แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 461

เฉินโม่กลับสู่มุมห้อง นั่งคนเดียวที่ตรงนั้น แล้วหลับตาลงบำรุงจิตต่อไป

คนอื่นๆเองก็พยายามออกห่างจากเขา แล้วยังคอยหันมองด้วยสายตาเยาะเย้ยอยู่ตลอด เฉินโม่จึงดูเหมือนถูกทอดทิ้งจากโลกใบนี้

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ แขกรับเชิญต่างก็มาถึงกันถ้วนหน้าแล้ว ทั่วทั้งห้องโถงถูกแบ่งออกเป็นสองโซน โซนหนึ่งคือที่ตำแหน่งตรงกลางที่พวกผู้ใหญ่รวมตัวกัน อีกโซนหนึ่งก็คือรอบข้างที่พวกหนุ่มสาวรวมตัวกัน

เสียงหนึ่งตะโกนดังขึ้น "ดูสิ คุณหนูยานเอ๋อร์ออกมาแล้ว!"

สายตาของทุกคน ถูกมู่หรงยานเอ๋อร์ที่กำลังค่อยๆเดินลงมาจากบันไดดึงดูดสายตา

มู่หรงยานเอ๋อร์สวมใส่เสื้อราตรีสีขาวลากพื้น สง่างามไม่มีใครเทียบได้ เหมือนดั่งเทพธิดามาสถิต บนหัวสวมใส่มงกุฎฝังเพชร ส่องแสงเป็นประกาย โดดเด่นอย่างมาก

เท้าสวมใส่รองเท้าแก้ว ทำให้รูปร่างที่สูงสง่าของมู่หรงยานเอ๋อร์ดูสูงโปร่งดูดีมากขึ้นกว่าเดิม

ผิวพรรณสวยงาม ใบหน้าไร้ที่ติ ส่องแสงแพรวพราวไปทั่วทั้งตัว มู่หรงยานเอ๋อร์ในตอนนี้ เหมือนดั่งเจ้าหญิงคนหนึ่งที่หลุดออกมาจากเทพนิยาย สวยงามจนมิอาจละสายตาออกได้

"ว้าว ยานเอ๋อร์สวยมากจริงๆ!" หยางเชี่ยนเชี่ยนสองมือกุมหน้า สีหน้าเต็มไปด้วยอิจฉา แววตาเป็นประกาย

อานเข่อเยว่เองก็หวั่นไหวเล็กน้อยด้วยเช่นกัน เธอและมู่หรงยานเอ๋อร์ต่างก็เป็นดาวโรงเรียนของโรงเรียนตี้ยีแห่งอู่โจวเหมือนกัน แต่ในวินาทีนี้ แม้แต่เธอเองยังมีความรู้สึกละอายใจที่เทียบกันไม่ได้

ในแววตาของเจิ้งหยวนฮ่าวมีความร้อนระอุ แต่ไม่นานก็กลับสู่สภาพปกติ แม้ว่าเขาจะมีฐานะเป็นถึงลูกชายของรองนายกเทศมนตรี แต่ก็มีความเจียมตัว รู้ว่าตระกูลมู่หรงคงไม่ยอมรับเขา

ดังนั้น ในตอนนั้นเจิ้งหยวนฮ่าวจึงเลือกอานเข่อเยว่ ไม่เลือกมู่หรงยานเอ๋อร์ที่ฐานะทางบ้านแข็งแกร่งกว่าอานเข่อเยว่เป็นร้อยเท่า

ลูกคนรวยพวกนั้นในเขตเจียงหนานเองต่างก็ตกตะลึง สายตาของพวกชายหนุ่ม ดุเดือดจนเหมือนจะพ่นไฟออกมา