แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 13

ใบบัว...

"บัวเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า" คุณเฟื่องทักฉันขณะที่กำลังรินน้ำใส่แก้วให้คุณเฟื่องที่โต๊ะอาหาร ซึ่งในตอนนี้ที่โต๊ะมีคุณข้าวฟ่างนั่งอยู่ด้วยสายตาคุณข้าวฟ่างที่มองฉันเหมือนเธอกำลังสำรวจถึงอาการที่ฉันเป็นเพราะตอนนี้ฉันรู้สึกไม่โอเคสักเท่าไหร่มันปวดไปหมดทั้งร่างกายแต่ฉันก็มีหน้าที่ของตัวเองที่ต้องช่วยทุกคนในบ้านทำงาน

"บัว..เอ่อบัวแค่ปวดหัวน่ะค่ะ"

"แล้วทำไมไม่ไปพักผ่อนล่ะ มาทำงานทำไม"

"บัวทำไหวค่ะคุณเฟื่อง"

"แต่ฟ่างว่าบัวไม่ไหวนะดูสิหน้าซีดหมดแล้วอ่ะ ฟ่างว่าบัวไปพักเถอะนะแล้วก็หายาทานซะนะถ้าไม่ไหวก็ไปหาหมอซะอย่าปล่อยให้ตัวเองป่วยหนักเข้าใจมั้ย" คุณฟ่างบอกกับฉันด้วยความเป็นห่วง ฉันจึงยิ้มขอบคุณกลับไปเป็นการขอบคุณ

"เดี๋ยวฟ่างกินยาก็คงจะดีขึ้นค่ะขอบคุณคุณฟ่างนะคะที่เป็นห่วงบัว"

"พี่บัวไปนอนมั้ยค๊าเดี๋ยวหนูจะพาไปค่าาา" คุณหนูข้าวแป้งรีบลุกออกมาจากโต๊ะอาหารแล้วมาจับมือฉันด้วยความเป็นห่วง

"พี่บัวไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะคุณหนู"

"แต่พี่บัวยังไม่กินยาใช่มั้ยค๊าเดี๋ยวน้องไปเอามาให้นะค๊า"

"ขอบคุณนะคะ^^" ฉันยิ้มให้กับคุณหนูข้าวแป้งที่เธอทั้งน่ารักและใจดีกับฉัน

"แล้วนี่ตาฟิวยังไม่ลงมาอีกเหรอ เดี๋ยวก็ขึ้นรถไม่ทันหรอก ใครก็ได้ไปตามตาฟิวทีบอกหนูฟ่างมารอนานแล้ว" คุณเฟื่องถามถึงคุณฟิวที่ตอนนี้ยังไม่ลงมาเพราะวันนี้คุณฟิวกับคุณข้าวฟ่างจะต้องไปเข้าค่ายอาสากับทางมหาลัยส่วนเด็กๆ ก็ต้องมาอยู่ที่นี่ซึ่งหน้าที่ดูแลเด็กๆ คือหน้าที่ของฉัน

"ลงมาพอดีเลยค่ะ" ทุกคนหันไปมองคุณฟิวที่เดินลงบันไดมามีเพียงแค่ฉันที่ไม่ได้หันไปมองเพราะฉันกลัว กลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ออกมาเพราะคิดถึงเหตุการณ์และคำพูดของเขา

"งั้นบัวขอตัวไปหายาทานก่อนนะคะ"

"จ๊ะ"

ฟิว....

ผมเดินลงบันไดมาด้วยชุดนักศึกษาพร้อมกระเป๋าเป้เพราะวันนี้ผมต้องไปเข้าค่ายกับทางมหาลัยซึ่งอันที่จริงผมก็ไม่ได้อยากจะไปเท่าไหร่แต่เพราะฟ่างไปผมก็เลยต้องไปด้วยเพราะผมไม่ไว้ใจที่จะให้เธอไปเพียงลำพังเพราะมันมีไอ้เตอร์ไปด้วย ผมเดินมาที่ห้องทานอาหารก็เจอกับทุกคนรวมถึง...คนที่ผมเผลอมีอะไรด้วยเมื่อคืน ผมมองดูใบบัวจากทางด้านหลังเพราะเธอไม่ได้หันมาซึ่งก็ดีแล้วล่ะเพราะผมไม่ได้อยากเห็นหน้าเธอตอนนี้ยอมรับว่าผมโกรธ โกรธมากกับเรื่องเมื่อคืนโกรธที่ตัวเองเมาจนเผลอทำอะไรลงไปไม่ยั้งคิดโกรธผู้หญิงคนนี้ที่รู้ทั้งรู้ว่าผมคิดว่าเธอคือข้าวฟ่างแต่ก็ยังสวมรอยเป็นข้าวฟ่างจนผมเผลอมีอะไรด้วย

"อาฟิววววว" เสียงเรียกของเด็กๆ ทำให้ผมเลิกมองคนบางคนก่อนจะเดินมาหอมแก้มเด็กน้อยทั้งสองที่ผมรักพวกแกเหมือนลูก

"ฟิวจะกินข้าวก่อนมั้ย" ฟ่างถามผมผมก็ส่วนหน้าปฏิเสธเพราะไม่ชอบกินอาหารเช้าเท่าไหร่

"งั้นไปกันเลยดีกว่าเดี๋ยวรถติด เด็กๆ อยู่บ้านคุณย่าก็ห้ามดื้อห้ามซนนะคะเข้าใจมั้ยลูก" ข้าวฟ่างหันมาพูดกับลูกๆ ซึ่งเด็กๆ ก็รับคำเป็นอย่างดี

จากนั้นผมก็ขับรถพาข้าวฟ่างมาที่มหาลัยแล้วเราก็พากันไปขึ้นรถของคณะพอขึ้นมาบนรถก็เจอกับไอ้เตอร์ที่มันอยู่คนละคณะกับผมกับฟ่างแต่มันเสือกมาอยู่บนรถคันนี้ด้วย ผมรู้เลยว่ามันต้องการอยู่ใกล้ฟ่างแต่มีเหรอที่ผมจะยอม ผมไม่ยอมหรอก

เวลาต่อมา...

ตอนนี้เราทุกคนมาถึงที่พักแล้ว และในขณะที่ผมกำลังช่วยคนอื่นๆ ขนของเพื่อสร้างห้องสมุดยัยยูมิคู่ขาไอ้เตอร์ก็เข้ามาหาผมบอกมีเรื่องสำคัญจะพูดกับผมซึ่งตอนแรกผมก็ไม่ได้สนใจที่จะคุยด้วยเพราะผมเกลียดทุกคนที่เกี่ยวข้องกับไอ้เตอร์แต่พอยัยนั่นพูดชื่อข้าวฟ่างขึ้นมาผมก็เลยยอมเดินตามยัยนั่นมาตรงที่ลับตาคน

"มีอะไร"

"ฉันรู้ว่านายชอบยัยข้าวฟ่าง"

"แล้ว"

"ฉันต้องการได้เตอร์คืนเพราะตอนนี้เหมือนกับว่าเตอร์จะอยากกลับไปคืนดีกับยัยข้าวฟ่าง"

"แล้วไง"