แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 910

“มันน่าผิดหวังจริงๆ!” จางซินเหมิงส่ายหัวด้วยความผิดหวัง

เมื่อได้ยินคำบ่นจากหลายคน เฉินโม่ไม่แม้แต่จะลืมตา ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ผู้อำนวยการและศาสตราจารย์เสิ่น เขาคงจะไม่มาในงานประชุมแลกเปลี่ยนนี้เลย

ทันใดนั้น เสียงเยาะเย้ยก็ดังขึ้นจากด้านข้าง “เฮ้ย นั่นมันมหาวิทยาลัยหัวหนานไม่ใช่หรือ? ทำไม ปีนี้จะมาขายขี้หน้าอีกแล้วเหรอ!”

ที่ตำแหน่งด้านข้างของมหาวิทยาลัยหัวหนาน มีนักศึกษาอายุน้อยสองสามคนเดินมา คนที่เป็นหัวหน้าทำทรงผมแสกข้าง มีไฝที่มุมปาก กำลังมองมาที่มหาวิทยาลัยหัวหนานด้วยท่าทางเย้ยหยัน

จางซินเหมิงซึ่งมีบุคลิกที่ค่อนข้างใจร้อน เห็นผู้ชายคนนั้น แล้วตะคอกอย่างเย็นชาทันที “หานทง มหาวิทยาลัยตงหมิง ของพวกนายเก่งกว่าหัวหนานของพวกเราเพียงเล็กน้อย และเป็นมหาลัยที่อยู่หนึ่งในสิบอันดับสุดท้ายด้วย นายมีอะไรน่าภาคภูมิใจ?” ยังมีหน้ามาเยาะเย้ยพวกเราอีก!”

หานทงยังคงยิ้มเยาะเย้ยอย่างภาคภูมิใจและพูดว่า “แม้ว่าจะเก่งกว่าพวกนายเพียงเล็กน้อย แต่ถ้าพวกนายมีความสามารถก็อยู่เหนือกว่าพวกเราสิ!”

นักศึกษาจากมหาวิทยาลัยตงหมิงหลายคนที่อยู่ข้างหลังหานทง ร่วมมือกับหานทงและหัวเราะอย่างดูถูก

มหาลัยอื่นๆอีกหลายแห่งที่อยู่รอบๆ เห็นมหาวิทยาลัยตงหมิงกับมหาวิทยาลัยหัวหนานทะเลาะกัน ชั่วขณะก็หัวเราะอย่างเย็นชา

“มหาวิทยาลัยตงหมิงกับมหาวิทยาลัยหัวหนานสองมหาวิทยาลัยที่อยู่หนึ่งในสิบอันดับสุดท้ายยังมีหน้ามาโต้เถียงกันที่นี่ ไม่กลัวที่จะขายขี้หน้าเหรอ!”

“ยิ่งมีผลงานที่แย่สุด ยิ่งต้องแยกแยะความแตกต่างระหว่างความเหนือกว่าและด้อยกว่า ดูคนของมหาวิทยาลัยยานจิงกับมหาวิทยาลัยชิงหัวไม่เคยโต้เถียงกับผู้อื่น และใช้การกระทำจริงเพื่อพิสูจน์ตัวเองเท่านั้น!”

คนหกคนจากมหาวิทยาลัยหัวหนานต่างจ้องมองหานทงด้วยความโกรธ แม้ว่าหานทงจะหยิ่งยโสมาก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง และคนจากหัวหนานไม่สามารถโต้กลับได้เลย

หวางเฉิงจ้องมองหานทงด้วยใบหน้าเย็นชา และพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “หานทง อย่าชะล่าใจ ครั้งนี้พวกเราจะแซงหน้านายแน่นอน!”

หานทงยิ้มเย้ยหยัน “ฉันรู้ พวกนายกำลังพึ่งพาศาสตราจารย์เสิ่นผู้ซึ่งมีความสามารถพิเศษในสาขาวิชาวิทยาศาสตร์ชีวภาพ แต่พวกนายคิดว่าพวกเราไม่มีใครเลยหรือ?”