แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 543

เมื่อได้ยินคำว่า 'เปิด' ของเฉินโม่ ทั้งเจี่ยงไต้ซือและไช่เหวินหย่าต่างก็ยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยาม

"เจ้าหนุ่มคนนี้มันเพ้อเจ้อจริงๆ มันคิดว่าตัวเองเป็นเทพเจ้างั้นหรอ? พูดว่าเปิดแล้วมันจะ....."

ยังพูดไม่ทันจบ ทุกคนก็อึ้งตะลึงกันไปหมด มองดูประตูหินที่กำลังค่อยๆเปิดออก สีหน้าตะลึงงันไม่กล้าเชื่อสายตา

โครม!

เสียงหินและพื้นดินกระทบกันเสียงดังขึ้น เป็นเหมือนดั่งเสียงฝ่ามือตบเข้าที่ไปหน้าของทุกคน

ประตูหินค่อยๆเปิดออกภายใต้สายตาอึ้งตะลึงของทุกคน กลิ่นอายโบราณโชยออกมาผ่านซอกประตู

"นี่มัน เป็นไปได้ยังไง!"

ทุกคนสีหน้าตกตะลึง

หยวนชิงซานสีหน้าตื่นเต้น สายตาที่มองไปยังเฉินโม่ยิ่งมีความนับถือมากขึ้น คิดในใจว่า "เฉินไต้ซือ สมดั่งคำเล่าลือจริงๆ!"

ในแววตาของพระภิกษุทั้งสามรูปมีความแปลกใจ แววตาที่มองไปยังเฉินโม่มีความสนใจสงสัยเพิ่มเข้ามา

เจี่ยงไต้ซือสีหน้ามืดขรึม แววตาที่มองเฉินโม่มีความซับซ้อน ไม่รู้ว่าในใจกำลังคิดอะไรอยู่

ส่วนไช่เหวินหย่าใช้เวลาอยู่นานกว่าจะตั้งสติได้ อุทานออกมาว่า "ขนาดพวกเจี่ยงไต้ซือรวมพลังกันยังไม่สามารถเปิดประตูหินบานนี้ได้ แล้วเขาทำได้ยังไงกัน?"

ไม่มีใครตอบคำถามของไช่เหวินหย่า เพราะนอกจากตัวเฉินโม่เองแล้ว ก็ไม่มีใครรู้เหตุผลอีก

มองดูประตูหินที่เปิดออก ภายในใจของเฉินโม่อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาดเดา ค่ายกลปกป้องของประตูหินบานนี้ ก็คือค่ายกลปกปักขั้นพื้นฐานฉบับง่ายของสำนักเสวียนเต๋า

ครั้งแรกที่เขาถูกประตูหินดีดกระเด็น เขาก็รู้สึกแล้วว่าค่ายกลนี้มีความคุ้นเคยบางอย่าง เมื่อกี้ที่เขากำลังนึกคิด ก็คือกำลังคิดเรื่องนี้อยู่