แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 970

นักบู๊ที่พละกำลังสูงส่งและแข็งแกร่งสองสามคน ตามหลังเฉินโม่เข้าไปในเจดีย์หินตามลำดับ

เจดีย์หินชั้นที่หนึ่งเละเทะมาก บนพื้นมีฝุ่นหนาเตอะหนึ่งชั้น และมีรอยเท้าสะเปะสะปะไปหมด

ท่ามกลางความเลือนราง ยังมีชั้นไม้ที่ยังไม่ผุพังจนหมด รวมถึงภาชนะโลหะที่มีสนิมเต็มไปหมด

เฉินโม่พูดกับเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนว่า “ตรงนี้คงเป็นที่วางเครื่องบูชา แต่น่าเสียดายที่เวลาผ่านไปนาน ของพวกนี้จึงผุพังไปหมด ไม่งั้นคงดูออกว่าที่นี่อยู่ในยุคไหนกันแน่!”

เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนมองแผ่นเหล็กสีดำครึ่งชิ้นเล็กๆ บนพื้น ถามอย่างสงสัยว่า “สามารถทำให้ของที่ทำจากโลหะที่มีพลังทิพย์ผุพังจนอยู่ในสภาพนี้ ต้องใช้เวลานานแค่ไหนกันแน่ หมื่นปีหรือแสนปี”

เฉินโม่ไม่ตอบ เพราะเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน

“ขึ้นไปดูกันเถอะ” เฉินโม่พูดเบาๆ

เฉินโม่เพิ่งก้าวขึ้นไปบนบันไดหิน ผู้อาวุโสด้านหลังสองสามคนก็ตามเข้ามา เห็นเฉินโม่หายขึ้นไปพอดี

“เขาขึ้นไปแล้ว เราก็ตามขึ้นไปกันเถอะ!” ผู้อาวุโสคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“ไปกัน!” พวกเขารีบตามไปทันที

เจดีย์หินมีทั้งหมดสามชั้น พวกเฉินโม่มาถึงชั้นสอง ทั้งชั้นสองโล่งไม่มีอะไรสักอย่าง อีกทั้งยังสะอาดมาก ไม่มีฝุ่นเลยแม้แต่นิดเดียว

“ทำไมที่นี่ไม่มีอะไรเลย” เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนถามอย่างสงสัย

เฉินโม่รู้ วิญญาณร้ายนั่นน่าจะอยู่ที่นี่ เพราะเสียงกรีดร้องของนักบู๊จำนวนมากดังมาจากตรงนี้ อีกทั้งผู้อาวุโสคนสุดท้าย ก็โดนซัดจนปลิวออกไปจากที่นี่

วิญญาณร้ายไม่ออกมา มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว นั่นคือวิญญาณร้ายมีสติปัญญา แค่คนที่มาไม่ล้ำเส้นพื้นที่ส่วนตัวของมัน มันก็จะไม่ออกมาทำร้ายคน

แต่ไม่รู้ว่าพื้นที่ส่วนตัวของวิญญาณร้ายคืออะไรกันแน่

“ในเมื่อที่นี่ไม่มีอะไร งั้นเราขึ้นไปข้างบนกันเถอะ!” เฉินโม่พูดพลางขยับเท้า เตรียมขึ้นไปชั้นสาม

ฟู่ว......

จู่ๆ ก็มีลมหนาวพัดมาดื้อๆ ทำให้เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนอดไม่ได้ที่จะสั่นเพราะความหนาว