แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 391

เฉินโม่สับสนกับคำเตือนที่ไร้เหตุผลของมู่หรงเค่อเขาไม่ต้องการให้ตัวเองเข้าไปพัวพันกับมู่หรงยานเอ๋อร์ แต่คำพูดของเขาบ่งบอกถึงการให้กำลังใจตนเอง เขาคิดจะทำอะไรกันแน่?

อย่างไรก็ตามเฉินโม่ไม่มีเวลามาเล่นปริศนาใบ้กับเขาอยู่ที่นี่ เขาตั้งตารอที่จะศึกษาผ้าเช็ดหน้าของเทพธิดาลั่วเสิน เพื่อดูว่ามันเป็นของที่ระลึกของศิษย์น้องหญิงหรือไม่?

เฉินโม่มองมู่หรงเค่อด้วยสายตาเคร่งขรึม และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ใครบอกคุณว่าผมทำได้เพียงพึ่งพาอาศัยคนอื่นเท่านั้น?"

"สำหรับคุณแล้ว มหาสมุทรนั้นกว้างใหญ่ไพศาล แต่สุดท้ายมันก็เป็นเพียงส่วนหนึ่งของโลกนี้เท่านั้น เมื่อเทียบกับจักรวาลและดวงดาวบนท้องฟ้ากว้างใหญ่ไร้ขอบเขตแล้ว มหาสมุทรที่กว้างใหญ่เป็นเพียงพื้นที่เล็ก ๆ เท่านั้น"

"คุณไม่ใช่ผม แล้วคุณจะรู้ได้อย่างไรว่าผมแสวงหาอะไร?"

"เพื่อเห็นแก่หน้ายานเอ๋อร์ ผมจะไม่พูดจาจนเกินไป แต่ได้โปรดอย่าใช้มาตรฐานความแข็งแกร่งที่คุณพูดพวกนั้นมาวัดผม ผมกับคุณอยู่กันคนละโลก!"

"ลาก่อน!"

หลังจากเฉินโม่กล่าวจบ เขาหันหลังแล้วเดินจากไป มู่หรงเค่อที่ถูกทิ้งไว้มีสีหน้าตกตะลึง

มู่หรงเค่อมองแผ่นหลังของเฉินโม่ หลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน เขาก็ถอนหายใจอย่างช้า ๆ

ชายชราเดินมาอยู่ตรงหน้า ถามอย่างเย็นชาว่า "เจ้าเด็กคนนี้หยิ่งผยองเกินไปแล้ว ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ ให้ผมไปสั่งสอนเขาดีไหม?"

มู่หรงเค่อส่ายศีรษะ "ลุงสุ่ยไม่จำเป็น ผมคิดว่าฝีมือของเจ้าเด็กคนนี้ไม่เลว และมีความเย่อหยิ่งเหมือนผมในอดีต เดิมผมคิดจะปราบความลำพองของเขา ทำให้เขาละอายใจก่อนแล้วค่อยกล้าหาญ แล้วให้สัญญาเขาหนึ่งข้อ ความจริงแล้วผมต้องการให้เขาขอร้องผมเพื่อรับเข้าไว้ ผมจะฝึกฝนขัดเกลาเขาสองสามปี เมื่อถึงตอนนั้นเขาอาจจะกลายเป็นคนที่เหมาะสมกับยานเอ๋อร์ที่สุด"

"แต่ความเย่อหยิ่งของเจ้าเด็กคนนี้อยู่เหนือจินตนาการของผม ผมใช้มหาสมุทรถากถางว่าเขาเป็นคนตาต่ำ แต่เขากลับใช้จักรวาลและดวงดาวบนท้องฟ้ามาหักล้างผม ตั้งแต่สมัยโบราณ นำคุณธรรมสยบอธรรม เพื่อนำโลกสู่ความสันติ ถ้าครอบครัวไม่สงบ แล้วโลกจะสงบได้อย่างไร?"

"คนที่ทะเยอทะยานเกินไป ยากที่จะเป็นใหญ่เป็นโตได้!"

"ลุงสุ่ยพวกเราไปกันเถอะ!"