แฝดสี่บันดาลรัก นิยาย บท 11

หลังออกจากโรงพยาบาล หลินซวงนั่งรถแท็กซี่

ไท้หยาง เยว่เลี่ยง ซิงซิงอยู่บ้านตระกูลจ้าน เธอจะต้องไปรับกลับมา

เยี่ยชิงชิงบอกว่าลูกรักสามคนเป็นลูกของจ้านอวี่ปิง ในใจหลินซวงเหมือนกินแมลงวันเข้าไป

ไม่ว่าจะเป็นใคร เธอจะต้องจัดการหาพ่อของเด็กมายืนยันให้ได้

ถ้าหากโรคเลือดของซิงซิงกำเริบขึ้นมาอีกละ

แม้เธอจะเป็นแม่ แต่เลือดของเธอใช้กับลูกไม่ได้

คนขับแท็กซี่อาศัยจีพีเอสนำทางจนไปถึงคฤหาสน์ตระกูลจ้าน

“แต่มีคฤหาสน์ตระกูลจ้านสองหลัง” หนึ่งหลังติดป้ายเป็นเฟิง อีกหลังเป็นเฟย คุณจะไปหลังไหนครับ”

“ไปจ้านเฟย” หลินซวงตอบ

สถานการณ์ในตระกูลจ้าน ผู้ช่วยของตัวเธอได้สืบมาอย่างละเอียดแล้ว

ความเร็วของรถส่วนตัว ได้ขับอย่างรวดเร็ว และพาจ้านอวี่หานและจ้านอี้กลับมาถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว

ไท้หยาง เยว่เลี่ยง ซิงซิงกรูเข้ามาหา จับมือเล็กๆนั้นไว้ถามไถ่อย่างเป็นห่วง

“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม ฉันเป็นห่วงเธอแทบแย่”

“ดูข้อศอกเธอถลอก เจ็บไหม”

“นี่ถ้าหม่ามี๊เราอยู่นะ คงจะสงสารเอ็นดูนายมาก”

“วันนี้ฉันได้เจอกับคุณน้าสุดสวยคนหนึ่ง” จ้านอี้เล่า “ฉันรู้สึกว่าเธอเป็นคุณแม่แบบอย่างในใจฉันเลย”

“แต่ถ้ามาเทียบกับหม่ามี๊ของเรา คงต่างกันไกลลิบ”

“หม่ามี๊ของเราสวยนะ เป็นคนสวยคนหนึ่ง”

“ใช่ หม่ามี๊เราสวยที่สุดในโลกเลย”

“แต่คุณน้าคนนี้ไม่ใช่ว่าสวยอย่างเดียว ยังเก่งกังฟูด้วย” จ้านอี้ต่อล้อต่อเถียง “เขากระโดดรับฉันไว้ เหมือนนักต่อสู้หญิงเลย”

“หม่ามี๊เราก็เป็นกังฟู เธอสามารถกระโดดจากชั้นสองไปชั้นหนึ่ง

“จ้านอี้คนที่นายพูดถึงเป็นหม่ามี๊เราหรือเปล่า

“อืม” จ้านอี้เชยคางเล็กๆ “ฉันจะไปรู้ได้ไง ฉันไม่เคยเห็นหม่ามี๊พวกนายนี่”

“หม่ามี๊จะมารับพวกเราแล้ว นายก็จะได้เห็นเร็วๆนี้”

“อี้เอ๋อ” ถังหยงลงมาจากข้างบน “คุณย่าตกใจหมดเลย หนูไม่เป็นไรใช่ไหม”

“แค่ผิวภายนอกถลอก” จ้านอวี่หานตอบ “ที่ื่อื่นไม่เป็นไร”

“โชคดีจริงๆ” ถังหยงบอก “ตกลงมาจากที่สูงขนาดนั้น หากไม่มีผู้หญิงคนนั้นรับไว้ทัน ป่านนี้หลานฉันคงไม่มีแล้ว”

“ตอนนี้ ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับ” จ้านอี้ปลอบใจคุณย่า “คุณย่าอย่าเสียใจเลยครับ

“ย่าไม่เสียใจแล้ว “ ถังหยงโอบกอดจ้านอี้ “ย่าจะขอบคุณคุณผู้หญิงที่ช่วยหลาน เธอเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลเรา”

“จ้านอี้” เสียงดังมาจากประตู เยี่ยชิงชิงวิ่งหน้าซีดเข้ามา

“เธอยังกล้ากลับมาอีกเหรอ” ถังหยงต่อว่าด้วยความโมโห “เป็นเพราะเธอ เกือบจะทำให้หลานฉันตาย”

“หนู…”

“หนูอะไร ตอนนี้ทางบ้านใหญ่มีหลานเพิ่มมาทีเดียวสามคน ถ้าเธอยังทำให้หลานฉันหายไปอีก ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่”

“คุณป้า” เยี่ยชิงชิงน้ำตาคลอ หล่อนย่อมรู้ว่าจ้านอี้คือเหตุผลเดียวที่เข้ามาตระกูลจ้านได้

“ช่างเถอะ” จ้านอวี่หานทำหน้านิ่ว “จ้านอี้ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

“งั้นแกก็ทำตามที่คุณปู่สั่ง” ถังหยงขึงตาใส่เยี่ยชิงชิง แล้วพูดกับจ้านอวี่หานต่อ “รีบตาหาจี๋หลินเจ๋ว์โส่ว แต่งงานกับเธอ มีหลานให้แม่ไวๆ ส่วนผู้หญิงที่แซ่เยี่ยนี้ ไปไกลๆเลย”

เยี่ยชิงชิงหน้าเปลี่ยนสี ขาวเป็นซีด ปากสั่น เกือบจะเป็นลมล้มพับ

“คุณนาย คุณชาย” พ่อบ้านรายงาน “คุณหลินมาแล้วครับ มารับเด็กๆ”

“ว้าว หม่ามี๊มาแล้ว ไท้หยาง เยว่เลี่ยง ซิงซิงร้องเรียก แล้วกรูเข้าไปหา

จ้านอี้ผละออกจากอ้อมกอดของถังหยงเหมือนกัน

จ้านอี้จะดูว่า หม่ามี๊ของแฝดสามนี้ สวยกว่าคุณน้าที่ช่วยตัวเองหรือเปล่า

“หม่ามี๊”

สามแฝดวิ่งผ่านสวนหน้าบ้านไปถึงตรงประตูไฟฟ้าหน้าคฤหาสน์ เห็นหลินซวงรออยู่ตรงนั้น

จ้านอี้ตะลึงงัน พร้อมเรียกออกว่า “คุณน้า เป็นคุณน้าจริงๆด้วย”

หลินซวงก็ตะลึง ถามอย่างดีใจว่า “เป็นหนูได้ยังไง หนูพักอยู่นี่เหรอ”

“ครับ นี่เป็นบ้านผม ผมชื่อจ้านอี้ครับ”

“จ้าน…” หลินซวงตกใจ

หล่อนแกล้งเดินช้าๆ เพื่อจะเดินเคียงข้างจ้านอวี่หาน

ในสายตาของหลินซวง ดูท่าทางสองคนรักกันมาก

แต่จ้านอวี่หานกลับเร่งฝีเท้าเดินไปข้างหน้า แล้วจับมือหลินซวงไว้

หลินซวงตกใจ เตรียมจะสะบัดมือ จ้านอวี่หานรีบพูดว่า “เลือดไหลถึงใบหูแล้ว”

เขาไม่สนใจอะไรแล้วจูงมือหลินซวงไปที่ห้องโถง ออกคำสั่งเสียงดังว่า”ให้หมอรีบมาเร็ว”

พ่อบ้านวิ่งเหยาะๆ ไปหลังบ้านเรียกคุณหมอประจำบ้าน

มองเห็นจ้านอวี่หานเอาใจใส่เป็นห่วงเป็นใยหลินซวง เยี่ยชิงชิงตอนนี้หน้าดำอย่างกับก้นหม้อ

เมื่อใส่ยา ทำแผลใหม่ รู้สึกดีขึ้นเยอะไม่ค่อยเจ็บแล้ว

ถังหยงสั่งให้คนใช้ชงชามาให้หลินซวง แล้วคั้นน้ำผลไม้ให้เด็กๆ

ทันใดนั้น หลินซิงร้องเสียงต่ำ “คันจัง”

ตามด้วยเสียงของไท้หยาง “ตายแล้ว หน้าซิงซิงมีผื่นขึ้นแล้วครับ

เยว่เลี่ยงก็ตกใจว่า “หม่ามี๊รีบดู ซิงซิงเป็นภูมิแพ้แล้วครับ”

ภูมิแพ้

ทุกคนตกใจหมด

หลินซวงนั่งลงข้างหน้าซิงซิง จริงด้วย ตามแขนก็เป็นผื่นด้วย

“หม่ามี๊ หนูไม่สบาย คันมาก “หลินซิงทำท่าจะร้องไห้

“แย่ละ” หลินซวงตกใจ “หนูกินผลกีวีเข้าไปเหรอ หนูก็รู้นี่ว่าหนูแพ้ผลไม้นี้”

“หนูไม่ได้กินนี่นา” หลินซิงเชิดจมูกใส่ “หนูไม่ได้โง่”

“ผลกีวี” แม่บ้านตกใจว่า “คุณชายซิงแพ้ผลกีวีเหรอคะ น้ำผลไม้เมื่อกี้มีกีวีผสมด้วย”

“ซิงซิงแพ้กีวี” ถังหยงถาม

“ใช่ค่ะ” หลินซวงขมวดคิ้ว “เป็นอย่างนี้ตั้งแต่ตอนเล็กๆ”

สายตาของถังหยงมองไปที่ลูกชาย

จ้านอวี่หานก็ตกใจ ถามมารดาเสียงเบา “พี่สองแพ้กีวีไหม”