แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 952

“ความสูญเปล่าที่คุณเสียไปในวันนี้ คือวันพรุ่งนี้ที่คนตายเมื่อวานเพ้อฝันไว้ ทุกอย่างที่คุณรังเกียจในตอนนี้ คืออดีตที่คุณในอนาคตไม่สามารถย้อนกลับไปได้อีก อย่าลืมความตั้งใจแรกเริ่ม รักษาเอาไว้อยู่เสมอ”

“ขอบคุณทุกคน!”

เฉินโม่พูดจบ รีบก้าวออกไป ราวกับพวกนักเรียนจมอยู่ความหมายแฝงของประโยคที่เฉินโม่พูด ทุกที่ที่เฉินโม่เดินผ่าน นักเรียนทุกคนเป็นฝ่ายหลีกทางให้เขาเอง

เมื่อเฉินโม่กับพวกผู้อำนวยการเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยได้ไม่กี่นาที กลุ่มคนค่อยๆ แยกย้าย นักเรียนส่วนใหญ่ใบหน้าทอดถอนใจ แอบเอ่ยชมว่า “มิน่าล่ะเฉินโม่ทำให้ศาสตราจารย์ผู้เชี่ยวชาญพวกนั้น เลื่อมใสอย่างเต็มใจได้ แค่ประโยคที่เขาพูดออกมาเฉยๆ ก็เพียงพอที่จะกระตุ้นใจคนให้คิดได้!”

“ใช่!” นักเรียนที่เหลือต่างเห็นด้วย

เฉินโม่ไปแล้ว แต่ประโยคที่เขาทิ้งไว้ กลับทำให้พวกนักเรียนอดครุ่นคิดไม่หยุด

วันต่อมา ผู้อำนวยการตั้งใจเรียกประชุมทั้งมหาวิทยาลัย เพื่อแสดงความยินดี พูดในงานประชุมด้วยตัวเองว่า “ความอัปยศสิบปี ถูกลบล้างเพียงชั่วครู่!”

อีกทั้งยังเอ่ยขอบคุณเฉินโม่ด้วยตัวเอง

ทันใดนั้น ชื่อเฉินโม่ดังไปทั่วมหาวิทยาลัยหัวหนาน!

ในฐานะที่เป็นเพื่อนเฉินโม่ แน่นอนว่าพวกจี๋ต๋าจิ่วตูรู้สึกมีหน้ามีตา มีคนเก่งขนาดนี้อยู่ในหอพักตัวเอง ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปไม่ว่าจี๋ต๋าจิ่วตูไปไหน ประโยคแรกที่จะพูดเมื่อเจอคนก็คือ “ฉันกับเฉินโม่เป็นรูมเมทกัน......”

ขนาดมู่หรงยานเอ๋อร์กับเล่หรูหั่ว ก็โดนคนให้ความเคารพเป็นพิเศษ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเฉินโม่

ปรากฏการณ์นี้ไม่ใช่แค่สิ่งแปลกใหม่ชั่วครู่ของพวกนักเรียน แต่มันดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง เหมือนเป็นปรากฏการณ์พิเศษอย่างหนึ่งของมหาวิทยาลัยหัวหนาน

แต่สำหรับคนในเหตุการณ์อย่างเฉินโม่ ตอนพวกนักเรียนเห็นเขา กลับเคารพยำเกรง แต่ไม่ขอสนิทชิดใกล้ พยักหน้าเบาๆ แล้ววิ่งไปทันที

นักเรียนหญิงบางคน หลังจากเห็นเฉินโม่ มีสีหน้าแดงระเรื่อ ใบหน้าทำอะไรไม่ถูก

เฉินโม่รู้สึกเหนื่อยใจกับปรากฏการณ์แบบนี้ แต่เขาไม่ได้เก็บมาใส่ใจ เขารู้ว่านี่เป็นเพราะเขาช่วยทำให้มหาวิทยาลัยหัวหนานหลุดพ้นจากความอัปยศ พวกนักเรียนจึงเกิดความเลื่อมใสนับถือและตื้นตันในตัวเขา

อีกทั้งภายใต้สภาพแวดล้อม ที่ผู้อำนวยการอวยความดีความชอบของเฉินโม่ ในใจจึงเห็นเฉินโม่เกินกว่าตำนานไปแล้ว