แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 232

ซูจิ่วเอ๋อร์ตะลึงงัน : ????

พวกเพื่อนๆที่รู้จักลักษณะนิสัยอันเลื่องลือของเสิ่นเชียนดีนั้นรีบปิดหน้าอย่างหนักใจ : ไอ้เด็กคนนี้มันเริ่มเอาอีกแล้ว

แต่จะไม่พูดก็ไม่ได้ รสนิยมของเสิ่นเชียนนั้นยอดเยี่ยมมาก

ผู้หญิงที่เคยเจอมาก่อนหน้านี้ ก็พูดได้ว่าล้วนเป็นผู้หญิงที่สวยมากทั้งนั้น เช่นผู้หญิงของลี่ถิงเซิ่งอย่างแอนนาที่เขาชวนคุยที่ชายหาดครั้งที่แล้ว…

ซูจิ่วเอ๋อร์ขี้เกียจจะควบคุมอารมณ์ จึงเหลือกตามองบนให้เสิ่นเชียนไปหนึ่งที ขี้เกียจจะพูดคุยกับผู้ชายที่ทักทายเธอด้วยประโยคไร้สาระพวกนี้

แต่ว่า ชายคนนี้ก็หน้าตาไม่เลว ดูหล่อมีเสน่ห์มากกว่าพวกดารานักแสดงชายที่เธอเคยเจอมาก่อนหน้านี้เสียอีก

ริมฝีปากแห้งๆของลี่ถิงเซิ้งนั้นค่อยๆเปิดพูด "เธอคือคุณหนูใหญ่ตระกูลซู"

หลังจากพูดจบ เขาก็รับน้ำชาที่หลี่อานยื่นมาให้ พร้อมก้มลงดื่มให้ลำคอที่แห้งผากนั้นกลับมาชุ่มชื่น

"คุณหนูใหญ่ตระกูลซู? ตระกูลซูไหนอ่ะ?" สมองของเสิ่นเชียนยังไม่กลับเข้าที่ สมองที่คล้ายกับเสื่อมนั้นคิดอยู่สักพัก จู่ๆก็ตบมือ แววตาเหมือนดวงดาวนั้นก็เปล่งประกายออกมา "ซูจิ่วเอ๋อร์?"

เขาเคยได้ยินความเย่อหยิ่งของคุณหนูใหญ่ตระกูลซูมาตั้งนานแล้ว เป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลซู คุณผู้ชายซูและคุณผู้หญิงซูนั้นให้ความรักกับเธออย่างที่สุด

ได้เจอกันวันนี้ เกินความคาดหมายจริงๆ

ผู้หญิงแบบนี้ ทำไมถึงมาอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนอันดับหนึ่งแบบนี้? หรือว่าความสัมพันธ์ของซูจิ่วเอ๋อร์กับพี่ลี่? นี่หลังจากได้ยินเรื่องราวของพี่ลี่กับแอนนา จึงรีบมาซักถามถึงโรงพยาบาลเลยเหรอ?

เป็นไปไม่ได้หรอก หรือเขาชวนผู้หญิงของพี่ลี่คุยอีกแล้วเหรอ? สีหน้าของเสิ่นเซียนนั้นจู่ๆก็เจ็บปวดขึ้นมา เขาเงยหน้าขึ้นมาอย่างงกๆเงิ่นๆ แอบเพ่งมองไปทางลี่ถิงเซิ่งที่นั่งพักหลับตาอยู่บนเก้าอี้ พร้อมกับเบนสายตามามองที่ซูจิ่วเอ๋อร์ใหม่อีกรอบหนึ่ง

"น้อง น้องสาว เธอคงไม่ได้เป็นแฟนของพี่ลี่อีกคนหรอกใช่ไหม?" เสิ่นเชียนถามเสียงเบา

ลี่ถิงเซิ่ง "…"

เขาลืมตามองไปที่เพื่อนสนิทของตัวเองอย่างพูดไม่ออก

ซูจิ่วเอ๋อร์ "? ? ?"

ดวงตาคู่นั้นกวาดมองที่เสิ่นเชียนขึ้นๆลงๆ ริมฝีปากสีซีดอ่อนนั้นเม้มเบาๆ "ประธานลี่ เพื่อนของคุณคนนี้ช่างน่าสนใจจริงๆ"

หลังจากพูดจบ ซูจิ่วเอ๋อร์ก็ชำเลืองมองไปที่เสิ่นเชียนอย่างเย็นๆ มุมปากยกขึ้น พร้อมกลับไปนั่งที่เก้าอี้ นั่งรอการผ่าตัดของสวี่รั่วฉิงอย่างเงียบๆ

ถ้าหากสวี่รั่วฉิงเชื่อมั่นในลี่ถิงเซิ่งจริงๆ งั้นเธอก็ต้องทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีของสวี่รั่วฉิง ยังไงก็ต้องเห็นแก่หน้าของลี่ถิงเซิ่งบ้าง

แม้เธอจะไม่ค่อยพอใจ เมื่อคิดว่าเพื่อนสนิทของตัวเองนั้นกำลังจะถูกลี่ถิงเซิ่งแย่งตัวไปแล้ว ลึกๆในใจเธอก็รู้สึกไม่ค่อยดีนัก

เห็นชัดๆอยู่ว่าสวี่รั่วฉิงนั้นลำบากเพราะเขาขนาดไหน

และชายคนเมื่อครู่นี้ก็เช่นกัน ไม่รู้เลยจริงๆว่ามองยังไง ถึงได้คิดว่าเธอกับลี่ถิงเซิ่งนั้นมีความสัมพันธ์กัน

เธอมีท่าทีตรงไหนกันแน่ที่ดูเหมือนมีความสัมพันธ์กับลี่ถิงเซิ่ง?

เสิ่นเชียน : หรือว่าเขาเดาผิดเหรอ? ซูจิ่วเอ๋อร์ไม่ได้มีความสัมพันธ์กับพี่ลี่หรอกเหรอ?

คิดได้ถึงตรงนี้ เสิ่นเชียนก็ดีใจไม่หยุด มุมปากนั้นยิ้มอ่อนๆ

มีเพื่อนทนดูต่อไปไม่ไหว จึงยื่นมือมาตบบ่าของเสิ่นเชียน

ลี่ถิงเซิ่งจ้องเขม็งไปที่เพื่อนของตนเอง พร้อมก้มลงมองหน้าปัดนาฬิกาบนข้อมือ อีกครึ่งชั่วโมงก็จะตีห้าแล้ว

เขาพูดนิ่งๆ บอกให้เพื่อนไม่ต้องอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้วก็กลับไปเถอะ

คนที่ดูจะมีอายุมากกว่าหน่อยคนหนึ่งเมื่อได้ยินแล้ว ก็เข้าใจความหมายที่ลี่ถิงเซิ่งจะสื่อ มันคือการไล่แขกกลับอย่างสุภาพนี่เอง