แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 723

สีหน้าของเสิ่นเจี้ยนเหวินเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ผู้ชายสองคนที่พูดเมื่อสักครู่จ้องจี๋ต๋าจิ่วตูด้วยสายตาดุดัน และไม่สามารถพูดหักล้างได้ชั่วขณะหนึ่ง

เล่หรูหั่วมองเฉินโม่และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เฉินโม่ ในเมื่อคนอื่นไม่ต้อนรับพวกเรา แล้วพวกเราจะอยู่ที่นี่ต่อทำไม?”

“นายสนใจจะไปคุยกันต่อที่อื่นไหม?”

เฉินโม่ยิ้มเล็กน้อย “อยากใจจะขาดอยู่แล้ว!”

หลังจากกล่าวจบ ทั้งสองคนก็ลุกขึ้นและกำลังจะเดินจากไป

คราวนี้ สีหน้าของเสิ่นเจี้ยนเหวินเต็มไปด้วยความอึดอัด เขานึกไม่ถึงว่าเล่หรูหั่วจะแคร์เฉินโม่มากขนาดนี้

แต่เขาพูดออกไปแล้ว ตอนนี้ถึงแม้ว่าเขาอยากจะเกลี้ยกล่อมให้เฉินโม่กับเล่หรูหั่วอยู่ต่อ แต่เขาก็ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

เพื่อนนักศึกษาคนอื่น ๆ แอบตกใจเช่นกัน พวกเขานึกไม่ถึงว่าความสัมพันธ์ของเล่หรูหั่วกับเฉินโม่จะถึงระดับที่จะแบ่งปันความสุขและความทุกข์แล้ว!

อย่างไรก็ตาม จี๋ต๋าจิ่วตูหัวเราะออกมาเสียงดัง และตะโกนว่า “ในเมื่อจะไป ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็ไปด้วยกันทั้งหมดเถอะ ไปที่ร้านอาหารเล็ก ๆ ยังดีกว่าอกสั่นขวัญแขวนอยู่ที่นี่ ต้องมาคอยกังวลว่าจะถูกคนอื่นไล่ออกไปทุกเมื่อ!”

สีหน้าของเสิ่นเจี้ยนเหวินเคร่งขรึมยิ่งขึ้นไปอีก ส่วนสีหน้าของผู้ชายสองคนที่อยู่ข้างหลังเสิ่นเจี้ยนเหวินแดงก่ำ มองเสิ่นเจี้ยนเหวินด้วยสีหน้ากังวล เพราะกลัวว่าเสิ่นเจี้ยนเหวินจะตำหนิที่พวกเขาทำเสียเรื่อง

เมื่อเห็นว่าทั้งสองฝ่ายตกอยู่ในสถานการณ์อึดอัด เจียงเสวี่ยเหลือบมองเสิ่นเจี้ยนเหวินด้วยความอาลัย เธอหัวเราะแล้วจับแขนเล่หรูหั่วเอาไว้ และเกลี้ยกล่อมว่า “หรูหั่ว คุณชายเสิ่นล้อเล่นเท่านั้น เธออย่าถือจริงจังเลย รีบนั่งลงเถอะ ทุกคนล้วนเป็นเพื่อนกัน และนี่เป็นการพบปะสังสรรค์ครั้งแรก อย่าให้เรื่องเล็กน้อยแบบนี้ทำให้ทุกคนไม่สบายใจ”

เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่สนิทกับเจียงเสวี่ยก็เกลี้ยกล่อมด้วยรอยยิ้มว่า “เสี่ยวเสวี่ยพูดถูก ต่อไปพวกเรายังต้องเรียนด้วยกันอีกสี่ปี? จะให้เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ทำลายมิตรภาพได้อย่างไร ทุกคนนั่งลงเถอะ!”