แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 76

บทที่ 76 ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์กับผู้หญิง

แล้วสวี่รั่วฉิงก็เอาโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรไปที่โทรศัพท์ในบ้าน

“พี่ โทรศัพท์จากแม่” สวี่อี้หานเอาโทรศัพท์ยื่นให้กับเด็กผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ

สวี่อี้ฝานรับโทรศัพท์มา ราวกับเป็นผู้ใหญ่ตัวเล็ก ๆ ยังไงอย่างงั้น “คุณแม่ วันนี้คุณแม่ไปไหนอีกแล้วครับ? เมื่อกี้ผมเช็กแล้วว่าวันนี้คุณพ่อออกไปดูงานที่อื่นแล้ว ไม่อยู่ในลี่ซื่อกรุ๊ป”

นอกเหนือไปจากนั้นแล้ว สวี่รั่วฉิงน่าจะเลิกงานกลับบ้านมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่ใช่ว่าทิ้งให้พวกเขาที่เป็นเด็กสองคนกินอาหารตามสั่ง!

สวี่รั่วฉิงเงียบไปครู่หนึ่ง คำพูดที่อยากจะพูดแต่แรกโดนกลืนกลับเข้าไปในท้อง “อี้ฝาน แม่บอกกับหนูหลายครั้งแล้วใช่ไหมว่า ถึงแม้ว่าหนูจะฉลาดมาก แต่ว่าโปรแกรมเมอร์ของลี่ซื่อกรุ๊ปก็ไม่ได้ง่าย ๆ ขนาดนั้นนะ หนูเจาะเข้าไปทุกวัน ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาจะต้องพบเห็นหนูเข้าแน่ ๆ!”

“คุณแม่ ตอนนี้อยู่ไหนครับ? ฟังจากเสียงแล้วไม่เหมือนว่าอยู่บนถนนเลยครับ” สวี่อี้ฝานเบี่ยงเบนหัวข้อสนทนาไป “พวกเรากำลังจะสั่งอาหารกัน จะต้องช่วยสั่งให้คุณแม่ไหมครับ?”

สวี่รั่วฉิงขยับโทรศัพท์ออกมา แล้วมองดูเวลาเล็กน้อย เวลาใกล้จะหกโมงแล้ว

จากที่นี่กลับไปบ้านก็จะต้องใช้เวลาหลายชั่วโมง กลับไปถึงบ้านเธอก็คงจะไม่อยากจะทำกับข้าวแล้ว ก็เลยเห็นด้วยกับข้อเสนอของสวี่อี้ฝาน

“ช่วยสั่งพิซซ่าให้แม่ที่หนึ่งละกัน”

“อืม ได้ครับ”

“แม่กลับไปคงจะต้องใช้เวลาอีกหลายชั่วโมง ถ้าอาหารมาส่งแล้ว พวกหนูสองคนกินไปก่อนเลยนะ” สวี่รั่วฉิงพูดแล้ว ก็เก็บข้าวของของตัวเองขึ้นมา แล้วเตรียมเอาน้ำหอมมอบไว้ให้กับพนักงานของร้าน แล้วตัวเองก็จะจากไปก่อน

เมื่อกี้พนักงานของร้านบอกเธอว่า หญิงชราท่านนั้นได้เตรียมไขชะมดและม่อเย่าวางไว้ที่ชั้นล่างให้เธอแล้ว สวี่รั่วฉิงสามารถเอาไปได้ทุกเมื่อ

ถึงแม้ไม่รู้ว่าหญิงชราท่านนั้นชื่อว่าอะไร แล้วรู้สึกเสียดายเล็กน้อย

สวี่รั่วฉิงวางสายโทรศัพท์ลง แล้วเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋า และขวดหยิบน้ำหอมที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา แล้วออกจากห้องไป

พอเธอเพิ่งเดินลงมาถึงชั้นล่าง แล้วก็พูดกับพนักงานของร้านว่า “น้ำหอมของคุณท่าน ฉันได้ปรุงเสร็จแล้ว วางไว้ที่นี่นะคะ พอถึงเวลาต้องรบกวนคุณช่วยพูดกับคุณท่านสักหน่อยนะคะ ที่บ้านฉันยังมีคนรอฉันอยู่ ฉันไม่ค่อยสะดวกที่จะกลับดึกมากค่ะ”

พนักงานของร้านเอาไขชะมดและม่อเย่าที่ห่อเรียบร้อยแล้วมอบให้สวี่รั่วฉิง “คุณผู้หญิงวางใจได้ค่ะ ฉันจะมอบให้คุณท่านเองค่ะ”

สวี่รั่วฉิงพยักหน้าเล็กน้อย แล้วถึงได้วางใจจากไป

จนถึงตอนที่เธอจากมา สวี่รั่วฉิงก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าตกลงหญิงชราที่ลึกลับท่านนี้เป็นใครกันแน่

เธอนั่งอยู่บนรถ พอครุ่นคิดไปครู่หนึ่งแล้ว ก็แกะห่อเครื่องหอมที่ห่อเรียบร้อยออก

แค่ชั่วพริบตา ดวงตาที่ไม่สะทกสะท้านต่อสิ่งใดของสวี่รั่วฉิงก็มีแววแปลกใจโผล่ขึ้นมา

กลิ่นหอมแบบนี้……ถึงแม้ว่าเมื่อกี้ตอนที่อยู่ในร้านนั้น สวี่รั่วฉิงจะพบว่าเครื่องหอมภายในร้านนั้นดีกว่าของตลาดทั่วไปเป็นอย่างมาก แต่ว่าเครื่องหอมที่หญิงชรามอบให้เธอนี้ ไม่ใช่เครื่องหอมที่ดีทั่วไปแน่นอน

คาดว่าตระกูลผู้ดีในต่างประเทศถ้าอยากจะได้เครื่องหอมที่มีคุณภาพแบบนี้ก็คงจะไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ แน่

สวี่รั่วฉิงเอาเครื่องหอมเก็บไว้ให้ดี และวางไว้อีกข้างหนึ่ง

หลังจากที่สวี่รั่งฉิงจากไปแล้วหนึ่งชั่วโมง

คุณนายใหญ่ตระกูลลี่ก็กลับมาถึงร้าน

“คุณท่าน กลับมาแล้วเหรอคะ” พนักงานหญิงของร้านโค้งคำนับให้ทีหนึ่งอย่างมีมารยาท “คุณผู้หญิงคนเมื่อกี้ได้จากไปแล้วค่ะ นี่คือน้ำหอมที่เธอปรุงให้คุณท่านค่ะ”

พอพนักงานหญิงพูดจบ ก็หยิบน้ำหอมขวดหนึ่งที่ห่ออย่างเรียบง่ายจากชั้นวางที่อยู่ข้าง ๆ มา

พอคุณนายใหญ่ตระกูลลี่ได้ยินว่าสวี่รั่วฉิงจากไปแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างเสียดายทีหนึ่ง

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าสายที่โทรเข้ามาของลูกสะใภ้เธอนั้น คาดว่าเธอคงจะยังคุยเรื่องเครื่องหอมกับเด็กสาวอยู่ในร้านอีกแน่

คุณนายใหญ่ตระกูลลี่สั่งให้เลขาของตัวเองเปิดขวดน้ำหอมออก จากนั้นก็ฉีดเบา ๆ ที่ข้อมือทีหนึ่ง

“คุณท่านครับ น้ำหอมนี้มัน……” ดวงตาที่ปกตินิ่งสงบของเลขาค่อย ๆ ลืมตาโตขึ้น รู้สึกมีความเหลือเชื่ออยู่บ้าง