แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 857

เอียนชิงเฉิงถือโอกาสขณะที่เซี่ยงชงกำลังตกตะลึง เธอร่อนลงมาอยู่ข้างซังซังอย่างรวดเร็ว และพยุงซังซังเอาไว้

“คุณเป็นใคร” เอียนชิงเฉิงปล่อยชี่แท้รักษาอาการบาดเจ็บของซังซัง มองเซี่ยงชงและถามด้วยความเย็นชา

เซี่ยงชงถามกลับ “คุณเป็นใคร?”

“คุณเป็นลูกศิษย์ของเฉินไต้ซือด้วยเหรอ?”

เอียนชิงเฉิงกล่าวอย่างเย็นชา “ถูกต้อง คุณคิดจะทำอะไร?”

เซี่ยงชงหัวเราะและกล่าวว่า “นึกไม่ถึงว่าเฉินไต้ซือจะรับผู้หญิงอย่างพวกคุณสองคนเป็นลูกศิษย์ ดูเหมือนว่าเฉินไต้ซือจะหมกมุ่นเรื่องระหว่างชายหญิงมาก!”

เอียนชิงเฉิงตะโกนด้วยความโกรธ “ไร้ยางอาย!”

“ฮ่า ๆไปเรียกเฉินไต้ซือออกมา ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นปรมาจารย์ แต่คุณก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผมหรอก!” เซี่ยงชงกล่าวด้วยสีหน้าผ่อนคลาย

“อาจารย์ของฉันไม่อยู่ที่นี่ คุณทำร้ายซังซัง ฉันจะไม่ปล่อยคุณไปอย่างแน่นอน!”

เอียนชิงเฉิงตะโกนด้วยความโกรธ วางซังซังไว้บนเก้าอี้ แล้วบินขึ้นไปกลางอากาศ

“รับการโจมตี!”

เอียนชิงเฉิงพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา กระบี่หงส์ร้องเปล่งแสงเยือกเย็น แล้วพุ่งไปที่ศีรษะของเซี่ยงชง

“กระบี่เล่มนี้ไม่ธรรมดา!” เซี่ยงชงเป็นคนที่มีประสบการณ์ แค่มองแวบเดียวก็สามารถมองออกว่ากระบี่หงส์ร้องเล่มนี้ไม่ธรรมดา

“เป็นกระบี่ที่อาจารย์ของฉันหลอมเองกับมือ มันไม่ใช่กระบี่ธรรมดาอยู่แล้ว!”

“จริงเหรอ?” เซี่ยงชงหัวเราะ “เป็นกระบี่ที่ดีจริง ๆ เพียงแต่ความสามารถของคุณยังไม่เพียงพอ ทำให้ไม่สามารถแสดงพลานุภาพของมันออกมาได้”

หลังจากกล่าวจบ เซี่ยงชงปล่อยพลังหมัดออกไปต้านกระบี่หงส์ร้องของเอียนชิงเฉิงเอาไว้

ไม่ว่าเอียนชิงเฉิงจะพยายามใช้กำลังมากเพียงใด กระบี่หงส์ร้องก็ไม่สามารถพุ่งไปข้างหน้าได้

สีหน้าของเอียนชิงเฉิงเปลี่ยนไปมาก สามารถกล่าวได้ว่าหลังจากเธอกลายเป็นปรมาจารย์แล้ว บุคคลนี้เป็นคู่ต่อสู้ทรงพลังที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอ

ร่างของเอียนชิงเฉิงถอยไปข้างหลังอย่างแรงและหมุนอยู่กลางอากาศ

หงส์เพลิงถูกหมัดของแขนยักษ์กระแทกจนกระเด็นออกไป หงส์เพลิงส่งเสียงแหลมคำรามอยู่กลางอากาศ เอียนชิงเฉิงถูกกระแทกกระเด็นไปชนประตู และตกลงไปในคฤหาสน์

อย่างไรก็ตาม เซี่ยงชงได้รับบาดเจ็บจากกระบี่ของเอียนชิงเฉิงเช่นกัน

“ดูเหมือนว่าเพลงกระบี่นี้จะถูกสร้างขึ้นมาเพื่อกระบี่เล่มนี้โดยเฉพาะ เป็นแค่ปรมาจารย์แดนชี่แท้เท่านั้น แต่กลับสามารถทำลายพลังปราณป้องกันกายของผมได้!”

เซี่ยงชงรู้สึกความประหลาดใจมากยิ่งขึ้น “นึกไม่ถึงว่าเฉินไต้ซือจะมีกลอุบายเช่นนี้ ยิ่งอยู่ผมยิ่งคาดหวังว่าจะได้พบคุณมากขึ้นเรื่อย ๆ!”

เอียนชิงเฉิงเช็ดเลือดออกจากมุมปาก บินออกมาจากรูกำแพงคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว อุ้มซังซังที่อยู่บนเก้าอี้ ระงับความเจ็บปวดในร่างกาย และกระโดดเข้าไปในป่า

เซี่ยงชงไม่ได้ไล่ตาม แต่แสดงท่าทางครุ่นคิด เขามองไปรอบกลุ่มคฤหาสน์ทะเลสาบกลับคืนรัง ราวกับว่าเขาต้องการค้นหาความลับ

อย่างไรก็ตาม กลอุบายของเฉินโม่นั้นเป็นกลอุบายแบบเซียน แล้วเขาจะสามารถมองออกได้อย่างไร?

หลังจากมองสำรวจสองรอบแล้วไม่พบอะไร เซี่ยงชงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย “ฮึ่ม ผมไม่เชื่อว่าสถานที่แห่งนี้เกิดขึ้นตามธรรมชาติหรอก!”

“เฉินไต้ซือ ถ้าผมจับคุณได้ ผมจะล้วงความลับของคุณออกมาทั้งหมด!”