แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 965

วังใหญ่ให้กลิ่นอายของความอ้างว้างเหน็บหนาว เหมือนทุกคนไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม จ้องวังสีดำอย่างเหม่อลอย

เฉินโม่ฉุกคิดขึ้นในใจ เขาสัมผัสได้ถึงพลังทิพย์แข็งแกร่งที่เคลื่อนไหวอยู่ในวัง

“ดูเหมือนที่นี่เป็นวิมานของผู้บำเพ็ญจริงๆ!” เฉินโม่แอบดีใจ

สีหน้าของเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนไม่สู้ดี เธอพูดเบาๆ ว่า “เฉินโม่ ฉันรู้สึกว่าวังนี้น่ากลัวนิดหน่อยนะ เราไม่ต้องเข้าไปดีไหม”

กว่าจะหาวิมานของผู้บำเพ็ญเจอ เฉินโม่จะกลับไปมือเปล่าได้ยังไงล่ะ

“วางใจเถอะ มีฉันอยู่ ไม่เป็นอะไรแน่นอน!” เฉินโม่ส่งสายตาให้เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนวางใจ

“อืม!” เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนพยักหน้า แต่ในใจก็ยังกลัวอยู่

เฉินโม่รู้ ไม่ใช่เพราะเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนขี้ขลาด แต่เพราะออร่าแข็งแกร่งของผู้บำเพ็ญ ทำให้เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนที่เป็นนักบู๊ธรรมดา รู้สึกถึงความน่ากลัวที่มาจากในใจ นั่นเป็นพลานุภาพที่มาจากจิตวิญญาณ ปลาใหญ่กินปลาเล็กที่อยู่ในกฎสากล ความเคารพหวาดกลัวโดยกำเนิดของชีวิตระดับต่ำมีต่อชีวิตระดับสูง

ตอนนี้ผู้อาวุโสประหลาดคนนั้น ก็ยืนอยู่ในลานกว้างข้างหน้า เฉินโม่เดินเข้าไป เขาเห็นเฉินโม่ทันที

“น้องชายก็เข้ามาแล้วเหรอ!” ผู้อาวุโสใบหน้าอบอุ่น ยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

เฉินโม่พยักหน้า มองวังสีดำข้างหน้า แล้วถามอย่างราบเรียบว่า “ทำไมไม่เข้าไปล่ะ”

ผู้อาวุโสยิ้มแหย “พวกเราอยากเข้าไปอยู่แล้ว แต่ทำลายค่ายกลไม่ได้ ใครก็เข้าไปไม่ได้ทั้งนั้น!”

ค่ายกลเหรอ

เมื่อผ่านคำเตือนของผู้อาวุโส เฉินโม่รู้สึกเหมือนมีฉากบางๆ กั้นอยู่หน้าประตูวังจริงๆ

นี่เรียกว่าค่ายกลด้วยเหรอ

ถ้ายึดตามระดับของค่ายกลนี้ พละกำลังของผู้บำเพ็ญคนนี้ก็ไม่เท่าไร

เฉินโม่ค่อยๆ เดินไปข้างหน้า โจมตีพลังทิพย์ออกไป จู่ๆ ด้านหน้าวังมีฉากใสปรากฏออกมา แรงกระเพื่อมที่มองไม่เห็น กระเพื่อมออกไปเหมือนน้ำกระเพื่อม

“ตามฉันมา” เฉินโม่พูดอย่างราบเรียบ หลังจากนั้นเดินไปทางวัง

นักบู๊ทุกคนที่อยู่ในลานกว้าง ตกตะลึงเล็กน้อย