แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 43

กลางดึกคืนหนึ่ง....

อ้วก อ้วก อ้วก

ภายใต้ห้องนอนมืดสนิท เสียงคนกำลังอาเจียนอย่างหนักดังมาจากทางห้องน้ำ หญิงสาวนั่งกอดโถส้วมอาเจียนสิ่งที่เธอกินไว้เมื่อตอนเย็นออกมาจนหมด

จนตอนนี้อายุครรภ์ 4 เดือนแล้ว เธอก็ยังไม่หายแพ้ท้อง ถึงอาการจะไม่หนักรุนแรงเหมือนกับช่วง 2 เดือนแรก แต่มันก็ยังมีอาการเวียนหัวและอาเจียนอยู่เหมือนเดิม

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ค่อยๆ ลากสังขารที่แทบจะหมดแรงเดินออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับปรายตามองดูไปรอบๆ ห้องหวังว่าสามีจะกลับมาแล้ว สุดท้ายเธอก็พบเพียงความว่างเปล่า ภายในห้องมีเพียงเธอและเสียงจากเครื่องปรับอากาศไม่ให้บรรยากาศมันเงียบงันจนน่ากลัว แต่ความเงียบภายนอกมันไม่ได้เป็นผลอะไรสำหรับเธอเลย ความเงียบงันภายในใจของเธอต่างหากที่กำลังปลุกเร้าให้เธอคิดฟุ้งซ่านไปต่างๆ นานา ชินกรณ์ไม่ค่อยได้ดูแลเธอสักเท่าไหร่ เพราะส่วนใหญ่เขาจะสั่งให้ลูกน้องแม่บ้านเป็นคนคอยดูแลเธอมากกว่า ส่วนตัวเขานั้นก็มักจะอยู่แต่กับงานอย่างเดียว

ร่างบางค่อยๆ หย่อนตัวนั่งลงบนเตียงนุ่ม ก่อนจะใช้มือสัมผัสตรงที่ที่ชินกรณ์เคยนอนเป็นประจำ ตอนนี้มันมีเพียงกลิ่นตัวของเขาที่ยังคงติดอยู่บนที่นอน

"เดี๋ยวพ่อก็กลับมานะลูก..." ฟ้าฝันยกมือขึ้นลูบที่หน้าท้องนูนของตัวเองเบาๆ 4 เดือนแล้วท้องของเธอก็นูนออกมาให้เห็นบ้างแล้ว ถึงจะไม่มากแต่ก็พอจะมองออกว่าเธอนั้นกำลังท้อง

เดือนหน้าก็จะรู้แล้วว่าลูกน้อยในท้องของเธอเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่ที่แน่ๆ เลยเธอมีลูกคนเดียวไม่ใช่ลูกแฝดอย่างที่เขาคิดเอาไว้

และตอนนี้เธอก็ยังไม่เคยบอกคนที่บ้านเลยว่าเธอกำลังจะมีลูก ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลยเพราะเธอเองก็ไม่ได้กลับบ้าน และชินกรณ์ก็ไม่ได้บอกข่าวดีนี้กับใครเลยแม้แต่คนเดียว

เวลาต่อมา...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"อือ.."

"สายแล้วนะคะคุณฟ้า จะรับอาหารเช้าเลยหรือเปล่าคะ"

"...." ร่างบางดีดตัวลุกขึ้นด้วยความตกใจ เธอมักจะเผลอนอนหลับในช่วงตอนกลางดึกและมักจะตื่นสายเพราะไม่รู้ตัวว่าตัวเองนอนหลับลึกแค่ไหน รู้ตัวอีกทีก็มีแม่บ้านมาเคาะประตูหรือไม่ก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเอง

"เดี๋ยวฟ้าตามลงไปนะคะ" เธอตะโกนบอกกับแม่บ้านที่มาเคาะประตูห้องเรียกเธอ ก่อนจะรีบไปล้างหน้าล้างตาแล้วเดินลงไปด้านล่าง

บนโต๊ะอาหารทุกอย่างจัดเตรียมเอาไว้อย่างสวยงามน่ากินมากๆ แต่มันจะน่ากินกว่านี้ถ้าเธอได้นั่งกินกับคนที่เธออยากเจอมากที่สุดในตอนนี้

"คุณชินกรณ์ยังไม่กลับมาอีกหรอคะป้า?"

"ยังนะคะ แต่เห็นคนของคุณชินกรณ์บอกว่าช่วงนี้คุณชินกรณ์ทำงานหนักก็เลยไม่ค่อยได้กลับบ้านน่ะค่ะ"

"อ๋อ" ถึงจะรู้ว่าชินกรณ์ให้ความสำคัญกับงานมากแค่ไหน แต่สำหรับคนท้องอย่างเธอก็ต้องการความดูแลเอาใจใส่จากสามีเช่นกัน ตอนกลางคืนอยากให้นอนกอด ส่วนตอนกลางวันก็อยากให้อยู่ด้วยกัน พูดคุยถามไถ่ถึงอาการแพ้ท้องของเธอหรือไม่ก็คอยดูแลกันอย่างใกล้ชิด สิ่งเดียวที่เธออยากได้ก็มีอยู่เท่านี้

"ทานข้าวเช้าก่อนนะคะ"

"ค่ะป้า"

"เมื่อคืนป้าได้ยินเสียงอาเจียน คุณฟ้ายังไม่หายแพ้ท้องอีกหรอคะ"

"อืมค่ะ แต่ก็ไม่หนักเหมือนช่วงแรกๆ แล้ว จะมีบ้างประปรายค่ะ"

"แพ้ท้องนานแบบนี้สงสัยคุณหนูในท้องคงจะเป็นผู้ชายแน่เลยค่ะ"

"ป้ามั่นใจขนาดนั้นเลยหรอคะ" เธอถามป้าแม่บ้านกลับ พร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นมองแล้วหัวเราะเบาๆ เธอเองก็ยังไม่มั่นใจเลยว่าคนในท้องจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย และก็ไม่รู้ด้วยว่าอาการแบบไหนถึงจะมองว่าเป็นผู้หญิงผู้ชาย

"ค่ะ"

"เอ่อป้าคะ ป้าติดต่อหาคุณชินกรณ์ได้หรือเปล่า"

"ป้าไม่ได้ติดต่อกับคุณชินกรณ์นะคะ"

"แล้วลูกน้องที่ป้าพูดถึงเขาได้บอกมั้ยคะว่าคุณชินกรณ์ไปทำงานอยู่ที่ไหน"

"ไม่ได้บอกอะไรเลยนะคะ ป้าเองก็ไม่ได้ถามเห็นมันกำลังรีบด้วย"

"...."

"มีอะไรหรือเปล่าคะคุณฟ้า"

"ฟ้าโทรหาเขาไม่ติดค่ะ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าหรือว่าโทรศัพท์พัง ก็เลยเป็นห่วงน่ะค่ะ กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับเขา ถ้าป้าได้เจอลูกน้องของเขาอีกฟ้าฝากถามหน่อยนะคะว่าทำไมถึงโทรไม่ติด หรือไม่ก็ให้ลูกน้องของเขามาหาฟ้าก็ได้ค่ะฟ้าจะถามเอง"

"ได้ค่ะคุณฟ้า แต่นานๆ ทีมันถึงจะมาที่นี่นะคะ บางทีกว่ามันจะมาคุณชินกรณ์ก็คงจะกลับมาแล้ว คุณฟ้าอย่าไปคิดมากเลยค่ะ คุณชินกรณ์ไม่เป็นอะไรหรอก อาจจะยังทำงานอยู่ก็เลยไม่ได้สนใจโทรศัพท์"

"ถึงยังไงฟ้าก็เป็นห่วงเขาอยู่ดีค่ะ ไม่กลับบ้านก็ยังพอว่าขอแค่ติดต่อได้ แต่นี่ติดต่อก็ไม่ได้ตัวเขาก็หายไปเลยไม่ยอมกลับบ้าน ฟ้าก็แค่กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับเขาค่ะ"

"คุณฟ้ากำลังท้องอยู่อย่าคิดมากเลยนะคะ"

"ค่ะป้า" เธอตอบรับแล้วถอนหายใจออกมาอย่างแรง ถึงอย่างนั้นเธอก็อดคิดมากไม่ได้อยู่ดี เขาจะไปทำงานที่ไหนเธอเองก็ไม่ได้ห้าม ขอแค่ติดต่อได้และรู้ว่าเขายังปลอดภัยก็พอแล้ว แต่นี่ขาดการติดต่อหายตัวเข้ากลีบเมฆไปเลย