แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 864

เซี่ยงชงไม่ได้โกรธ แต่กลับพยักหน้าอย่างจริงจัง “แกพูดถูก ถ้าเป็นฉันเมื่อสามสิบปีก่อน ถ้าได้เจอแก มีเพียงความตายเท่านั้น”

“แต่ตอนนี้มันต่างไปจากเดิม เวลาสามสิบปี ฉันได้เรียนรู้มากมายเช่นกัน”

“ตอนนี้จะให้แกได้เห็นความสำเร็จของฉันในช่วงสามสิบปีที่ผ่านมา!”

เซี่ยงชงยกมือทั้งคู่ขึ้นสูง ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม และกล่าวเบา ๆ ว่า “พลังหมัดวอก!”

ร่างกายของเซี่ยงชงเริ่มหมุนอยู่กับที่ ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเร็วขึ้นเรื่อย ๆ และเหมือนลูกข่าง

เมื่อความเร็วของเซี่ยงชงเพิ่มขึ้น ร่างกายของเซี่ยงชงก็เริ่มถูกปกคลุมด้วยแสงสีทองอย่างช้า ๆ และสุดท้าย ทั่วร่างกายกลายเป็นสีทอง เหมือนพระอรหันต์ทองคำ

“นี่เป็นเคล็ดวิชาบู๊อะไรกันแน่?”

เหล่านักบู๊ที่เฝ้ามองการต่อสู้ต่างรู้สึกตกตะลึง พวกเขาไม่เคยเห็นเคล็ดวิชาบู๊ที่คล้ายกับเวทมนตร์แบบนี้มาก่อน

ความจริงแล้วกระบวนท่านี้ เซี่ยงชงได้รับแรงบันดาลใจจากอาจารย์อาคม และใช้เวลาฝึกสิบสองปีกว่าจะสำเร็จ

เมื่อทั่วร่างกายถูกปกคลุมด้วยแสงสีทอง ร่างกายของเซี่ยงชงก็หยุดหมุนอย่างช้า ๆ เหมือนพระอรหันต์ที่ลงมาจากสวรรค์ ร่างกายเปล่งประกายแสงสีทอง ซึ่งมันโดดเด่นเป็นพิเศษในยามค่ำคืนเช่นนี้

“เฉินไต้ซือ ฉันใช้เวลาสิบสองปีในการฝึกเคล็ดวิชาบู๊นี้ และตั้งแต่ฝึกสำเร็จแล้วก็ยังไม่เคยได้ใช้ แกโชคดีเพราะเป็นคนแรกที่ได้เห็นมัน”

เฉินโม่กล่าวเยาะเย้ย “หมายความว่าฉันต้องรู้สึกเป็นเกียรติใช่ไหม?”

“แกสามารถคิดแบบนั้นได้ แต่แกก็ยังสามารถคิดว่าตนเองเป็นหนูทดลองของฉัน!” เซี่ยงชงเยาะเย้ยด้วยความลำพองใจ

“เอาล่ะ งั้นก็ทำให้ฉันเห็นว่ากระบวนท่านี้ของแกนั้นทรงพลังแค่ไหน?” เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“งั้นแกก็ดูให้ดี เพราะต่อไปแกจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว” เซี่ยงชงกล่าวเยาะเย้ย เห็นเพียงแค่ประกายแสงสีทอง แล้วร่างของเซี่ยงชงก็หายไปทันที

“เร็วมาก!” ทุกคนอุทานออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ