แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 30

เวลาต่อมา...

ฟ้าฝันขับรถไปตามทางโดยไร้จุดหมาย ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน เธอไม่ได้โทรหาเพื่อนสนิทเหมือนอย่างเคยเพราะไม่อยากให้ต้นหอมต้องมาพลอยไม่สบายใจไปด้วย

ตอนนี้เธอไม่เหลือใครในครอบครัวแล้วจริงๆ แม้กระทั่งพ่อที่เธอคิดว่าจะเป็นกลาง ในตอนนี้ก็หลงเมียใหม่จนมองว่าเธอเป็นตัวปัญหาผิดไปซะทุกอย่าง

หลังจากที่แม่ตายฟ้าฝันก็เหลือเพียงพ่อคนเดียวที่พอจะพูดคุยเรื่องที่ไม่สบายใจได้ แต่ก็เปล่าเลย พอแม่ตายก็มีแม่ใหม่เข้ามาแทนที่ โดยที่เธอยังไม่ทันได้เตรียมใจรับมือกับเรื่องนี้เลย

เด็กผู้หญิงอายุไม่กี่ขวบต้องเก็บกลั้นความรู้สึกเอาไว้ในห้วงลึกๆ ของหัวใจ ความรู้สึกที่พูดออกไปให้ใครรู้ไม่ได้ จนมันอึดอัดและเธอกลายเป็นคนเก็บกด ก้าวร้าวในบางครั้ง แต่ก็เพราะเธอถูกยั่วให้โมโหก่อนเธอถึงได้แสดงกิริยาก้าวร้าวแบบนั้นออกไป

"ฮึกก..." คนตัวเล็กฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยรถ ทำให้รถที่กำลังขับตามมาต้องหยุดชะงักกลางถนน และทำให้รถติดยาวเหยียด

ปี๊บๆๆๆ

เสียงรถคันหลังบีบแตรไล่พร้อมกับเสียงตะโกนด่าทอจากรถคันอื่นๆ แต่เธอไม่ได้สนใจ ก่อนจะขับรถเลี้ยวเข้าข้างทาง และด้านหน้าก็เป็นแม่น้ำใหญ่

หญิงสาวลงจากรถและเดินไปนั่งอยู่ที่ริมแม่น้ำ ให้ลมเย็นๆ มันพัดมากระทบใบหน้าของเธอเผื่อว่าเธอจะใจเย็นลงได้บ้าง

แต่เธอกลับคิดถึงแม่...คิดถึงวันวานของครอบครัวที่เคยหวานชื่น รอยยิ้มของแม่ รอยยิ้มของเธอ และความอ่อนโยนของพ่อ

แต่วันนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว

"คิดถึงคุณแม่จัง..." เธอพูดเบาๆ ผ่านสายลมที่กำลังพัดลอยไปมา หวังว่าแม่ของเธอจะรับรู้ว่าตอนนี้เธอคิดถึงมากแค่ไหน และเป็นไปได้เธอก็อยากจะไปอยู่กับแม่มากกว่ามาอยู่แบบนี้ "ฟ้าอยากไปอยู่กับคุณแม่จังเลยค่ะ ที่ที่คุณแม่อยู่มันคงมีแต่ความสุข มีแต่รอยยิ้ม ไม่เหมือนนรกบนดินอย่างที่ฟ้ากำลังเผชิญอยู่ตอนนี้"

หวืดดด~

สิ้นสุดเสียงพูดก็มีลมหวืดใหญ่พัดมาอย่างแรง ทำให้ฟ้าฝันที่นั่งอยู่ก็แทบจะล้มหงายไปเลยเหมือนกัน

เธอนั่งอยู่แบบนั้นจนเวลาผ่านล่วงเลยไปดึกดื่น ฟ้ามืดพาให้มองอะไรไม่ชัด มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาและกระทบกับผืนน้ำ

หญิงสาวลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากตัวและเข้าไปนั่งในรถ

ครืด ครืด ครืด

ทันทีที่เข้ามาในรถโทรศัพท์มือถือของเธอก็สั่นขึ้นมา และปรากฏชื่อเพื่อนสนิทที่เป็นคนโทรเข้า

"ว่าไงหอม"

( กะ แกอยู่ที่ไหน ทะ ทำไมไม่กลับบ้าน ) ปลายสายถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เธอรู้ทันทีว่ามันไม่ปกติอย่างแน่นอน

"เกิดอะไรขึ้นกับแก"

( เขาให้คนมาเค้นถามฉัน เขาคิดว่าฉันรู้ว่าแกอยู่ที่ไหน ฉันพยายามโทรหาแกตั้งแต่หัวค่ำแล้ว แต่แกไม่รับ เขาก็เลยให้ลูกน้องมาเฝ้า ) ปลายสายก็ยังพูดเสียงสั่นไม่หยุด

"อะไรกัน ทำไมเขาถึงได้.."

( แกอยู่ไหน รีบกลับมาเหอะนะ ฉันเองก็ห่วงแกนะฟ้า หายไปแบบนี้ฉันตกใจหมด )

"ฉันไม่ได้ไปไหน แค่หาเวลาให้ตัวเองได้คิดทบทวบอะไรนิดหน่อย กำลังจะกลับแล้ว"

( อืมๆ งั้นก็รีบมานะ )

"โอเค บอกคนของเขาให้กลับไปเลย ฉันกลับบ้านแล้ว"

( จะให้บอกไงล่ะแก เขานั่งอยู่นี่ )

"งั้นเอาโทรศัพท์ให้เขาที"

( อืมๆ )

"...."

( จะกลับได้หรือยัง? ) มาเฟียหนุ่มพูดผ่านสายด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

"คุณกลับออกมาเดี๋ยวนี้นะ หยุดวุ่นวายกับเพื่อนฉันได้แล้ว!"

( เธอกลับมาถึงบ้านเมื่อไหร่ ฉันถึงจะให้คนของฉันกลับ )