แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 203

ชายหนุ่มนั้นคิดว่าตนเองค้นพบสาเหตุที่ทำให้ลี่ถิงเซิ่งอารมณ์ไม่ค่อยดีแล้ว

เขามองไปที่สวี่รั่วฉิงที่นั่งอยู่บนโซฟาท่าทางดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พร้อมมองไปที่ลี่ถิงเซิ่งที่พยายามเก็บอาการและอารมณ์ของตนเองอยู่ข้างๆนั่น จู่ๆแววตาของเขาก็เปลี่ยนมีความหมายลึกซึ้งขึ้นมา

ถ้าให้เขาพูด แม้ว่าพี่ลี่ของเขาที่ยืนอยู่ตรงนั้นจะมีเสน่ห์จนสามารถดึงดูดสายตาผู้คนได้ แต่ว่าพี่สะใภ้นั้นก็ไม่ต่างกันกับเขานัก! การแข่งรถบนถนนใหญ่ชายหาดครั้งนั้น ถ้าไม่ใช่ว่าเพราะทุกคนรู้ว่าพี่สะใภ้นั้นเป็นคนของพี่ลี่ ก็ไม่รู้ว่าจะมีสักที่คนที่รุมจีบพี่สะใภ้

…ฮึ และก็ไม่รู้ว่าพี่ลี่นั้นไปเจอพี่สะใภ้จากไหน เขานั้นอิจฉาจริงๆ

วันนี้ใบหน้าอ่อนช้อยน่ารักของสวี่รั่วฉิง ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องเครื่องสำอางอย่างละเอียดและงดงาม บางครั้งที่เงยหน้าขึ้นมองไปที่ลี่ถิงเซิ่ง สายตานั้นก็มีความแวววาวประกายออกมา

นี่ทำให้เพื่อนของลี่ถิงเซิ่งเข้าใจผิดไป ทำไมเขาถึงรู้สึกราวกับว่าพี่ลี่กับพี่สะใภ้นั้นแต่งงานกันแล้ว

พอคิดถึงเช่นนี้ เขาถึงพูด "พี่ลี่ วันนี้คงจะไม่มีใครในงานเลี้ยงราตรีนั้นรังแกพี่สะใภ้หรอกใช่ไหม? ใครมันไม่มีตามองบ้างเหรอ ใครมันกล้ารังแกพี่สะใภ้ของฉัน? พี่สะใภ้ เพียงแค่พี่บอกผม ผมจะไปสั่งสอนมันให้เอง!"

สวี่รั่วฉิง "…" เงียบ

หรือว่าเธอควรจะบอกชายตรงหน้าเธอ ว่าไม่ใช่คนอื่นที่ทำเธอ แต่เป็นแม่ของพี่ลี่ของพวกเขาเองต่างหาก?

สีหน้าของลี่ถิงเซิ่งเปลี่ยนเป็นมัวหมองขึ้นมาเล็กน้อย เขาค่อยๆเงยหน้ามองไปที่เพื่อนของตน แล้วพูด "เสิ่นเชียน"

เสิ่นเชียนได้ยินคำเตือนที่ออกมาจากคำพูดของลี่ถิงเซิ่ง

ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนที่อยู่ในแวดวงตระกูลที่มีทั้งเงินและอิทธิพล พอจะเดาออกว่าเรื่องของพี่สะใภ้นั้นไม่ใช่คนรุ่นเดียวกันที่เป็นคนทำ

ลี่ถิงเซิ่งค่อยๆหันหน้าไปมอง กวักมือเรียกคนรับใช้มารินชาแดงเติมให้สวี่รั่วฉิงอีกครั้ง พร้อมหันไปทางสวี่รั่วฉิงแล้วพูด "เธอพักอยู่ที่นี่ก่อนสักพักเถอะ"

"ค่ะ" สองมือของสวี่รั่วฉิงนั้นถือแก้วชาไว้ พร้อมมองลี่ถิงเซิ่งอย่างถี่ถ้วน

วันนี้เธอทำเรื่องพังแล้ว

ผลกระทบที่ตระกูลสวี่ทำกับเธอ ยังอยู่จนถึงทุกวันนี้

ปากบางของลี่ถิงเซิ่งนั้นเม้มเบาๆ มือนั้นลูบผมของสวี่รั่วฉิงเบาๆราวกับกำลังปลอบโยนและเหมือนกับหยอกล้อเด็กน้อยยังไงยังงั้น "เดี๋ยวฉันกลับมานะ"

ลี่ถิงเซิ่งรีบหมุนตัวกลับไป พร้อมกับส่งสัญญาณไปที่เสิ่นเชียน

เสิ่นเชียนเหลือบมองสวี่รั่วฉิง ร่างกายของหญิงสาวนั้นดูผอมซูบไปเล็กน้อย อารมณ์ก็ดูหดหู่เล็กน้อย

"พี่ลี่ พี่ไม่อยู่เป็นเพื่อนพี่สะใภ้เหรอ? ถ้าหากมีคนมารังแกพี่สะใภ้เข้าจริงๆ…" เสิ่นเชียนอดที่จะถามไม่ได้

ลี่ถิงเซิ่งชำเลืองมองไปที่เขา แต่ไม่ตอบคำถามใดๆ

เขาเดินห่างจากสวี่รั่วฉิงมาประมาณสิบเมตร แม้จะยังสามารถมองเห็นหญิงสาวอยู่ในสายตาได้ แต่ก็ไม่ให้เธอได้ยินเนื้อหาที่เขาเตรียมจะพูดกับเสิ่นเชียน

ลี่ถิงเซิ่งไม่ได้ตอบคำถามเพื่อคลายความสงสัยของเสิ่นเชียน แต่กลับถามคำถามที่ทำให้เสิ่นเชียนไม่สามารถที่จะเข้าใจได้ "ตอนนี้ภายใต้ตลาดที่ทำธุรกิจร่วมกันมีอะไรเปลี่ยนไปบ้างไหม?"

ตระกูลเสิ่นกับตระกูลลี่นั้นค่อนข้างแตกต่างกัน

ในตอนเริ่มนั้นเป็นตระกูลที่ทำธุรกิจใต้ดิน พอถึงรุ่นของคุณพ่อเสิ่นก็จึงเริ่มทำให้อุตสาหกรรมของวงศ์ตระกูลนั้นเปลี่ยนมาเป็นแบบถูกกฎหมาย

ฉะนั้น ในฐานะที่เป็นลูกชายของตระกูลเสิ่น แน่นอนว่าเสิ่นเชียนต้องรู้และเข้าใจสถานการณ์ของธุรกิจใต้ดินของเมืองหลินชวนเป็นธรรมดา

"ตอนนี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนะ ก็ยังคงเป็นแบบนั้น ก็ยังคงมีเพียงไม่กี่ตระกูลเท่านั้นที่เข้ามาทำการค้าซื้อขายในตลาดใต้ดิน ทำไม พี่ลี่คงจะไม่ได้ต้องการที่จะมาเข้าร่วมวงการธุรกิจสกปรกนี้หรอกใช่ไหม? หรือพี่ต้องการหาคนแบบไหน? เพียงแค่บอกพวกน้องมาตรงๆคำเดียว พวกน้องจะสั่งคนไปทำให้"

ลี่ถิงเซิ่งนั้นชำเลืองปรายตามองไปยังร่างของหญิงสาวที่ทิ้งตัวอยู่บนโซฟาที่อยู่ไม่ไกลนั้น

เธอก้มลงดื่มชาแดง สีแดงบนปากสวยๆนั้นคล้ายกับโดนลบออกไปจนใกล้หมดแล้ว บางครั้งก็เงยหน้าขึ้นไม่รู้ว่ามองไปทางไหนบ้าง สีหน้าและแววตานั้นดูสับสนและไม่รับรู้อะไร