แค้นนพิศวาส นิยาย บท 55

"คุณยังไม่อิ่มอีกเหรอ"

"จะอิ่มได้ยังไง ยังไม่ได้กินอะไรเลย"

"คุณหมายความว่ายังไง" มีเหรอที่คนอย่างเขาจะไม่เข้าใจความหมายที่เธอพูด

"รู้ไหมว่าหิวจะแย่แล้ว" เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างใบหู

"หิวคุณก็ไปหากินสิ ปล่อยฉันได้แล้ว"

"กำลังจะหากินอยู่นี่ไง กี่วันแล้วได้นับบ้างไหม" ชายหนุ่มหมายถึงว่าเขาไม่ได้มีอะไรกับเธอมากี่วันแล้ว

"คุณกำลังพูดเรื่องเดียวกันกับฉันอยู่หรือเปล่า" อบเชยไม่รู้เลยว่าอาการที่เธอกำลังเป็นอยู่มันคือความหึงหวงในตัวเขา

แต่ตอนนี้เขารู้แล้ว และนี่แหละคือสิ่งที่เขาต้องการอยากจะเห็นจากเธอ ธานินทร์ถึงได้สร้างเรื่องทุกอย่างขึ้นมา เมื่อคืนนี้พอขึ้นไปชั้นบนเขาก็ไล่เขมมิกากลับบ้านไปเลย ส่วนตัวเองก็แอบมองเธอผ่านกล้องวงจรปิดในคลับนั้น ว่าจะมีปฏิกิริยายังไงบ้าง ซึ่งเขาก็เห็นสายตาของเธอที่มองตามหลังมา

ที่จริงเรื่องเอาชนะใจเขานั้น เธอทำมันได้นานแล้ว หรืออาจจะตั้งแต่เจอหน้าเธอครั้งแรกเลยก็ว่าได้ ถ้าไม่งั้นพอได้ยินรายงานจากลูกน้องว่าเธอจะหนีออกนอกประเทศโดยทางเรือ เขาคงจะไม่รีบตามไปสกัดกั้นแบบนั้นหรอก

แต่ที่เขาต้องทำกับเธอแบบนี้ก็เพราะเหตุการณ์วันนั้น..

วันที่น้องสะใภ้ถูกพ่อเธอจับตัวไป และน้องชายก็ถูกยิง ที่ร้ายแรงกว่านั้นคือเขาถูกพ่อตบหน้า

"อื้มม" หญิงสาวพยายามหลบริมฝีปากหนา เพราะเธอคิดว่าเขาต้องจูบกับผู้หญิงคนนั้นมาทั้งคืนแน่

"อยากโดนยาอีกใช่ไหม" เธอหลบจนเขาเริ่มจะหงุดหงิด

"ฉันยอมแพ้"

"อะไรของเธออีก" ธานินทร์มองดูใบเรียวของผู้หญิงที่ทำให้เขาหวั่นไหวได้

"ไม่ต้องรอให้เป็นอาทิตย์หรอกค่ะ แค่วันเดียวฉันก็ยอมแพ้แล้ว ฉันไม่สามารถที่จะเอาชนะใจคุณได้หรอก ฉันเหนื่อย คุณเข้าใจไหมว่าฉันเหนื่อย" พอสิ้นคำพูดน้ำตาของเธอก็ไหลเอ่อล้นออกมาจากดวงตางามคู่นั้น และหญิงสาวก็ไม่คิดอยากจะกลั้นมันไว้อีกต่อไป เธอปล่อยมันออกมาให้เขาเห็นว่าทรมานใจแค่ไหน

"ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ" หัวใจที่คิดว่าแกร่งที่สุดมันได้อ่อนไหวเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นไห้และน้ำตาของเธอที่มันค่อยๆ ไหลออกมา

มือหนายื่นไปลูบไล้ไรผมที่มันกำลังเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา "อย่าร้องไห้ได้ไหม" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับลุกขึ้น ปล่อยคนตัวเล็กให้เป็นอิสระ

"ฉันไม่สามารถที่จะทำให้คุณหลงไหลในตัวฉันได้ใช่ไหม คุณถึงไปกับผู้หญิงคนนั้น นั่นมันก็แสดงว่าฉันแพ้แล้วไม่ใช่เหรอ" ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นอิสระแล้ว แต่ก็ยังอยู่ในท่าเดิม เธอนอนหงายอยู่แบบนั้น เหมือนคนไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขยับ..ฆ่าเธอให้ตายไปสะดีกว่าที่จะเห็นภาพบาดตาบาดใจแบบนั้นอีก เพราะคนแบบเขาคงไม่จบที่ใครง่ายๆ อยู่แล้ว

"ใครบอกว่าคุณแพ้ เรื่องนี้ไม่มีใครแพ้ใครชนะกันทั้งนั้น คุณอย่าร้องไห้ได้ไหมผมเจ็บตรงนี้" มาเฟียหนุ่มจับมือเรียวของหญิงสาวขึ้นมาแนบไว้ที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง

"คุณหมายความว่ายังไงคะ" อบเชยรีบลุกขึ้นมานั่ง สายตาจ้องมองไปที่มือแกร่งของเขา

"แล้วคุณคิดว่าสิ่งที่ผมทำอยู่มันคืออะไรล่ะ"

"ฉันจะไปรู้เหรอถ้าคุณไม่พูดออกมา ก็คุณเล่นเอามือฉันไปจับนมคุณทำไมล่ะ"

"เอ้าา"

ที่เธอพูดแบนี้ เพราะไม่อยากจะตีความหมายไปเอง ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าตรงนั้นมันคือหัวใจ

"คุณไม่ง่วงนอนแล้วใช่ไหม" อบเชยค่อยๆ ลุกขึ้น "ถ้าคุณไม่นอนต่อ ก็ไปจากที่นี่เถอะค่ะ” ขาเรียวกำลังจะก้าวออกจากตรงนั้น

“จะไปไหน..คุยกันให้รู้เรื่องก่อน” มือหนาคว้าคนตัวเล็กให้มานั่งที่ตักของเขาแล้วกอดเธอไว้

“ที่คุณทำเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไงคะ” หญิงสาวไม่ดิ้นรนที่จะให้เขาปล่อยเธอยอมให้เขากอดอยู่แบบนั้น