แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 84

ฟิว...

เป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนที่ใบบัวอยู่ที่นี่ อยากจะบอกว่าเธอก็ยังใจแข็งกับผมอยู่แม้ว่าเราจะนอนห้องเดียวกันและมีอะไรกันแทบทุกคืนแต่พอตื่นเช้ามาเธอก็กลับมาเป็นใบบัวคนเย็นชาเหมือนเดิม มันอาจจะเป็นผลแห่งกรรมที่ผมเคยทำกับเธอแบบนั้นเมื่อครั้งก่อนแต่ผมก็ไม่ละความพยายามยังคงหน้าด้านหน้าทนอ้อนเธอไปทุกวันบางวันผมก็หอบหิ้วเธอไปที่บริษัทเพื่อให้เธอได้เห็นว่าแต่ละวันผมทำอะไรบ้างเจอใครบ้างเพื่อให้เธอมั่นใจว่าผมทำงานทุกวันจริงๆส่วนฟ้าครามตอนนี้ก็ติดผมมากเหมือนกันแต่ติดเฉพาะเวลาจะเข้านอนเท่านั้นทุกคืนก่อนนอนผมต้องเข้าไปเล่านิทานให้แกฟังแกบอกว่าผมเล่านิทานสนุกกว่าแม่อีกแม้ว่าตอนนี้แกจะยังไม่รู้ความจริงว่าผมเป็นพ่อก็ตาม ส่วนบ้านที่สวิตเซอร์แลนด์ผมบอกเธอไปว่าไม่ต้องเป็นห่วงเพราะผมให้คนของผมไปดูแลและจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดประจำทุกวัน

อยากจะบอกว่าระหว่างที่เธออยู่ที่นี่เธอจะคอยช่วยพยาบาลดูแลพ่อผมอย่างใกล้ชิดแม้จะรู้ความจริงแล้วก็ตามว่าพ่อผมไม่ได้ป่วยอย่างที่เธอได้ข้อมูลมา อยากจะบอกว่าเธอไม่ได้โกรธอะไรไอ้เตอร์เลยสักนิดทั้งที่มันเป็นคนต้นคิดแผนการทั้งหมดเพราะอะไรรู้ไหมเพราะมันไปตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จว่าที่มันทำไปทั้งหมดเพราะความหวังดีมันบอกใบบัวว่าผมจะคิดสั้นฆ่าตัวตายที่ใบบัวไม่ให้อภัยผมมันกลัวว่าใบบัวจะเป็นบาปเป็นกรรมที่ทำให้ผมต้องตายเพราะเธอมันก็เลยจำใจต้องสร้างเรื่องโกหกไปแบบนั้นผมทำได้แค่ลอบถอนหายใจกับคำแก้ตัวเอาตัวรอดของมันแต่เอาเถอะในเมือ่มันเป็นคนทำให้ใบบัวกลับมาผมก็จะให้อภัยมันแม้จะยังขุ่นเคืองใจที่มันดันไปโกหกใบบัวว่าพ่อผมป่วยใกล้ตาย

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...

วันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดของข้าวปั้นข้าวแป้งครบสิบขวบไอ้เตอร์เลยบินไปรับลูกๆของมันมาฉลองวันเกิดกันที่บ้านทำให้ตอนนี้ที่บ้านมีแต่เสียงเจื้อยแจ้วของทั้งเด็กเล็กเด็กโตถึงห้าคน แม่ผมพ่อผมรวมถึงป๊าดูจะมีความสุขมากกว่าใครที่ได้เห็นหลานๆอยู่ด้วยกันและรักกัน ส่วนลูกของผมดูจะเป็นน้องเล็กสุดพี่ๆทุกคนต่างก็ชอบมาเล่นด้วยโดยเฉพาะน้องข้าวปั้นที่ดูจะรักฟ้าครามมากเป็นพิเศษเพราะชอบหุ่นยนต์เหมือนกัน 

"เวลาที่มึงมองหน้าลูกแต่มึงบอกไม่ได้ว่ามึงเป็นพ่อมึงรู้สึกยังไงไอ้ฟิว"

"มึงถามทำไม"

"หึก็มึงแม่งเหมือนกูตอนนี้นั้นไงวะ" ผมหวนคิดไปถึงตอนที่มันบอกกับข้าวปั้นข้างแป้งไมไ่ด้ว่ามันเป็นพ่อตอนนั้นผมยอมรับว่าผมสมน้ำหน้ามัน ผมเข้าไปเยาะเย้ยมันแต่มาตอนนี้เวรกรรมมันตกมาที่ผมแล้ว

"กูจะไม่ซ้ำเติมมึงแม้จะอยากซ้ำเติมก็ตามเพราะกูเข้าใจความรู้สึกของมึงดี"

"อืม"

"แล้วมึงคิดจะบอกความจริงกับลูกมึงเมื่อไหร่ไอ้ฟิว"

"กูไม่รู้"

"อะไรคือไม่รู้"

"บัวบอกว่าเธอจะบอกกับลูกเองเธอไม่ให้กูบอก"

"แล้วถ้าวันนึงบัวเปิดโอกาสให้มึงบอกกับลูกมึงจะพูดกับลูกมึงว่าไง"

"กู....กูคงไม่กล้าบอกเพราะกูทำเหี้ยทำเลวกับใบบัวเอาไว้มาก กูกลัวว่าลูกจะเกลียดกูถ้าแกรู้ว่ากูเคยทำอะไรไว้กับแม่ของแกบ้าง"

"มึงกลายเป็นคนขี้ขลาดตั้งแต่เมื่อไหร่วะ"

"ก็คงตั้งแต่มีลูกมีเมียล่ะมั้งก็เลยทำให้กูกลัวไปทุกอย่าง" ไอ้เตอร์ตบไหล่คล้ายให้กำลังใจผมก่อนที่มันจะเดินกลับเข้าบ้านไปเพราะเมียมันเรียก

พอถึงเวลาเป่าเค้กและให้ของขวัญเด็กๆทุกคนก็ยืนล้อมวงกันร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ ผมมองไปที่ฟ้าครามที่แม้ว่าแกจะคอยปรบมือร้องเพลงตามพี่ๆแต่แววตาของแกดูเศร้าจนเห็นๆได้ชัดโดยเฉพาะเวลาที่เห็นไอ้เตอร์กับข้าวฟ่างโอบกอดลูกทั้งสี่ของมันผมไม่รู้ว่าลูกกำลังคิดอะไรอยู่ หลังจากนั้นทุกคนก็มอบของขวัญให้กับข้างปั้นข้างแป้ง

"อ่ะของขวัญที่ลูกอยากได้พ่อซื้อให้ รักษามันให้ดีนะครับข้าวปั้นข้าวแป้ง"

"ครับพ่อผมรักพ่อที่สุด/หนูก็รักพ่อที่สุดเหมือนกันค่า"

"ม่ะ มาให้พ่อหอมที" จุ๊บ จุ๊บ

"ผมด้วยสิค๊าบ/ผมด้วยค๊าบ" สองแสบกลัวน้อยหน้ารีบเดินไปให้คนเป็นพ่อหอมกันยกใหญ่ ผมมองไอ้เตอร์ผู้ชายสันดานเหี้ยตอนนี้กลายมาเป็นคุณพ่อลูกสี่ที่น่ารักไปได้ยังไงผมก็ยังไม่อยากจะเชื่อแต่มันก็เป็นไปแล้ว ตอนนี้ผมอิจฉามันที่มันสามารถข้ามผ่านปัญหาที่ผมกำลังเผชิญอยู่ไปได้ เมื่อไหร่ที่ผมจะมีโอกาสได้บอกกับลูกว่าผมคือพ่อและได้ยินลูกเรียกผมว่าพ่อบ้าง ผมคงต้องรอให้ใบบัวใจอ่อนก่อนใช่ไหม

"พี่ปั้นโชคดีจังเลยค๊าบ มีคุณพ่อใจดีซื้อของขวัญวันเกิดให้ด้วย"

"แล้วพ่อครามล่ะไม่มีเหรอทำไมไม่ให้พ่อซื้อให้ล่ะ"

"ผมไม่มีพ่อค๊าบ"

"คนเราทุกคนต้องมีพ่อสิ"

แต่แม่บอกว่าพ่อของผมอยู่ที่ไกลๆ พ่อมาอยู่กับผมกับแม่ไม่ได้ แม่บอกว่าพ่อรักผมมากให้ผมรักพ่อด้วยแต่ผมก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่อเลย ผมอยากมีพ่อแบบพี่ปั้นพี่แป้งบ้างจังลุงเตอร์ใจดีพ่อของผมจะใจดีเหมือนลุงเตอร์พ่อพี่ปั้นรึเปล่านะ"

ผมแอบฟังลูกพูดกับข้าวปั้นด้วยความรู้สึกสะท้อนใจแค่ได้ยินคำพูดของลูกได้เห็นแววตาของลูกน้ำตามันก็ไหลออกมาไม่รู้ตัวผมรีบหลบหน้าเช็ดน้ำตาของตัวเองเพราะกลัวลูกจะเห็น