แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 514

"คุณหนูกงซุนยินดีด้วย ยินดีด้วย! ที่คุณประมูลของล้ำค่าทั้งหกชิ้นได้ เป็นการใหญ่จริงๆ!" ชายวัยห้าสิบกว่าปียิ้มและกล่าวชื่นชม

กงซุนจื่อยิงยิ้มเล็กน้อย ท่าทางของเธอยังคงเย่อหยิ่ง "มันก็แค่ร้อยล้านเท่านั้น สำหรับตระกูลกงซุนแล้ว มันเป็นเพียงแค่เงินเล็กน้อยเท่านั้น"

ผู้ชายคนนั้นยิ้มด้วยความอึดอัด แอบด่ากงซุนจื่อยิงว่าจองหองเกินไปแล้ว หลังจากพูดตามมารยาทอีกสองสามประโยค เขาก็เดินจากไปทันที

ชายหนุ่มหลายคนเดินเข้าไปล้อมกงซุนจื่อยิงเอาไว้ มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาอยู่สองคนที่อยากจะเอาใจกงซุนจื่อยิง

"จื่อยิงเธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ช่วงหลายปีที่ผ่านมาเธออยู่สบายดีไหม?" สีหน้าของชายหนุ่มคนนั้นมีความกังวล สามารถมองออกว่าเขาห่วงใยกงซุนจื่อยิงจริง ๆ

กงซุนจื่อยิงเหลือบมองเขาด้วยความเย็นชา และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ฉันสบายหรือไม่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย? คนอย่างนายยังคิดที่จะมาจีบฉันเหรอ?"

ชายหนุ่มคนนั้นหน้าแดงและรีบอธิบายว่า "จื่อยิง ผมแค่เป็นห่วงเธอเท่านั้น ไม่มีความหมายอื่น"

ยิ่งอยู่เสียงของเขายิ่งเบาลงเรื่อย ๆ การอธิบายของเขาไม่มีพลัง ไม่มีใครเชื่อว่าผู้ชายคนหนึ่งเป็นห่วงผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ต้องใช้สมองคิดก็รู้แล้วว่าเขาต้องมีความรู้สึกดีต่อผู้หญิงคนนี้อย่างแน่นอน

ชายหนุ่มบางคนที่อยู่ด้านข้างหัวเราะเยาะออกมา ซึ่งทำให้ชายหนุ่มนั้นหน้าแดงมากยิ่งขึ้น

"เอาล่ะ นายไม่จำเป็นต้องอธิบายหรอก ฉันไม่ใช่คนที่นายสามารถสำผัสได้ ต่อไปอย่าคิดอะไรกับฉันอีก อย่าหาเรื่องใส่ตัว" กงซุนจื่อยิงกล่าวอย่างเย็นชา

มีความหดหู่อยู่ในดวงตาของชายหนุ่ม เขาก้มหน้าด้วยความอับอาย แต่มีร่องรอยความไม่เต็มใจบนใบหน้า "จื่อยิง พวกเราเป็นเพื่อนเล่นมาตั้งแต่เด็ก แล้วยังเป็นเพื่อนนักเรียนที่โตมาด้วยกัน ทำไมเธอถึงใจร้ายขนาดนี้?"

สีหน้าของกงซุนจื่อยิงเปลี่ยนไป เธอขมวดคิ้ว ตะโกนด้วยความรังเกียจ "เฉินถงใครเป็นเพื่อนเล่นวัยเด็กกับนาย? อย่าได้คืบจะเอาศอก ถ้าทำให้ฉันโกรธ ฉันจะยุติการความร่วมมือกับครอบครัวของนายทันที ตอไปเป็นขอทานซะเถอะ!"