แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 16

บ้านชินกรณ์...

หญิงสาวยืนแต่งตัวอยู่ที่หน้ากระจก เธอเตรียมที่จะออกไปหาเพื่อนตามที่นัดกันเอาไว้ โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคมกำลังยืนจ้องมองเธออยู่จากทางด้านหลัง

ทันทีที่เธอตกแต่งสีสันบนใบหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้วก็หันไปหยิบกระเป๋าสะพาย เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มพอดี

"คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"ก็ตั้งแต่เห็นเธอกำลังยืนแต่งหน้าแล้ว"

"...."

"จะไปไหน?"

"ฉันมีนัดกับเพื่อน"

"เพื่อนคนไหน?"

"ผู้หญิง เป็นเพื่อนสนิท" เธอตอบสั้นๆ เพราะเพื่อนผู้หญิงที่เป็นเพื่อนสนิทก็มีอยู่แค่คนเดียว

แต่ที่จุดหมายเธอจะไปเจอกับเพื่อนคนไหนอีกหรือเปล่าเธอก็ไม่รู้เหมือนกัน

"ฉันไม่ให้เธอไป"

"แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาออกคำสั่งกับฉัน?"

"สิทธิ์ของผัวไง"

"ไม่ใช่เรื่อง!"

"มีใครนอกจากเพื่อนสนิทเธออีกหรือเปล่า?"

"ไม่รู้"

"ฉันไม่อนุญาต"

"...." ร่างบางถอนหายใจออกมาอย่างแรง ก่อนที่เธอจะหยิบของใช้ส่วนตัวใส่กระเป๋า และเดินออกไปที่หน้าประตู

"ออกไปได้ก็เอาสิ"

"...." เธอหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำพูดนั้นออกมาจากปากของชายหนุ่ม สายตาของเขาที่ใช้จ้องมองเธอมันบ่งบอกว่าเขาต้องการอะไร "ฉันมีธุระต้องออกไปหาเพื่อน"

"แล้วไง?"

"งั้นก็หลีกไปสิฉันจะได้ออกไปหาเพื่อน"

"เธอแต่งงานแล้ว ควรจะมีเวลาให้กับครอบครัวมากกว่าเพื่อน ไม่ใช่มีเวลาให้กับเพื่อนมากกว่าครอบครัว"

"ฉันมีงานต้องทำจบมั้ย ฉันเรียนใกล้จบแล้วฉันต้องทำงานกับเพื่อนๆ และถ้าคุณไม่อยากให้ฉันไปเจอเพื่อนคนอื่นที่เป็นผู้ชายมันคงจะเป็นไปไม่ได้ เพราะยังไงก็ต้องได้เจอหน้ากันอยู่แล้ว เลิกเป็นหมาบ้าสักทีลืมไปแล้วหรอว่าคุณกับฉันแต่งงานกันเพราะอะไร"

"ไม่ได้ลืม แต่เพราะเธอไม่มีสิทธิ์ออกไปไหนถ้าฉันไม่อนุญาต เพราะฉันเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ไม่ใช่เธอ"

"งั้นจะให้ฉันย้ายออกไปอยู่ที่อื่นมั้ยล่ะ?"

"...."

"บ้านหลังนี้คุณจะวางอำนาจกับใครก็ได้แต่ไม่ใช่กับฉัน เพราะฉันไม่ชอบอยู่ในอำนาจหรืออยู่ในโอวาทของใคร"

"ปากกล้าดีนี่ แบบนี้โดนกระแทกสักหน่อยคงจะดีขึ้น"

"เอ๊ะคุณ อย่านะ!"

ร่างบางถูกผลักเข้าไปด้านใน เธอล้มตัวลงนอนบนเตียง และสุดท้ายก็ต้องบำเรอกามให้กับสามีในนามจอมเผด็จการคนนี้

"ฉันไปได้แล้วใช่มั้ย?"

"ได้ แต่ฉันจะให้คนของฉันตามไปด้วย เพราะฉะนั้นถ้าเธอจะยุ่งกับผู้ชายคนไหนก็ระวังตัวให้ดี เพราะลูกน้องของฉันมันฟังคำสั่งของฉันไม่ใช่คำสั่งของเธอ"

"...." หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปหยิบเอาเสื้อผ้าในตู้มาใหม่ชุดเก่าถูกฉีกขาดหมดแล้ว แต่ต่อให้มันจะยังใส่ได้เธอก็ไม่เอามาใส่อยู่ดีเพราะมันยับยู่ยี่จนไม่น่าใส่ ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆ ตอนนี้ก็ถูกลบออกจนหมดแล้ว แต่เธอก็ต้องรีบไปเพราะมันเลยเวลานัดมานานพอสมควรแล้ว

ร้านอาหาร...

ครืด ครืด ครืด

ร่างบางล้วงกระเป๋าหยิบเอาโทรศัพท์มือถือออกมาและกดรับสาย ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรปลายสายก็ใส่เข้ามาเป็นชุดไม่ยั้ง

"ใจเย็นก่อนนะหอม ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันสบายดี มีปัญหานิดหน่อยเลยมาช้า แต่ตอนนี้มาถึงแล้วนะ"

( อะ อ่าวเหรอ เดี๋ยวฉันออกไปรับนะ )

"โอเคๆ"

กดวางสายได้ไม่นานเพื่อนสนิทของเธอก็เดินออกมารับ จากนั้นทั้งสองก็เดินเข้าไปด้านในพร้อมกัน

"หวัดดีฟ้า // หวัดดีคนขี้เหงา"

"ต้า อาชิ" เธออุทานขึ้นเบาๆ

"ตกใจทำไม?" อาชิเอ่ยถาม

"เปล่าๆ ก็แค่ไม่คิดว่าพวกนายจะมาด้วย"

"ความจริงฉันชวนเพื่อนมาเยอะกว่านี้นะ แต่ไม่มีใครว่างมาเลย ก็มีแต่สองคนนี้นี่แหละที่ว่าง"

"นั่งลงสิ ยืนนานไม่ปวดขาหรือไง"

"ฉันยังไม่แก่ขนาดนั้น" เธอรีบเถียง