แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 86

เช้าวันต่อมา...

ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพื่อลงไปช่วยในครัวทำอาหารเช้าเหมือนดังเช่นทุกวันตั้งแต่กลับมา ถึงแม้คนอื่นๆในครัวจะไม่ให้ฉันทำอะไรให้อยู่เฉยๆเพราะเกรงว่าคุณฟิวจะไม่พอใจมาเหวี่ยงใส่อีกที่เห็นฉันทำงานในครัวแล้วไม่ห้ามปรามแต่ฉันบอกว่าฉันจะทำ ซึ่งเรื่องนี้ฉันก็บอกกับคุณฟิวไปแล้วว่าจะให้ฉันอยู่เฉยๆไม่ให้ทำอะไรฉันทำไม่ได้ถ้าเขายังห้ามไม่ให้ฉันทำงานในครัวอีกฉันก็จะย้ายออกไปอยู่ข้างนอกทำให้คุณฟิวต้องยอมให้ฉันทำ ฉันบอกกับทุกคนว่าฉันยังเป็นใบบัวคนเดิมเรียกใช้ฉันได้ตลอดแต่ก็ไม่มีใครกล้าใช้ฉัน

"มีอะไรให้บัวช่วยไหมจ๊ะ" ฉันถามป้าแม่ครัวที่กำลังง่วนอยู่กับการทำข้าวต้มหมูสับเพื่อเสิร์ฟในเช้านี้

"ไม่มีอะไรแล้วล่ะค่ะ"

"ป้าไม่ต้องพูดคะขากับบัวหรอกจ๊ะเรียกนังบัวแบบเดิมดีกว่า"

"โอ๊ยไม่ได้หรอกค่ะเกิดเดี๋ยวคุณฟิวมาได้ยินป้าไม่อยากตกงานตอนแก่"

"ไม่หรอกจ๊ะป้าถ้าคุณฟิวจะไล่ป้าออกบัวจะคุยเอง"

"อย่าเลยค่ะให้ป้าเรียกแบบนี้แล่ะจะได้ชินปาก" ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดีถามว่าฉันรู้สึกดีไหมที่มีคนเรียกฉันแบบนี้บอกเลยว่าฉันไม่ค่อยชอบเพราะฉันก็ยังเป็นฉันอยู่วันยังค่ำไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงตัวฉันได้

"อ้าวบัวลงมาช่วยในครัวแต่เช้าเลยเหรอ" ป้าคำปันเดินเข้ามาพร้อมกับมะม่วงเต็มตะกร้ากลิ่นหอมๆของยางมะม่วงที่ติดมามันทำให้ฉันรู้สึกเปรี้ยวปากอยากทานมะม่วงแต่เช้า

"ป้าคำปันไปเก็บมะม่วงมาเหรอคะ"

"ใช่ คุณฟ่างบ่นอยากทานมาหลายวันวันนี้ป้าก็เลยใช้ให้คนสวนขึ้นไปปีนเก็บมันลงมา"

"เอ่อ พอจะมีเหลือให้บัวสักลูกสองลูกไหมคะ"

"ทำไมเอ็งอยากกินเหรอมันเปรี้ยวนะ"

"ค่ะบัวอยากทานแบบเปรี้ยวๆ"

"ได้ๆเดี๋ยวป้าจะให้เด็กมันปลอกใส่จานแยกไว้ให้นะ"

"ขอบคุณค่ะ เอ่อป้าจ๊ะมีกะปิมั้ยคะ" ฉันหันไปถามป้าแม่ครัวเพราะฉันจะทำกะปิหวานทานคู่กับมะม่วง 

"มีสิ บัวจะเอาไปทำอะไรล่ะ"

"บัวอยากทำกะปิหวานค่ะจะเอาจิ้มกับมะม่วง"

"เดี๋ยวทำอาหารเช้าเสร็จป้าจะทำให้นะ"

"ไม่เป็นไรค่ะบัวทำเองดีกว่า ว่าแต่กะปิอยู่ไหนคะเดี๋ยวบัวจะทำเลย" 

หลังจากได้กะปิมาแล้วฉันก็ลงมือกะปิหวานอย่างว่องไวเพราะตอนนี้ฉันอยากกินมะม่วงใจแทบขาด ขณะที่ฉันนั่งจิ้มมะม่วงกินอย่างเอร็ดอร่อยเพราะความสดของมะม่วงที่เพิ่งเก็บลงมาจากต้นก็มีคนงานในครัวยืนดูฉันกินเหมือนเห็นเป็นเรื่องแปลกประหลาดทุกคนทำหน้าลอบกลืนน้ำลายเหมือนอยากกินด้วยแต่พอฉันชวนก็ไม่มีใครกินสักคน

"เอ็งไม่เปรี้ยวเหรอนังบัวป้าเห็นเองกินละเข็ดฟันแทน"

"เปรี้ยวค่ะแต่มันอร่อยจนหยุดกินไม่ได้ เอ่อที่ต้นมันยังมีมะม่วงเหลืออยู่อีกเยอะไหมคะบัวจะไปเก็บเองจะเอาไว้ทานตอนกลางวัน"

"มีเยอะเต็มต้นเลยถ้าอยากกินเดี๋ยวป้าให้คนสวนปีนไปเก็บให้"

"ขอบคุณค่ะ" ฉันยิ้มขอบคุณป้าคำปันก่อนจะลงมือกินมะม่วงต่อ

"บัวครับ บัวอยู่ไหน" เสียงคุณฟิวตะโกนเรียกหาฉันลั่นบ้านเหมือนกับว่าฉันเป็นเด็กเล็กๆที่ต้องตะโกนตามหาพอเขาเห็นฉันอยู่ในครัวเขาก็รีบเดินมาหาทันทีก่อนจะหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ต่อหน้าคนในครัวอย่างไม่อายสายตาใคร ทำให้ทุกคนที่ยืนอยู่ต้องรีบแยกย้ายกันไปทำงาน

"คุณฟิวอย่าทำแบบนี้ค่ะบัวอายคนอื่นเค้า"

"อายทำไมผัวจะหอมเมีย"