แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 209

ฉินซวี่หลี่ตามองสวี่รั่วฉิงอย่างถี่ถ้วน จากนั้นก็ยิ้ม "ผมไม่ได้มีปัญหาอะไร แค่ขึ้นอยู่กับเธอแล้วล่ะครับ"

สายตาของฉินซวี่ เลือนรางเล็กน้อย เขาเลิกคิ้วขึ้น พร้อมพูดด้วยน้ำเสี่ยงนุ่มนวล "ถึงอย่างไรผมกับคุณแอนก็อาจจะนับว่ามีเรื่องบาดหมางกันอยู่เล็กน้อย ดังนั้น…"

เขาหยุดพูด ทำให้ครูประจำชั้นนั้นตะลึงไปเล็กน้อย

เป็นที่รู้กันโดยทั่ว ฉินซวี่เป็นลูกชายที่อ่อนโยนของตระกูลมีทั้งเงินและอิทธิพล เขาจะทำเรื่องอะไรให้คนไม่สบายใจได้ล่ะ?

ครูประจำชั้นเงยหน้ามองคนทั้งสองตรงหน้า ในใจนั้นยิ่งรู้สึกแปลกๆ คนที่อยู่ที่นี่ทุกคนในเมืองนี้ล้วนรู้ ว่าลูกชายแห่งตระกูลฉินคนนี้ เป็นคนดีมาก ไม่รู้ว่าเป็นชายในฝันของหญิงโสดมากมายกี่คน!

คาดไม่ถึงว่าจะมีคนบาดหมางกับเขาได้ ครูประจำชั้นรู้สึกได้ถึงความแปลกประหลาด

ฉินซวี่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ใช่ สายตานั้นมองไปที่สวี่รั่วฉิง พร้อมกับพูดเสียงทุ้มไพเราะราวกับเสียงของเชลโล่

"ถ้าหากว่าคุณไม่อยากร่วมงานกับผม พวกเราก็แยกกันก็ได้"

เขาพูดเปลี่ยนเรื่อง "ดูแล้วผมคงจะคาดหวังกับลี่ซื่อมากเกินไป แล้วก็คาดหวังกับความเป็นมืออาชีพของคุณแอนมากเกินไปด้วย"

นี่ถือเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่สวี่รั่วฉิงรับไม่ได้ นั่นก็คือมีคนมาตั้งคำถามกับความเป็นมืออาชีพของเธอ

เธอจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าหล่อเหลาสูงส่งของฉินซวี่ เธอปรายตามองเขาด้วยความไม่พอใจ จนกระทั่งเธอพูดออกมา "ประธานฉินจะรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่เป็นมืออาชีพ" เธอเพิ่งจะรู้ตัวได้ในทันที ว่าเธอนั้นหลงกลเขาเข้าอีกแล้ว

สวี่รั่วฉิงทำแก้มป่อง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอตกหลุมพรางของฉินซวี่

ครูประจำชั้นที่ยืนอยู่ข้างๆมองพวกเขาสองคนทะเลาะกัน ก็รู้สึกได้ทันทีว่าทั้งสองคนนี้ตรงกับมาตรฐานคู่รักคู่แค้นในละครโทรทัศน์เลยไม่ใช่เหรอ?

หรือว่าฉินซวี่ปฏิบัติต่อสวี่รั่วฉิงเช่นนี้นั้นมีความหมายอะไรบางอย่าง?

ครูประจำชั้นมองไปในสายตาของคนทั้งคู่นั้นเหมือนมีสายตาของความรักอยู่ในนั้นเต็มไปหมด

คนหนึ่งก็เป็นเพียงผู้ปกครอง อีกคนนั้นก็เป็นเพียงคุณลุง

ผู้ชายมีความสามารถผู้หญิงมีรูปโฉมงดงาม เป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก!

ครูประจำชั้นนั้นอายุก็เกินสี่สิบปีแล้ว เป็นอายุที่ชอบเรื่องกลอสซิป การแสดงออกระหว่างสวี่รั่วฉิงกับฉินซวี่เมื่อครู่นี้ทำให้เธอได้กลิ่นอายของเรื่องซุบซิบขึ้นมาทันที

เธอหยิบตารางออกมาให้ทั้งคู่ลงทะเบียนให้เรียบร้อยจากนั้นก็อธิบายอย่างละเอียด "รายละเอียดของสิ่งที่ทั้งสองท่านต้องรับผิดชอบนั้นไม่ใช่เรื่องซับซ้อน สำคัญเพียงแค่ขอความคิดเห็นเกี่ยวกับโรงเรียน หรือสร้างสรรค์กิจกรรมความรู้นอกห้องเรียนเป็นต้น"

สวี่รั่วฉิงมึนงงอยู่ไม่กี่วินาที เธอมองไปที่ฉินซวี่โดยอัตโนมัติ จากนั้นจึงถามครูประจำชั้น "งั้นฉันจำเป็นต้องติดต่อปรึกษากับประธานฉินบ่อยๆไหม?"

ตอนที่สวี่รั่วฉิงเอ่ยถามคำถามนี้ เธอก็คิดในใจเงียบๆ ลี่ถิงเซิ่งนั้นหึงน่ากลัวเกินไป ถ้าเธอต้องติดต่อพูดคุยใกล้ชิดกับฉินซวี่แล้วล่ะก็ ถ้าพูดถึงจุดจบนั้นคงเป็นเหมือนกับงานเลี้ยงราตรีเมื่อคืนวานนี้แน่ๆ ปากเธอนั้นโดนจูบกินเหมือนกุนเชียง!

ฉินซวี่มองสวี่รั่วฉิงอย่างขำๆ เขาก้มตัวลงเข้าใกล้ข้างหูเธอ พร้อมพูดเบาๆ "คุณกำลังกังวงเรื่องลี่ถิงเซิ่งใช่ไหม?"

สวี่รั่วฉิงถลึงตามองเขาอย่างโหดเหี้ยม ท่าทางไม่สนใจอะไรอีกต่อไป

หลังจากเธอดูตารางนัดหมายงานของตัวเองอย่างละเอียด ก็คุยกับครูประจำชั้นต่ออีกไม่กี่ประโยค

ครูประจำชั้นพูด "คะแนนของสวี่อี้ฝานและสวี่อี้หานนั้นเป็นตัวอย่างที่ดีของห้องเรา เด็กทั้งสองคนนั้นเป็นเด็กที่เชื่อฟัง เป็นเมล็ดพันธุ์ที่หายากจริงๆ"

สวี่รั่วฉิงอารมณ์จมดิ่ง ทุกวันเธอทำงานยุ่งมากขนาดนี้ แต่ลูกๆก็ยังเชื่อฟัง เธอควรจะขอลาหยุดดีๆ เพื่อพาลูกๆสองคนไปพักผ่อนคลายบ้าง ถึงจะนับได้ว่าทำหน้าที่แม่ได้อย่างถึงที่สุด

ฉินซวี่ที่อยู่ข้างๆ นัยน์ตาสีดำนั้นก็เหลือบมองลง

แสงแดดอ่อนๆยามบ่ายสาดส่องไปที่ใบหน้าของสวี่รั่วฉิง ถึงขนาดที่สามารถมองเห็นไรขนอ่อนบนใบหน้าเธอ

ฉินซวี่เม้มปากเล็กน้อย หยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองออกมา แล้วกดต่อสายตามเบอร์โทรศัพท์ที่สวี่รั่วฉิงเขียนไว้ในนัดหมาย