"แล้วพวกเราจะทำอย่างไรต่อ?"

หยางหมิงหยู่เอามือไพล่หลัง มีประกายโหดเหี้ยมอยู่ในดวงตา "กลับยานจิง แล้วรอดูละครดี ๆ"

เฉินโม่ใช้เวลาสามวันอย่างเงียบ ๆ ไปสามวันในลานชุมชนเมือง ช่วงเวลาสามวันนี้ เฉินโม่หล่อเลี้ยงกระบี่สับสวรรค์ตลอด ซึ่งมีผลลัพธ์ที่น่าทึ่งมาก

กระบี่สับสวรรค์ได้ทะลวงผ่านชั้นล่างและกลายเป็นเครื่องรางชั้นกลางแล้ว

เพลงกระบี่พันของเฉินโม่ก็พัฒนาขึ้น หากมีหินหยกเพียงพอ ไม่นานเฉินโม่ก็จะสามารถเข้าสู่ระดับที่สองของการหล่อเลี้ยงกระบี่แล้ว

ตอนบ่าย จ้าวกางโทรมา

"เฉินโม่ นายอยู่ที่ไหน?" น้ำเสียงของจ้าวกางมีความกังวลเล็กน้อย

"ฉันอยู่ที่อู่โจว เกิดอะไรขึ้น?" เฉินโม่ตอบแล้วเอ่ยถาม

"ฉันอยู่ที่สนามบาสเกตบอลของโรงเรียน นายมาก่อนแล้วค่อยคุยกัน ฉันมีเรื่องด่วนจะให้นายช่วย" น้ำเสียงของจ้าวกางเผยให้เห็นความโกรธโดยไม่ได้ตั้งใจ ราวกับเขาถูกรังแก

เพื่อนไม่กี่คนนี้ เป็นคนที่เฉินโม่ต้องปกป้อง และเฉินโม่ไม่อนุญาตให้ใครรังแกพวกเขา

เฉินโม่ไม่คิดอะไรมาก รีบไปที่สนามบาสเกตบอลโรงเรียนตี้ยีแห่งอู่โจทันที

เมื่อเขาไปถึง หลังจากได้รับรู้ถึงสถานการณ์แล้ว เฉินโม่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

ที่แท้พวกของจ้าวกางมีความขัดแย้งกับห้องห้าเพราะเรื่องสนามบาสเกตบอล ทั้งสองทีมนัดกันว่าจะแข่งขัน ถ้าใครเป็นฝ่ายชนะ ก็จะได้สนามไปครอบครอง

ฝีมือทีมของจ้าวกางไม่เลว คะแนนนำทีมของห้องห้ามาโดยตลอด แต่ทีมของห้องห้าเจตนาชนผู้เล่นของฝั่งจ้าวกางจนได้รับบาดเจ็บหนึ่งคน

เนื่องจากพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับเฉินโม่ ทำให้นักเรียนของห้องหกไม่ยอมคบหาสมาคมกับพวกจ้าวกางมากเกินไป ดังนั้นจ้าวกางจึงไม่สามารถหาคนมาแทนได้ เขาจึงต้องขอความช่วยเหลือจากเฉินโม่

ชาติที่แล้วเฉินโม่ชอบเล่นบาสเกตบอลเหมือนกัน การที่เขาบาสเกตบอลไม่ใช่เพื่อฝึกฝนร่างกาย แต่เพราะเขารู้สึกว่าการเล่นบาสเกตบอลสามารถเสแสร้งต่อหน้าสาว ๆ ได้ และสามารถทำให้มีสาว ๆ มาตะโกนเชียร์ ทำให้ความรู้สึกหลงใหลปะทุออกมา

แต่หลังจากเกิดใหม่แล้ว เฉินโม่หมดความสนใจในกีฬานี้ทันที