แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 75

ได้ยินเสียงของเฉินโม่ที่อยู่ๆก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง อานเข่อเยว่และมู่หรงยานเอ๋อร์ก็ตกใจ

หันหัวกลับมา เฉินโม่สองมือล้วงกระเป๋ากางเกง หน้ายิ้มอ่อนๆ

เสียงของเฉินโม่ไม่ถือว่าดังมาก แต่กลับมีพลังวิเศษบางอย่าง ที่สามารถทำให้ผู้คนได้ยินอย่างชัดเจน

ไอ้มีดและพวกวัยรุ่นทั้งหลาย อดไม่ได้ที่จะหยุดมือ มองไปที่เฉินโม่ด้วยความแปลกใจ ไม่รู้ว่าตอนไหนที่มีไอ่คนที่อย่าตายโผล่ออกมาอีกคน

ฉู่เหวินสงก็งงไปสักพัก ปัดตาขึ้นมองไปที่เฉินโม่ ถามด้วยน้ำเสียงดูถูก: "แล้วแกเป็นใครอีกล่ะ?"

ที่จริง ฉู่เหวินสงมองออกว่าเด็กพวกนี้ไม่ธรรมดา คนทั่วไปเรียกปลัดอำเภอไม่ได้หรอก เพราะงั้นเขาถึงไม่ได้ลงมือหนัก ให้เวลาเด็กพวกนี้เรียกคนมาช่วย ถ้าหากสามารถเรียกคนที่พอจะให้เขาฉู่เหวินสงให้หน้าได้ละก็ แบบนั้นเขาฉู่เหวินสงจะสามารถใช้เด็กพวกนนี้แลกหนี้บุญคุณสักหนึ่งครั้ง คุ้ม!

ถ้าเปลี่ยนเป็นพวกคู่แข่งพวกนั้นของเขาละก็ คงถูกจับยัดในกระสอบ ทิ้งลงแม่น้ำไปแล้ว

พวกของจางเสี่ยนเห็นเฉินโม่ออกตัวตอนนี้ อดไม่ได้ที่จะนับถือเฉินโม่ขึ้นมาเล็กน้อย แน่ว่าเฉินโม่จะเป็นเพียงเด็กบ้านนอก แต่ในเวลาคับขันก็ยังถือว่ามีน้ำใจ

แต่ว่า พวกเขาไม่ได้คาดหวังในตัวเฉินโม่ เจิ้งหยวนฮ่าวเรียกพ่อที่เป็นปลัดอำเภอมา ก็ยังไม่สามารถช่วยพวกเขาได้ เฉินโม่ไอ่คนบ้านนอกที่มาจากอำเภอเล็กๆ จะไปทำอะไรได้? มีคนมาตายเพิ่มก็เท่านั้น

เฉินโม่ไม่ได้สนใจสายตาที่ตะลึงของอานเข่อเยว่และมู่หรงยานเอ๋อร์ เดินผ่านทั้งสองคนด้วยความเฉยชา แล้วยืนอยู่หน้าฉู่เหวินสงที่ห่างออกไปสองเมตร

ยกหัวขึ้นเล็กน้อย เฉินโม่มองไปที่ฉู่เหวินสงด้วยหน้าที่เฉยชา พูดประโยคเดียวกันกับที่ตอนนั้นไปกินข้าวที่ร้านอาหารของบ้านเจี่ยงหยาว: "ฉันเป็นคนที่แกหาเรื่องไม่ไหว!"

ฉู่เหวินสงมองไปที่เฉินโม่ด้วยสายตาที่จริงจัง จากนั้นก็หัวเราะออกมา แต่ว่า รอยยิ้มนั้นทำให้คนรู้สึกตัวสั่น