แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 893

สิ่งที่ผนึกไว้ในยันต์หยกของเฉินโม่คือค่ายกลไฟแท้สมาธิที่แท้จริง และค่ายกลกลืนเซียนร้อยพิษนั้นใช้พลังบำเพ็ญของมู่หงเต้าไปแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว ตอนนี้เขาไม่สามารถต้านไฟแท้สมาธิได้แล้ว

ชั่วพริบตาเดียว ร่างของมู่หงเต้าก็ถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน และจิตวิญญาณก็สลายไป

ไฟแท้สมาธิเผาเถาวัลย์ทั้งสองข้างทางจนกลายเป็นเถ้าถ่าน พูดแล้วมันก็แปลก นึกไม่ถึงว่ามันจะไม่มีควันแม้แต่น้อย แต่กลับมีเสียงร้องโหยหวนแทน ราวกับเถาวัลย์พิษเหล่านั้นมีชีวิต

ไฟแท้สมาธิเป็นเหมือนน้ำยาทำความสะอาดที่ชำระล้างสิ่งสกปรกทั้งหมดบนโลก ตอนนี้ไม่เหลือเถาวัลย์เขียวชอุ่มอยู่สองข้างของถนนสำนักยาเซียนแม้แต่เส้นเดียว

ท้องฟ้าที่อยู่ตรงหน้าเฉินโม่กลับมาสว่างอีกครั้ง ค่ายกลกลืนเซียนร้อยพิษถูกทำลาย

โจวลี่เต๋อถอนหายใจด้วยความโล่งอก เพราะอย่างไรเสียเขาก็ยังเป็นเด็ก ถึงแม้ว่าประสบการณ์ที่โหดร้ายจะทำให้เขาเข้มแข็งกว่าคนทั่วไป แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพบเห็นการต่อสู้ระหว่างคนไม่ธรรมดา ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

เฉินโม่มองมู่จือเสว๋ที่ยืนอยู่บนหน้าผาด้วยสีหน้าตกใจกลัว และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ต้องให้ผมเชิญนายลงมาไหม?”

มู่จือเสว๋กลืนน้ำลาย และกล่าวด้วยน้ำเสียงตกใจ “ไม่ ไม่ต้อง ผมลงมาเองได้!”

แม้แต่ค่ายกลปกป้องที่เคยสังหารปรมาจารย์แดนมองขวัญแปดคนในคราวเดียว ก็ไม่สามารถทำอะไรช่วยเฉินโม่ได้ ทำให้มู่จือเสว๋หวาดกลัวอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้บรรพบุรุษของตระกูลมู่ตายไปแล้ว และไม่มีใครในสำนักยาเซียนที่สามารถต้านพลังของเฉินโม่ได้อีกแล้ว

ถึงแม้ว่ามู่จือเสว๋เพิ่งจะบรรลุดึงระดับปรมาจารย์ แต่การลงมาจากหน้าผาขนาดเล็กไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา

หลังจากกล่าวจบ มู่จือเสว๋ก็กระโดดลงมา และยืนอยู่ตรงหน้าเฉินโม่ด้วยสีหน้าพ่ายแพ้

“พาผมไปที่ห้องเก็บวัตถุดิบยาของตระกูลมู่” เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“โอเค!” มู่จือเสว๋ถอนหายใจ ด้วยสีหน้ายอมรับชะตากรรม

มู่จือเสว๋พาเฉินโม่เดินไปที่มุมตะวันตกเฉียงเหนือของหุบเขา ที่นี่มีอาคารหินแปดเหลี่ยมสองชั้น สลักคำว่าห้องศึกษายาอยู่บนประตู