แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 31

บ้านชินกรณ์...

พอกลับมาถึงบ้านฟ้าฝันก็รีบเดินขึ้นไปบนห้องของเธอทันที แต่ก็ยังถูกชินกรณ์ตามทันอยู่

"เธอหายไปไหนมา"

"เรื่องของฉัน!"

"ตัดสัญญาณจีพีเอสทำไม?" ชินกรณ์เอ่ยอย่างเคืองๆ เพราะตามหาเธอจากสัญญาณจีพีเอสไม่ได้ ดูเหมือนเธอจะรู้ตัวว่าเขาแอบติดเครื่องติดตามเอาไว้ เลยรีบทำลายทิ้งซะก่อน

"แล้วคุณจะมาตามวุ่นวายอะไรกับเรื่องส่วนตัวของฉัน" ฟ้าฝันหันกลับไปตะคอกใส่ด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะพยายามปิดประตูห้อง และถูกชินกรณ์ขวางเอาไว้และเดินเข้ามาทันที

"ทำไมจะยุ่งไม่ได้ เธอเป็นเมียฉัน และฉันก็มีสิทธิ์รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนกับใคร!"

"แต่อย่างน้อยก็ควรจะมีขอบเขต ให้เวลาส่วนตัวกันบ้าง เรื่องของคุณฉันก็ไม่เคยเข้าไปยุ่งอยู่แล้ว"

"แล้วไง?" เขามองหน้าเธออย่างท้าทาย นั่นจึงทำให้ฟ้าฝันรู้สึกหงุดหงิดกับเขามากขึ้นไปอีก

"คุณจะก้าวก่ายฉันมากไปแล้วนะคุณชินกรณ์"

"...."

"อีกอย่างถ้าคุณจะแก้แค้นก็ตามสบายเลย ฉันจะไม่หนี ไม่หาย จะอยู่ให้คุณแก้แค้นจนกว่าคุณจะพอใจ แต่คุณต้องไม่ยุ่งกับคนรอบข้างฉัน โดยเฉพาะต้นหอม"

"อะไรที่มันถูกห้าม ฉันยิ่งอยากทำน่ะสิ มันท้าทายดี อีกอย่างเพื่อนเธอนี่ก็สวยนะ"

"นี่คุณ อยากจะมั่วเอาไม่เลือกที่ที่ไหนก็ไป แต่อย่ามายุ่งกับเพื่อนของฉัน!"

"อ้อหรอ..."

"...."

"วันนี้แม่เลี้ยงเธอไปหาฉันด้วยล่ะ"

"ฉันไม่ได้อยากรู้ ไม่อยากได้ยินชื่อผู้หญิงคนนี้ อย่าพูดขึ้นมาอีก!"

"เธอไม่อยากรู้เธอว่าแม่เลี้ยงเธอไปหาฉันทำไม เผื่อว่าเธอจะได้เอาไปฟ้องพ่อเธอได้"

"หึ! พ่อฉันสนใจด้วยหรอ กะอีแค่คำพูดของฉัน กับมารยาของผู้หญิงคนนั้น ฉันเทียบไม่ติดด้วยซ้ำ"

"แต่เธอก็ดูจะพยศใส่แม่เลี้ยงไม่น้อยนี่ ก็ดูสมกันดีนะ แม่เลี้ยงมารยากับลูกเลี้ยงเจ้าปัญหา"

"อย่ามาพูดว่าเหมาะสม ผู้หญิงคนนั้นไม่เหมาะสมที่ฉันจะเรียกแม่เลยสักนิด ถ้ารู้แบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว ฉันไม่เรียกแม่ให้เปลืองน้ำลายหรอก เสียดายที่ฉันเอาคำนี้เรียก ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมาะจะเป็นแม่คนจริงๆ"

"...."

"ออกไปได้ละ และฉันก็ขอสั่งห้ามว่าอย่าไปยุ่งกับเพื่อนฉันอีก ถ้าลูกน้องคุณยังไปวุ่นวายกับเพื่อนฉัน ฉันจะหนีคุณ!"

"เธอไม่กล้าหรอก"

"ไม่เชื่อก็ลองดู"

"ที่ฉันบอกว่าเธอไม่กล้า เพราะเธอกลัวว่าฉันจะสั่งให้ลูกน้องทำอะไรไม่ดีกับเพื่อนของเธอ กับคนรอบข้างของเธอมากกว่า"

"เพราะคุณมันก็พวกคนที่คลั่งอำนาจ พอมีอิทธิพลเข้าหน่อยก็ข่มขู่คนอื่น ทำอะไรไม่นึกถึงผลที่จะตามมา ขอแค่ตัวเองไม่เดือดร้อนก็เป็นพอ แบบนี้บ้านฉันเรียกว่าเห็นแก่ตัว!"

"เธอนี่ก็ดูฉลาดเหมือนกันนะ"

"...."

"แล้วเธอทำอะไรได้บ้างล่ะ เห็นฉันฆ่าคนตายหนิ ไปแจ้งตำรวจสิ บอกว่าฉันฆ่าคนตาย"

"...."

"บ้านเมืองมันเปลี่ยนแปลงไปแล้ว กฎหมายไม่ใช่ตำรวจที่เป็นคนถือ คนที่มีอิทธิพลต่างหากที่ถือกฎหมาย" ชินกรณ์ยิ้มอย่างชั่วร้าย รอยยิ้มที่ท้าทายคนตรงหน้า เหยียดหยาม และดูถูกเธอ "ไปสิ ไปแจ้งความ หรือว่าเธอไม่กล้า"