แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 186

ต่างจากทุกๆการจูบในเมื่อก่อน

เธอตอบรับจูบนี้อย่างเร่าร้อน ถึงจะไม่มีเทคนิค สองมือของเธอก็ฉุดเสื้อของผู้ชายไว้แน่น ถึงขั้นขุดจนเกิดรอยที่น่ากลัวขึ้น

ไม่รู้จูบไปนานเท่าไหร่ รอทั้งคู่แยกจากกัน สวี่รั่วฉิงรู้สึกหมดเรี่ยวแรงไปทั้งคน โดยเฉพาะแขนขา

เธอสูดหายใจลึกๆหลายทีโดยที่หน้าแดง มืออ่อนแรงวางอยู่ที่หน้าอกของลี่ถิงเซิ่ง

โคตรเลย สมกับเป็นลี่ถิงเซิ่งจริงๆ แม้แต่จูบก็ยังทำให้เธอยอมยกธงขาวให้เลย สวี่รั่วฉิงแอบคิดในใจ

เสียงทุ้มต่ำของลี่ถิงเซิ่งดังขึ้นบนหัวของเธอ：“ตอนนี้เป็นหรือยัง？”

สวี่รั่วฉิงส่ายหัว：“ไม่เป็น”

ลี่ถิงเซิ่ง：“……”

“เพราะฉะนั้น ต่อจากนี้ คุณต้องสอนฉันอีกหลายๆรอบ”น้ำเสียงของสวี่รั่วฉิงยังมีอารมณ์ที่เพิ่งจูบเสร็จ

ลี่ถิงเซิ่งปล่อยให้เธอซุกอยู่ในอกของเขาอย่างเงียบๆ

หลังจากผ่านไปหลายนาที เขาถามขึ้นอย่างเรียบง่าย：“ใช้ไม้นี้กับคนมาเท่าไหร่แล้ว？”

สวี่รั่วฉิงเงยหน้าขึ้นโดยตรง แล้วกัดที่ลูกกระเดือกของเขาแรงๆทีนึง：“ใช้กับคุณแค่คนเดียว”

ลี่ถิงเซิ่งเงียบ

สวี่รั่วฉิงก็เหมือนแมวน้อยที่ยังไม่หย่านมอยากจะจู่โจมคน แต่จนปัญญาที่ไม่มีประสบการณ์ เวลาจู่โจมไม่ได้ทำให้คู่กรณีรู้สึกเจ็บ แต่กลับปลุกอารมณ์ได้ไม่น้อย

ระหว่างที่จูบเมื่อกี้ ผมหางม้าของสวี่รั่วฉิงได้คลายออก และมีหลายช่อได้ตกลงมาเกะกะอยู่ที่ข้างหู

เธอเลยดึงหนังยางมัดผมออกโดยตรง แล้วปล่อยผมดำสลวยลง

นิ้วมือของลี่ถิงเซิ่งเสยผมของเธอไว้ ลูบจับอย่างช้าๆ เหมือนกำลังลูบจับแมวที่ซนไม่เชื่อฟังอย่างไรอย่างนั้น

เขาค่อยๆก้มหน้าลง ปล่อยไปตามความรู้สึกของตัวเองแล้วจูบลงที่ริมฝีปากของเธออีกครั้ง

เป็นจูบที่ร้อนแรงทำให้คนยากที่จะต่อต้านได้ สมองของสวี่รั่วฉิงว่างเปล่า หลังจากจูบสิ้นสุดลง เธอเม้มปากจนแน่น

ดูท่าลิปสติกบนริมฝีปากของเธอ คงถูกลี่ถิงเซิ่งกินจนหมด

“ประธานลี่คะ……”เสียงของสวี่รั่วฉิงเย้ายวนอย่างไม่รู้ตัว

ลี่ถิงเซิ่งขมวดคิ้ว มองผู้หญิงหน้าแดงที่อยู่ในอกของตัวเอง เสียงแหบทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหูของเธอ：“ยังเรียกประธานลี่อีก？”

สวี่รั่วฉิง：“……”

เธอรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนสรรพนามการเรียกเขาเร็วไป มันดูแปลกๆยังไงไม่รู้

เดิมที ที่เธอมาใกล้ชิดลี่ถิงเซิ่งก็เพื่อแก้แค้นสวี่รั่วยี

ใครจะไปรู้ว่าเวลาผ่านไปอย่างช้าๆก็……

รอเธอตระหนักได้ ก็สายเกินไปแล้ว

สวี่รั่วฉิงรออยู่ครู่หนึ่ง รอสมองไม่ว่างเปล่าแล้ว ริมฝีปากที่บวมแดงของเธอค่อยๆขยับ：“ลี่ถิงเซิ่ง เปลี่ยนคุณมาขับรถแทนนะ ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ฉันไม่สามารถขับต่อได้แล้ว……ฉันขับไม่ไหว ไม่อย่างนั้นคงต้องเกิดอุบัติเหตุแน่”

ลี่ถิงเซิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เข้าใจความหมายของผู้หญิงทันที

เขายิ้มอย่างทำอะไรไม่ถูก เหมือนหัวเราะเยาะเธออย่างไรอย่างนั้น：“ทำไม ขาอ่อนแล้วหรอ？”

สวี่รั่วฉิงจ้องเขาด้วยสายตาดุทีนึง

ตาจ้องเขาไม่ขยับ นึกว่าตัวเองหน้าดุมาก ที่จริงแล้ว อย่างกับแมวเหมียวอารมณ์โมโห ไม่สะทกสะท้านอะไรเลย

ตอนที่ทั้งสองคนกลับไปนั้น พวกคุณชายคนอื่นๆเห็นเปลี่ยนคนขับแล้วต่างก็อึ้ง

จากนั้นก็เห็นลิปสติกบนริมฝีปากของสวี่รั่วฉิงแทบจะไม่มีเหลืออยู่ ก็เข้าใจในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

แม่ง！ทุกคนแอบด่าคำนี้ในใจโดยไม่ได้นัดหมายกัน！

ลี่ถิงเซิ่งเหมือนจะไม่เห็นสายตาสอดแนมของพวกเพื่อนๆ หลังจากหันมามองพวกเขาอย่างเย็นชาทีนึง ทุกคนก็รีบหันหน้าหลบพร้อมกันหมด

“คุณกลับไปเองไหวมั้ย？”ลี่ถิงเซิ่งถาม

สวี่รั่วฉิงพยักหน้า ระหว่างทางที่กลับมา สงบสติอารมณ์ได้แล้ว