แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 9

ใบบัว....

ย้อนกลับไปเมื่อหลายสิบปีก่อนฉันเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่อาศัยอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง คือตั้งแต่จำความได้ฉันก็โตที่นี่แล้ว แล้ววันนึงคุณผกาก็ไปที่นั่นเพื่อต้องการรับเลี้ยงเด็กสักคนเพราะไม่มีลูกและฉันก็เป็นคนที่คุณผกาเลือกซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมคุณผกาถึงเลือกฉันในตอนนั้นฉันยอมรับว่าดีใจมากที่จะมีแม่มีครอบครัวที่อบอุ่นครอบครัวที่ฉันไม่เคยมีแต่มันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยหลังจากคุณผกาทำเรื่องขอฉันไปเลี้ยงในฐานะลูกบุญธรรมคุณผกาก็พาฉันไปฝากไว้กับลูกสาวของยายคำปันที่อยู่ต่างจังหวัดและกำชับให้เลี้ยงฉันจนกว่าจะถึงเวลาซึ่งฉันในวัยแค่สิบขวบก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะฉันอยู่ในความดูแลของคุณผกาแต่เพียงผู้เดียว แต่ใครจะรู้ว่าฉันอยู่ที่นั่นเหมือนตกนรกฉันถูกใช้งานราวกับทาสทั้งที่ตอนนั้นฉันอายุเพียงสิบขวบ ลูกสาวและลูกเขยของป้าคำปันใจร้ายกับฉันมากใช้งานฉันสารพัดไม่ว่าจะซักผ้า ล้างจาน ทำกับข้าว ทำความสะอาดบ้าน เพราะไม่ได้ต้องการเลี้ยงดูฉันเพราะทั้งสองคนก็มีลูกอยู่แล้วเป็นเด็กผู้หญิงที่อายุพอๆ กับฉันแต่ที่ต้องเลี้ยงดูฉันก็เพราะไม่สามารถขัดคำสั่งของคุณผกาได้และอีกอย่างก็คือคุณผกาโอนเงินมาให้ทุกเดือนเพื่อเป็นค่าเลี้ยงดูฉันแต่ฉันก็อยู่อย่างอดๆ อยากๆ บางวันก็ไม่ได้กินข้าวฉันต้องกินน้ำเพื่อให้ท้องมันอิ่ม ทุกคนที่นี่ไม่มีใครใส่ใจฉันเลยว่าฉันจะกินอะไรจะหิวไหมยังดีที่ฉันได้เข้าเรียนโรงเรียนเพราะคุณผกาสั่งมาทุกวันที่ฉันไปโรงเรียนฉันไม่เคยได้เงินติดตัวมาเลยสักบาท พักกลางวันฉันได้แค่มองดูคนอื่นๆ ที่มีเงินซื้อขนมอร่อยๆ กินเพราะฉันไม่มีเงิน ฉันอดคิดถึงบ้านเด็กกำพร้าที่จากมาไม่ได้ถึงที่นั่นจะเป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่คงไม่มีเด็กๆ คนไหนอยากจะไปอยู่แต่สำหรับฉันแล้วมันดีกว่าที่นี่มากเพราะฉันยังมีข้าวกินทุกมื้อมีขนมให้กินเพราะมีคนใจบุญนำมาบริจาครวมถึงมีเสื้อผ้าดีๆ ใส่ไม่ใช่เสื้อผ้าที่ขาดจนเป็นรูอย่างที่ฉันใส่ทุกวันนี้ ทำให้คุณครูประจำชั้นที่สอนฉันเห็นว่าฉันน่าสงสารท่านจึงคอยหาข้าวหาน้ำให้ฉันกินทั้งมื้อเช้ากลางวันเย็นก่อนกลับบ้านเพราะท่านรู้ว่าฉันไม่มีเงินติดตัวมาโรงเรียนสักบาท ทุกกลางวันหลังจากกินข้าวเสร็จฉันจะไปช่วยล้างจานที่โรงครัวเพื่อแลกกับเงินสิบบาทเป็นค่าขนมแต่ฉันแทบไม่เคยใช้มันเลยสักครั้งเพราะฉันเสียดายเงินแต่ก็จะมีเป็นบางวันที่จะซื้อขนมกินทำให้ฉันมีเก็บซึ่งมันก็ไม่ได้มากมายอะไรแต่สุดท้ายก็ถูกพ่อกับแม่มาเอาไปแถมฉันยังโดนทุบตีหาว่าฉันขโมยเงิน ฉันอยู่อย่างไร้ความสุข ฉันคิดถึงบ้านเด็กกำพร้าที่ถึงแม้ว่าจะไม่มีพ่อไม่มีแม่แต่ฉันก็มีความสุขมากกว่านี้แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ไปไหนก็ไม่ได้ต้องทนอยู่แบบนั้น จนมาวันนึงวันที่ฉันอายุครบสิบห้าคุณผกาก็เดินทางมาพร้อมกับป้าคำปันเพื่อมารับฉันเข้ากรุงเทพ ตอนนั้นฉันไม่รู้เลยว่าว่าคุณผกาจะพาฉันไปไหน

"ฉันจะพาแกไปอยู่ที่บ้านหลังนึงฉันจะให้คำปันบอกกับทุกคนว่าแกคือหลานสาวส่วนพ่อแม่ของแกตายหมดเข้าใจไหม"

"ค่ะ" ฉันพยักหน้ารับคำทั้งที่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องบอกแบบนั้น

"ว่าแต่นังเด็กนี่มันจะทำตามแผนของเราเหรอคะคุณผกา"

"มันต้องทำ"

แผนที่ว่าก็คือคุณผกาต้องการให้ฉันเข้าไปอยู่ในบ้านคุณเฟื่องในฐานะหลานสาวของป้าคำปันซึ่งในตอนนั้นฉันก็ไม่รู้จักหรอกว่าคุณเฟื่องคือใครคุณผกาพอมาส่งฉันกับป้าคำปันหน้าปากซอยคุณผกาก็ขับรถกลับทันทีฉันเดินตามป้าคำปันมาจนถึงหน้าบ้านหลังใหญ่โตที่มีรั้วสูงพอเปิดประตูรั้วเข้ามาฉันมองไปรอบๆ อย่างตื่นเต้นเพราะมันทั้งใหญ่โตและสวยมากป้าคำปันทำงานในฐานะแม่บ้านที่นี่มานานหลายปีซึ่งถ้าให้ฉันเดาก็คงจะทำตามคำสั่งของคุณผกานั่นเอง หลังจากได้เข้ามาอยู่ที่นี่ป้าคำปันก็เริ่มบอกกับฉันถึงสิ่งที่คุณผกาต้องการนั่นก็คือฉันต้องทำให้ทุกคนที่นี่รักและไว้ใจโดยเฉพาะกับคุณฟิวลูกชายคนเล็กของคุณเฟื่องที่ฉันต้องทำให้คุณฟิวสนใจและรักให้ได้หลังจากนั้นฉันต้องหาวิธีให้คุณฟิวยอมแต่งงานด้วยและที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือต้องทำให้คุณฟิวจดทะเบียนสมรสด้วยให้ได้เพื่อสินสมรสมูลค่าหลายร้อยล้านบาทที่เป็นของคุณฟิว ตอนแรกฉันไม่ยอมทำเพราะฉันไม่อยากหลอกใครเพราะทุกคนที่นี่ดีกับฉันโดยเฉพาะคุณเฟื่องที่ดีกับฉันมากท่านส่งเสียฉันให้เรียนต่อเพราะรู้ว่าฉันจบแค่มอสาม แต่คุณผกาบอกว่าเงินพวกนั้นที่เป็นของคุณฟิวมันสมควรเป็นของคุณผกาตั้งแต่แรกไม่ใช่ของคุณฟิวคุณผกาขู่ว่าถ้าฉันไม่ทำตามที่คุณผกาสั่งคุณผกาก็จะจัดการกับคุณปกรณ์พ่อของคุณฟิว ซึ่งคุณผกาได้พาฉันไปที่บ้านหลังนึงทำให้ฉันได้เจอคุณปกรณ์เป็นครั้งแรกฉันสงสารท่านมากอยากพาท่านออกไปจากที่นี่แต่คุณผกาคงจะรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรคุณผกาก็เลยขู่ฉันต่างๆ นาๆ เรื่องคุณปกรณ์จนฉันไม่สามารถปฏิเสธได้เพราะเหตุนี้ฉันถึงต้องยอมตกลงและยอมทำตามที่คุณผกาต้องการแม้ว่าฉันไม่อยากทำก็ตาม

และนี่คือสาเหตุที่ว่าทำไมฉันถึงได้เข้ามาอยู่ที่บ้านคุณเฟื่องส่วนป้าคำปันนั้นเป็นคนของคุณผกาตั้งแต่ทีแรกโดยที่ไม่มีใครสงสัยเลยว่าแกเป็นใครมาจากไหนที่คุณผกาใช้ป้าคำปันมาอยู่ที่นี่ก็เพื่อดูความเคลื่อนไหวของทุกคนในบ้าน ฉันนับถือคุณผกาจริงๆ ที่วางแผนได้ขนาดนี้และวางแผนมานานหลายปี แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่ฉันจะมาชมคุณผกา ฉันมองใบหน้าของคุณปกรณ์ที่นอนมองหน้าฉันแววตาของท่านมันบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าท่านทุกข์ใจทุกข์กายมากแค่ไหน ยังดีที่คุณผกาจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลท่าน แต่ที่ทำไปไม่ใช่เพราะสงสารหรือเห็นใจหรอกนะเพราะถ้าเห็นใจหรือสงสารคุณผกาคงไม่กล้าเรื่องเลวร้ายได้มากมายขนาดนี้กับพี่ชายตัวเองแต่ที่ยังดูแลคุณปกรณ์มาจนถึงทุกวันนี้ก็เพราะคุณปกรณ์คือตัวประกันต่างหากหาก