แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 77

มู่หรงยานเอ๋อร์มองไปที่เฉินโม่ ในตาเต็มไปด้วยความดีใจ เธอคิดไม่ถึงว่าเฉินโม่จะเก่งขนาดนี้ มองเห็นร่างกายที่ผอมแห้งของเฉินโม่ยืนอยู่ตรงกลาง เหมือนกับผู้กล้าที่ไม่มีใครหยุดเขาได้ ในตาของมู่หรงยานเอ๋อร์ก็มีความนับถือที่ลึกซึ้งหนึ่งเกิดขึ้น

ฉู่เหวินสงมองดูไอ้มีดที่นอนอยู่กับพื้น ถามว่า: " ไอ้มีด นายไม่เป็นไรใช่ไหม?"

ไอ้มีดพูดด้วยความเจ็บปวด: "ท่านฉู่ แขนผมหักแล้ว มัน มันมีโอกาสสูงที่จะเป็นนักฝึกวิชาบู๊ในตำนานที่เขาเล่าลือกัน!"

ได้ยินนักฝึกวิชาบู๊คำพวกนี้ คนอื่นๆไม่มีปฏิกิริยาอะไร แต่ในตาของฉู่เหวินสงกลับมีความหวาดกลัวหนึ่งปะทุออกมา ถึงแม้เขาไม่เคยเจอนักบู๊ในตำนานมาก่อน แต่เขากลับเคยได้ยินความน่ากลัวของนักบู๊พวกนั้น

นักบู๊หนึ่งคน สามารถทะลุการป้องกันที่หนาแน่นของเขาฉู่เหวินสงได้อย่างง่ายดาย แล้วก็ฆ่าเขาทิ้ง!

ฉู่เหวินสงอยากชักจูงนักบู๊สักคนมาโดยตลอด เพื่อที่จะมาปกป้องตัวเอง แต่นักบู๊เป็นถึงบุคคลระดับไหนเชียว จะมายอมลดตัวเป็นบอดี้การ์ดได้ยังไง?

ได้ยินไอ้มีดพูดว่าเฉินโม่มีโอกาสสูงที่จะเป็นนักบู๊คนหนึ่ง ทันใดนั้นฉู่เหวินสงก็มีใจที่จะเก็บผู้มีความสามารถไว้

มองไปที่เฉินโม่อีกครั้ง ฉู่เหวินสงก็ยิ้มออกมาอย่างกะทันหัน: "พ่อหนุ่ม นายไม่เลวเลยนะ ฉันเป็นคนชอบผู้มีความสามารถมาโดยตลอด ถ้าหากนายยอมมาเป็นบอดี้การ์ดของฉัน เรื่องในวันนี้ก็จะปล่อยผ่านไป อีกแถมเดือนหนึ่งฉันให้เงินเดือนนายหนึ่งแสน นายคิดว่าเป็นไง?"

ในตาของพวกจางเสี่ยนก็ร้อนรนขึ้นมา ถึงแม้เงินเดือนเดือนละหนึ่งแสนเป็นจำนวนเงินที่ไม่น้อย แต่พวกเด็กบ้านคนรวยไม่ได้สนใจอะไรสิ่งนี้ แต่การได้เป็นบอดี้การ์ดของฉู่เหวินสงก็หมายความว่าหลังจากนี้ก็จะเป็นคนของฉู่เหวินสงแล้ว เพียงแค่พึ่งชื่อนี้ หลังจากนี้เฉินโม่ก็สามารถเดินอยู่ในเมืองอู่โจวอย่างไม่ต้องเกรงกลัวใคร!

แต่ว่าเฉินโม่กลับยิ้มแห้งออกมาด้วยความดูถูก: "ให้ฉันไปเป็นบอดี้การ์ดของหัวหน้านักเลงคนหนึ่ง? แกหยามฉันอยู่เหรอ?"

รอยยิ้มบนหน้าของฉู่เหวินสงก็แห้งไป ในอู่โจวสามารถทำให้ฉู่เหวินสงชักจูงด้วยตัวเอง นั่นเป็นเกียรติที่ยิ่งใหญ่มาก คิดไม่ถึงว่าเฉินโม่ที่อยู่ตรงหน้าไม่เพียงปฏิเสธ กลับไปเหยียบหยามเขาด้วย

ฉู่เหวินสงตะโกนด่าว่า: "ไอ่หนุ่ม แกกล้าหยามหน้าฉัน! อย่าคิดว่าแกสู้เก่งแล้วฉันจะทำอะไรแกไม่ได้!"

ความจริงเฉินโม่ไม่ได้ตั้งใจจะเหยียบหยามฉู่เหวินสง แต่ให้เขาที่เป็นผู้บำเพ็ญแดนดั่งเทพมาเป็นบอดี้การ์ดให้ฉู่เหวินสง มันเป็นการหยามเฉินโม่จริงๆ

เฉินโม่ยิ้มอ่อนๆ หน้าตาดูถูก: "เหยียดหยามแก? พูดตรงๆ แกไม่คู่ควร!"

"รนหาที่ตาย!"ฉู่เหวินสงถูกทำให้โกรธจริงๆแล้ว ทิ้งความคิดที่จะชักจูงเฉินโม่ ทันใดนั้นก็ชักปืนกระบอกหนึ่งจากในอกออกมา เล็งไปทางเฉินโม่