แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 504

อานเข่อเยว่ได้รับอิสรภาพอีกครั้ง เธอสงบลงมาก แต่ดูเหมือนเธอจะไม่รับน้ำใจ เธอกัดฟันด้วยความแค้นและกล่าวว่า "เฉินโม่ เฉินไต้ซือ หือ ๆ คุณปกปิดได้ลับมาก!"

เฉินโม่มองเธอด้วยความเย็นชาและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "ปกปิด? ไม่! ผมบอกคุณว่าผมคือเฉินไต้ซือตั้งนานแล้ว แต่คุณไม่เชื่อเอง ไม่สามารถตำหนิคนอื่นได้"

อานเข่อเยว่ตกตะลึง ถูกต้อง เฉินโม่เคยบอกว่าเขาคือเฉินไต้ซือในงานเลี้ยงวันเกิดของมู่หรงยานเอ๋อร์เมื่อสองวันก่อน แต่ตอนนั้นพวกเขาไม่เชื่อ และคิดว่าเฉินโม่แค่ต้องการอ้างชื่อเฉินไต้ซือเพื่อข่มขู่เหรินเทียนหยู่เท่านั้น นึกไม่ถึงว่าสิ่งที่เฉินโม่พูดนั้นจะเป็นความจริง

อานเข่อเยว่หัวเราะทันที เสียงหัวเราะเต็มไปด้วยความขมขื่น และค่อย ๆ ดังขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนคนบ้า

เดิมทีคิดเธอว่าเฉินโม่ปกปิดสถานะ เพื่อมุ่งเป้าและต้องการโจมตีเธอ แต่ตอนนี้อานเข่อเยว่ตระหนักได้ว่าเธอประเมินความสำคัญของตนเองที่อยู่ในใจของเฉินโม่สูงเกินไปแล้ว

เฉินโม่ไม่เคยตั้งใจปกปิดสถานะของตนเอง เธอเป็นคนที่ไม่เชื่อเฉินโม่มาโดยตลอด และสิ่งที่เธอคิดว่าเขาเจตนามุ่งเป้าและโจมตีเธอนั้น เห็นได้ชัดเจนว่าสำหรับเฉินโม่เป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือเธอถือว่าตนเองเป็นคู่ต่อสู้ระดับเดียวกับเฉินโม่มาโดยตลอด แต่ทันใดนั้นเธอก็ค้นพบว่าเฉินโม่ไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตาเลย เธอเป็นคนคิดไปเองว่าใช่เสมอมา

ผลลัพธ์นี้โหดร้ายกว่าการได้ยินว่าเฉินโม่เจตนาโจมตีเธอด้วยหูตนเอง

ถ้าเฉินโม่เจตนาปกปิดสถานะเพื่อพุ่งเป้าและโจมตีเธอ อย่างน้อยมันหมายความว่าในใจของเฉินโม่นั้นยังมีเธออยู่ แต่จนกระทั่งตอนนี้เธอถึงได้เข้าใจ สำหรับเฉินโม่แล้ว เธอเป็นแค่คนที่สัญจรไปมาที่ไม่มีค่าให้เอ่ยถึง และเฉินโม่ก็เพิกเฉยเธอโดยตรง

เสียงหัวเราะของอานเข่อเยว่ค่อย ๆ เล็กลง ขณะที่เธอหัวเราะน้ำตาก็เอ่อล้นเต็มดวงตา

นึกถึงเมื่อก่อนทุกครั้งที่ตนเองอยู่ต่อหน้าเฉินโม่ ตนเองมักจะแสดงท่าทางเย่อหยิ่งราวกับเทพธิดา และดูเหมือนว่าการที่ตนเองพูดกับเฉินโม่นั้นเป็นการให้ทานเขาแล้ว ตอนนี้คิดแล้วน่าขำแค่ไหน น่าถากถางแค่ไหน?

"บางทีตอนนั้นสำหรับเขาแล้ว ฉันก็เป็นตัวตลก เป็นตัวตลกที่คิดไปเอง! ฮ่า ๆ..."