แฝดสี่บันดาลรัก นิยาย บท 10

“ถ้าเป็นลูกจริงๆ แม่จะด่าผมแบบนี้ได้เหรอ” จ้านอี้แสดงสีหน้ามีทิฐิ

“ตอนลูกคลอดมาก็ถูกถังหยงแย่งไปแล้ว นี่ไม่ใช่มีแม่ทำให้เกิดแต่ไม่มีแม่สอนเหรอ”

จ้านอี้อึ้งไปพักหนึ่ง ก้มหน้าด้วยความน้อยใจ

“อี้อี้” เยี่ยชิงชิงกดไหล่เล็กๆสองข้างของเด็ก “หม่ามี๊ก็ร้อนใจที่ลูกไม่อยู่ข้างตัว ลูกอย่าไปบอกคุณย่านะครับ”

“จริงเหรอครับ” จ้านอี้เงยหน้ามองตาแป๋ว

“แน่นอนอยู่แล้ว” เยี่ยชิงชิงพูดต่อไปว่า “เพราะฉะนั้นหม่ามี๊ขอร้องหนู ช่วยพูดกับคุณพ่อและคุณย่าให้เยอะๆ ว่าหนูคิดถึงหม่ามี๊ อยากอยู่กับหม่ามี๊ ขอให้คุณพ่อรีบขอหม่ามี๊แต่งงาน อย่างนี้หม่ามี๊ก็จะได้อยู่กับหนูทุกวัน

จ้านอี้พยักหน้า

จ้านอี้ก็อยากเหมือนเด็กคนอื่น ที่มีแม่คอยประคบประหงมและให้ความรัก แม้ว่าเยี่ยชิงชิงดูแล้วไม่น่าจะใช่แม่แบบนั้น

“อีกอย่าง หนูต้องร้องไห้กับคุณพ่อว่า ไม่ให้คุณพ่อแต่งงานกับยอดฝีมือแห่งซิ่งหลิน ไม่งั้นอีกหน่อยพวกเขามีลูกด้วยกัน ก็จะไม่มีใครรักหนู เข้าใจไหม”

“ครับ” จ้านอี้รับปากงงๆ โลกของผู้ใหญ่ทำไมซับซ้อนจัง

“โอเค ไปเล่นได้แล้ว หม่ามี๊รอหนูอยู่นี่”

จ้านอี้เดินไปทางของเด็กเล่นด้วยใบที่ซึมเศร้า

เงยหน้ามองเยี่ยชิงชิง เห็นหล่อนเล่นแต่มือถืออยู่

ส่วนแม่ของเด็กคนอื่น จะเฝ้าดูลูกตลอด

หล่อนไม่ค่อยเหมือนแม่บังเกิดเกล้า ไม่เห็นจะสนใจตัวเองเลย

จ้านอี้เดินวนอยู่สองรอบ แล้วเดินออกไปคนเดียว

เยี่ยชิงชิงยังเล่นมือถือต่อ ลืมไปอย่างสิ้นเชิงว่าตัวเองได้พาลูกมาด้วย

จ้านอี้เดินออกจากสวนสนุก ขึ้นบันไดเลื่อนด้วยตัวเอง เพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน

แต่พลาดท่าหกล้ม ตัวกระเด็นออกจากราวจับ และตกลงชั้นล่าง

“ช่วยด้วย” จ้านอี้ร้องเสียงดัง

หลินซวงกำลังเข็นรถเข็นออกแผนกซุปเปอร์ เผอิญมองเห็นเงาของเด็กอ้วนตกลงมาจากบันไดเลื่อน

ณ ตอนนั้น เธอนึกถึงแต่ไท้หยาง เยว่เลี่ยง หรือซิงซิง

โดยไม่ต้องคิด หลินซวงทิ้งรถเข็น กระโจนเข้าไปรับ

ตาจ้องไปที่ราวจับ”เตงเตง”เสียงกระแทกติดติดกัน ทันรับจ้านอี้ไว้ในอ้อมกอดพอดี

เจ้าตัวอ้วนนี้น้ำหนักหนักไม่เบา ทำให้หลินซวงล้มลงพื้นพร้อมกัน

แต่เธอกอดจ้านอี้ไว้แน่น ใช้ตัวเองเป็นที่รองรับ

ลูกค้าที่อยู่บริเวณรอบๆ ต่างมองเหตุการณ์ด้วยความตะลึง ทุกคนล้อมวงดู

สภาพจ้านอี้ดูปลอดภัย แต่หน้าผากหลินซวงกระแทกโดนของแข็ง เลือดไหลอาบหน้า

“รีบโทร 120 ส่งโรงพยาบาล” หนึ่งในลูกค้าตะโกนบอก

มีคนช่วยโทร120ทันที หลินซวงและจ้านอี้ถูกส่งไปโรงพยาบาลทั้งคู่

หลังตรวจสภาพร่างกายที่แผนกฉุกเฉินแล้ว บริเวณข้อศอกของจ้านอี้มีผิวถลอก ส่วนหลินซวงต้องเย็บที่หน้าผากไปเจ็ดแปดเข็ม และถูกส่งไปห้องสังเกตอาการและเติมน้ำเกลือ

“คุณน้า” จ้านอี้มองหลินซวงด้วยน้ำตาเอ่อ พูดเสียงปนสะอื้น “ขอบคุณที่ช่วยผม”

“ไม่เป็นไรจ้า” หลินซวงหยิกแก้มตุ้ยนุ้ยนี้ “เด็กๆมักมีบุญบารมีคุ้มครองเสมอ”