แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 16

ใบบัว....

"ทำไมป้าพูดเหมือนรู้จักพ่อกับแม่ของบัว"

"เอาไว้เมื่อถึงเวลาเอ็งก็จะรู้เองป้าบอกได้แค่นี้

คำพูดของป้าคำปันทำให้ฉันอดคิดมากไม่ได้เพราะสิ่งที่ป้าพูดมันเท่ากับว่าป้าคำปันรู้ว่าพ่อแม่ของฉันคือใครใจจริงฉันอยากจะถามแกให้มากกว่านี้แต่ดูเหมือนแกจะรู้ก็เลยรีบเดินถือถาดแก้วน้ำเดินออกไปจากในครัวทันทีในเมื่อแกบอกว่าเมื่อถึงเวลาฉันก็จะรู้เองฉันก็จะรอให้ถึงวันนั้นก็แล้วกัน ถามว่าถ้าฉันเจอพ่อกับแม่ฉันจะรู้สึกยังไงจะดีใจไหมอันนี้ฉันก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันเพราะตั้งแต่จำความได้ฉันไม่เคยตามหาหรือถามหาพ่อกับแม่จากแม่ครูเลยสักครั้งเพราะฉันคิดว่าถ้าท่านยังรักและคิดถึงฉันท่านคงจะกลับมารับฉันไปอยู่ด้วย

ฉันเลิกคิดมากแล้วตั้งหน้าตั้งตาทำข้าวต้มต่อเพราะนี่ก็สายมากแล้วเพราะอีกประเดี๋ยวคุณๆ รวมถึงคุณหนูทั้งสองต้องตื่นมาทานอาหารเช้า อันที่จริงหน้าที่ทำอาหารเช้าไม่ใช่หน้าที่หลักของฉันหรอกแต่เพราะป้าแม่ครัวประจำแกลากลับบ้านหน้าที่ทำอาหารก็เลยเป็นหน้าที่ของฉัน หลังจากทำข้าวต้มเสร็จฉันก็ตักมันใส่หม้อเพื่อนำไปวางที่โต๊ะอาหาร ฉันถือมันออกมาอย่างระมัดระวังเพราะมันทั้งหนักและร้อนมาก ฉันเดินออกมาจากในครัวตาก็คอยมองทางพร้อมทั้งมองหม้อข้าวต้มในถาดเพราะกลัวมันจะหกออกมา

ตุ่บ!!! เพล้ง!!!!

"โอ๊ยยย" ฉันล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมกับหม้อข้าวต้มร้อนๆ ข้าวต้มหกกระจายเต็มพื้นและเต็มแขนของฉัน

"เห้ย!!! "

ฉันรู้สึกปวดแสบปวดร้อนขึ้นมาทันทีเมื่อข้าวต้มร้อนๆ คว่ำใส่แขนและมือของฉันฉันรีบปัดเศษข้าวต้มออกจากตัวทันที ตอนนี้ทั้งแขนของฉันมันชาไปหมดมันแดงไปทั้งแขนมันแสบจนน้ำตาร่วง

"แม่งเดินยังไงไม่ดูทางวะ"

"คุณฟิว ฮึก ฮึก" ฉันเงยหน้ามองคุณฟิวทั้งน้ำตาที่ยืนมองฉันที่นั่งอยู่ที่พื้นด้วยสายตาไม่พอใจเพราะใช่ว่ามีแค่ฉันที่โดนข้าวต้มหกใส่คุณฟิวก็ด้วยเหมือนกันแต่ไม่มากเท่าไหร่คงจะแค่กระเด็นไปโดนเท่านั้น

"เกิดอะไรขึ้นตาฟิว" คุณเฟื่องเดินเข้ามาแล้วมองดูที่พื้นที่มีทั้งหม้อข้าวกับเศษอาหารที่หกเลอะเต็มพื้นท่านถามคุณฟิวหลังจากนั้นท่านก็มองมาที่ฉันที่ยังนั่งอยู่ตรงที่เดิมเพราะลุกไม่ไหวมันแสบแขนไปหมดและเหมือนขาของฉันก็จะโดนน้ำข้าวต้มร้อนๆ กระเด็นใส่ด้วย

"หนูบัว!!! " คุณเฟื่องรีบเข้ามาหาฉันท่านค่อยๆ ประคองฉันให้ลุกขึ้น

"เกิดอะไรขึ้นทำไมข้าวหกเลอะเต็มพื้นแบบนี้"

"ก็ยัยนี่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือไงครับไม่รู้เดินอิท่าไหนทำข้าวต้มหกใส่ผมดูดิเสื้อผมเลอหมดแล้ว แม่งซุ่มซ่ามชิบหาย"

"ทำไมพูดแบบนี้ตาฟิวเสื้อเราแค่เลอะแต่หนูบัวโดนข้าวร้อนๆ ลวกแขนลวกขานะ"

"แต่มันไม่ใช่ความผิดผมนี่ครับแม่"

"ถึงเราไม่ผิดแต่เราก็ควรจะเป็นสุภาพบุรุษช่วยหนูบัวสิไม่ใช่ยืนห่วงแต่ตัวเอง"

"นี่สรุปผมผิด?? "

"เอ่อคุณฟิวไม่ผิดหรอกค่ะคุณเฟื่องคือบัวเดินไม่ดูทางเอง ยังไงบัวก็ขอโทษคุณฟิวด้วยนะคะที่ทำให้เสื้อคุณฟิวเลอะ" ฉันก่อนจะยกมือไหว้ขอโทษเขาเพราะตอนนี้เขาคงจะไม่พอใจฉันเพิ่มมากขึ้นเพราะโดนคุณเฟื่องดุ

"โหแดงหมดเลยอ่ะ เอาไงดีไปหาหมอมั้ยบัว"

"มะ..." ฉันกำลังจะปฏิเสธแต่ก็ไม่ทันได้พูดให้จบประโยค

"เอางี้เดี๋ยวอาจะให้ตาฟิวพาเราไปหาหมอที่คลีนิค"

"ไม่.." ฉันกำลังจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่คุณฟิวรีบพูดชิงตัดหน้าฉันเสียก่อน

"ผมไม่ไป!! "

"ตาฟิว"