แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 29

ก่อนหน้านี้...

บริษัทชินกรณ์

"ฉันมาพบลูกเขยของฉัน" หญิงสาววัยกลางคนที่หน้าตาสะสวยราวกับเด็กสาวเอ่ยพูดขึ้นกับชายชุดดำสองคนที่ยืนอยู่หน้าประตู

"รอสักครู่ครับ" การ์ดพูดขึ้น ก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าไปด้านใน และให้การ์ดอีกคนคอยยืนเฝ้าไม่ให้เธอเข้าไปก่อนได้รับอนุญาต

"นายให้เข้าไปได้ครับ"

"...." เธอชักสีหน้าใส่การ์ดทั้งสองคน ราวกับว่าไม่พอใจที่ถูกขวาง เพราะตนเองเป็นถึงแม่ยายของเจ้าของบริษัทนี้ แต่กลับได้รับการต้อนรับที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

"สวัสดีครับคุณพรพรรณ"

"แหม ไม่ต้องเรียกเต็มขนาดนั้นก็ได้จ้ะ เรียกแม่ก็ได้"

"ผมไม่ชินครับ พอดีไม่เคยเรียกใครว่าแม่ตั้งแต่ที่แม่ของผมตาย" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา สายตาของเขามองออกไปด้านนอกไม่สนใจหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าสักนิด

"ไม่เป็นไรจ้ะ ว่าแต่การ์ดสองคนนั่นดูไม่ค่อยรู้งานเลยนะ ฉันเป็นถึงแม่ยายของเจ้าของบริษัท แต่ดูการต้อนรับสิ..."

"ผมต้องขอโทษคนของผมด้วยครับ แต่พวกมันทำตามหน้าที่ และละเลยไม่ได้" ไม่ว่าใครก็ตาม ถ้าเขาไม่ได้สั่งว่าให้เข้ามาได้โดยที่ไม่ต้องรับอนุญาตก่อน ก็จะต้องถูกการ์ดกักตัวเอาไว้ทุกคน

"จ้ะๆ ฉันเข้าใจ"

"มาเร็วดีนะครับ นึกว่าจะมาช้าซะอีก"

"แหม ลูกเขยมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยทั้งทีก็ต้องรีบมาสิ"

"อ๋อครับ"

"ว่าแต่ มีเรื่องอะไรจ๊ะ?"

"เรื่องที่เราเคยคุยกันเอาไว้ครับ"

"อ๋อ ได้สิ แล้วฉันจะจัดการให้ รับรองเนี๊ยบแน่นอน"

"ผมต้องการให้เธออยู่กับผมตลอดไป แบบที่เธอไม่สามารถหนีไปจากผมได้"

"ได้สิ ทางนี้ฉันจัดการเอง คุณสิทธาเขาเชื่อฉันทุกอย่างอยู่แล้ว แค่ฉันพูดเขาก็พร้อมจะทำตาม ยิ่งเขาเป็นคนหวงแหนชื่อเสียงวงตระกูลขนาดนั้น ไม่ยอมให้ยัยฟ้าหย่ากับคุณง่ายๆ แน่"

"ไม่ใช่แค่ไม่ยอม แต่ต้องไม่มีการหย่าเกิดขึ้นเด็ดขาด"

"จ้ะๆๆ ว่าแต่มีรางวัลให้ฉันหรือเปล่า นี่ฉันอุตส่าห์เสี่ยงคุยกับคุณสิทธาเรื่องนี้เชียวนะ มันต้องใช้พลังเยอะเลยกว่าจะกลั่นอารมณ์ให้มันดูน่าเชื่อถือ สร้างความเชื่อใจให้ทุกคนในบ้านมองว่าฉันอ่อนโยนและรักลูกสาวบุญธรรมมากแค่ไหน และไหนจะต้อง..."

"พอๆ ผมให้คุณยี่สิบล้าน ผมให้ก่อนครึ่งนึง ทำให้ฟ้าฝันตัดขาดจากครอบครัวให้ได้ แล้วเงินที่เหลือจะให้ลูกน้องเอาเช็คไปให้"

"...." แม่เลี้ยงที่ได้เห็นเงินเยอะมากมายขนาดนั้นก็ถึงกับตาลุกวาวขึ้นมาทันที เพราะไม่เคยได้จับเงินมากมายขนาดนี้มาก่อน

อยู่กับสิทธาพ่อของฟ้าฝันมาก็หลายสิบปีแต่ก็ได้จับเงินต่อเดือนเพียงหลักแสนเท่านั้น

บ้านของฟ้าฝันร่ำรวยก็จริงแต่พ่อของเธอทำงานคนเดียว แม่เลี้ยงก็ไม่ได้ช่วยทำงานอะไร นอกจากผลาญเงินเล่นไปวันๆ

เทียบกับชินกรณ์ที่เป็นถึงเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ และเจ้าของบริษัทใหญ่ยักษ์กลางเมืองแบบนี้ เงินที่พ่อของฟ้าฝันมีก็แค่เศษเงินเล็กน้อยของเขาเท่านั้น

"นี่เช็คเงินสดสิบล้าน" ชินกรณ์เซ็นเช็คและวางลงตรงหน้าของแม่เลี้ยง เธอรีบหยิบเก็บไปใส่กระเป๋าทันที

"ขอบใจมากจ้ะพ่อลูกเขย"

"รู้ใช่มั้ยว่าเรื่องนี้ไม่ควรให้ใครรู้ มีแค่คุณกับผมที่รู้กันเท่านั้น"

"จ้ะๆ ฉันไม่บอกใครแน่นอน"

"รู้ใช่มั้ยถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปให้คนนอกรู้ มันจะเกิดอะไรขึ้น"

"...." สายตาเฉียบคมดั่งพญาเหยี่ยวจ้องมองหน้าหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ ทำเอาเธอถึงกับชะงักนิ่งไปอยู่ครู่นึง ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ และรีบหลบสายตาเขา "จ้ะๆ เรื่องนี้รู้แค่เราสองคน ไม่มีคนอื่นรู้แน่นอนจ้ะ ฉันให้สัญญาเลย"

"คนของผมอยู่ข้างนอก พวกมันจะไปส่งคุณที่รถ เดินทางปลอดภัยครับ"

"จ้ะๆ"