แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 67

เช้าวันต่อมา...

หลังจากที่ฟ้าฝันไล่ให้ชินกรณ์กลับไปแล้วเธอก็ไม่ได้สนใจอีกเลยว่าเขาจะกลับยังไง หรือจะไปอยู่ที่ไหน จนกระทั่งเช้าเธออุ้มลูกน้อยออกมาเดินเล่นที่หน้าบ้านเหมือนอย่างเคย ทว่าเธอกลับเห็นชินกรณ์อยู่ที่เรือนหลังเล็กที่อยู่ข้างๆ กับบ้านหลังใหญ่ เป็นเรือนไม้ที่เอาไว้ต้อนรับแขกเหรื่อที่มาเที่ยว

ทันทีที่เขาได้เห็นหน้าเธอก็รีบเดินลงจากบ้านมาเดินมาหาเธอด้วยความดีใจ แต่ถูกเธอพาลูกเดินหนีกลับเข้าไปในบ้านซะก่อน

"พี่ผึ้งคะ พาตัวเล็กไปอาบน้ำทีค่ะ" เธอยื่นลูกชายตัวจ้ำม่ำให้กับพี่เลี้ยง

"ทำไมรีบอาบคะ ปกติจะพาเดินเล่นสายๆ ค่อยอาบนี่คะ"

"วันนี้อากาศร้อนค่ะฟ้าก็เลยไม่อยากให้ลูกตากแดดมากนัก แกเหงื่อออกเต็มตัวแล้วค่ะพาไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อย"

"ได้ค่ะ"

พี่เลี้ยงพาลูกชายของเธอกลับขึ้นไปด้านบน จังหวะเดียวกันที่ชินกรณ์เดินมาถึงหน้าบ้านพอดีแต่ยังไม่ทันได้เห็นหน้าลูก เพราะพี่เลี้ยงพาขึ้นไปซะก่อน

"ลูกล่ะฟ้าฝัน?"

"คุณมายุ่งอะไรด้วยคะ ฉันนึกว่าคุณกลับไปแล้วซะอีก เพราะเมื่อวันที่ฉันพูดมันก็ชัดเจนแล้ว"

"ฉันไม่กลับ"

"หน้าด้านหรอคะ?"

"...." คำพูดของเธอทำเอาชินกรณ์ถึงกับยืนนิ่ง เพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดนี้ออกมาจากปากของเธอ

"ฉันอยากเจอหน้าลูก"

"ฉันไม่ให้เจอ"

"ทำไม?"

"คุณจะมาสนใจทำไมคะ หรือว่าอยากได้ลูกกลับไปรับสมบัติของตัวเอง หรือว่าตำแหน่งมาเฟีย?"

"ความเป็นจริงมันก็เป็นแบบนั้นอยู่แล้วไม่ใช่หรอ แกเป็นลูกของฉันสมบัติทุกสิ่งทุกอย่างฉันก็ต้องยกให้ลูกอยู่แล้ว" ประโยคสุดท้ายที่เธอถามทำให้ชินกรณ์อึกอักไปไม่น้อย และเขาเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามนี้

"เก็บเอาไว้ถมร่างคุณตอนตายเถอะค่ะ"

"เธอนี่..."

"กลับไปเถอะค่ะ เพราะยังไงฉันก็ไม่ให้คุณเจอลูกอยู่แล้ว"

"ทำไมเธอต้องกีดกันด้วย?"

"คุณมีสิทธิ์เพราะมีใบทะเบียนสมรส แต่ความเป็นพ่อคุณไม่เคยมีเลย เพราะฉะนั้นไม่ต้องยุ่งกับลูกของฉันจะดีกว่า"

"ยังไม่ได้ลองเลยทำไมเธอถึงตัดสินใจซะแล้วล่ะว่าฉันไม่มีคุณสมบัติของคนเป็นพ่อ"

"เพราะถ้ามีคุณคงดูแลแกดีตั้งแต่ตอนที่อยู่ในท้อง"

"...." ได้ยินแบบนั้นชินกรณ์ก็เถียงไม่ออก เพราะเขาผิดจริงๆ กับเรื่องนี้

"เข้าใจที่ฉันพูดนะคะ"

"ต่อให้เธอจะกีดกัน จะไม่ให้ฉันเจอหน้าลูกยังไงฉันก็จะพยายามเจอหน้าลูกให้ได้"

"อยากให้ฉันพาลูกหนีไปอีกรอบก็เอา เพราะคราวนี้ไม่ใช่แค่คุณที่จะตามไม่เจอ ทุกคนก็จะไม่มีทางรู้เพราะฉันพาลูกไปอยู่ที่ไหน และฉันก็จะไม่กลับมาอีกเลย ไม่ว่าจะเป็นสิบปียี่สิบปีหรือว่าจนฉันแก่หงำเหงือกฉันก็จะไม่พาลูกกลับมา"